Anglican Leaders Received in Moscow

 by Anglican Church in North America
This week, Archbishop Foley Beach, at the invitation of Patriarch Kirill of Russia, led a delegation from the Anglican Church in North America to Moscow for formal ecumenical meetings with the Russian Orthodox Church. 

Επίσκεψη Αγγλικανού Απεσταλμένου, Επισκόπου Ευρώπης Robert Innes στην «Αποστολή»

Τα Γραφεία του Φιλανθρωπικού Οργανισμού «Αποστολή» της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών επισκέφθηκε σήμερα στις 12:30 ο Επίσκοπος Ευρώπης της Αγγλικανικής Εκκλησίας κ. Robert Neil Innes, όπου έγινε δεκτός από τον Γενικό Διευθυντή της «Αποστολής» κ. Κωνσταντίνο Δήμτσα. Ο Επίσκοπος Innes επισκέπτεται την Χώρα μας ως Απεσταλμένος του Αρχιεπισκόπου Καντουαρίας με σκοπό να συμβάλει στην εμβάθυνση των σχέσεων μεταξύ Αγγλικανικής και Ελληνικής Εκκλησίας και στην μεταξύ τους συνεργασία σε θέματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος.

Κατά την επίσκεψη του Αγγλικανού Απεσταλμένου παρουσιάσθηκαν οι δράσεις και τα προγράμματα του Οργανισμού, έγινε αποτίμηση των αποτελεσμάτων της μέχρι σήμερα διμερούς συνεργασίας σε θέματα φιλανθρωπίας και εκπαίδευσης, ενώ συζητήθηκαν και νέοι τρόποι συνεργασίας και υποστήριξης του κοινωνικού έργου.

Ο Επίσκοπος Innes χαρακτήρισε εντυπωσιακό το έργο της «Αποστολής», εξέφρασε την ικανοποίησή του για την μέχρι σήμερα διμερή συνεργασία, υπογραμμίζοντας τη διάθεση και ανάγκη για εμβάθυνση, διεύρυνση και στήριξή της.

Από την πλευρά του, ο κ. Δήμτσας χαρακτήρισε εξαιρετικές τις σχέσεις Καντουαρίας και Αθηνών, υπογραμμίζοντας την ουσιαστική συνεργασία των δύο πλευρών σε θέματα κοινωνικής φιλανθρωπίας και εκπαίδευσης, και αναφέροντας τα εξής: « Στο πρόσωπό του Επισκόπου κ. Robert Neil Innes, βρίσκουμε έναν σύμμαχο, συνοδοιπόρο και έναν αληθινό φίλο που μπορούμε να διευρύνουμε τις κοινωνικές δράσεις και τη φιλανθρωπική μας δραστηριότητα». Ο κ. Δήμτσας ευχαρίστησε επίσης τον Αγγλικανό Εφημέριο Αθηνών π. Μάλκολμ Bradshaw για την εξαίρετη συνεργασία και υποδειγματική βοήθεια, που παρέχει στην «Αποστολή».

Στα πλαίσια της επίσκεψης του Επίσκοπου Innes, η Αγγλικανική Ενορία Αθηνών παρέδωσε χρηματική βοήθεια για τη στήριξη του έργου της «Αποστολής» στον τομέα της σίτισης.

Τον Αγγλικανό Απεσταλμένο συνόδευε ο Εφημέριος της Αγγλικανικής Εκκλησίας Αιδεσιμολογιώτατος Μάλκολμ Bradshaw, Αποκρισιάριος στην Αθήνα, καθώς επίσης και ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Ιγνάτιος Σωτηριάδης, ως εκπρόσωπος της Επιτροπής Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων της Ιεράς Συνόδου.

Ο Αγγλικανός Επίσκοπος Ευρώπης επισκέφθηκε δομές, καθώς επίσης και το Κεντρικό Συσσίτιο της «Απόστολής» επί της Σοφοκλέους. 

 Ο Επίσκοπος κ. Robert Innes εδρεύει στις Βρυξέλλες και έχει την ευθύνη εποπτείας όλων των Αγγλικανικών ενοριών στην Γηραιά Ήπειρο, μεταξύ των οποίων και των Αγγλικανικών ενοριών ανά την Ελλάδα. Είναι έγγαμος Επίσκοπος και πατέρας τεσσάρων παιδιών.

 

Κείμενο αναγνωρίσεως της Αγγλικανικής Εκκλησίας του Καναδά από τους επτά Αγγλικανούς Αρχιεπισκόπους. Επίσημη Διαχώριση από την Θέση του Justin Welbly

Του Ιωάννη Λότσιου,

Με επίσημο κείμενο  στις 9 Οκτωβρίου οι επτά Αγγλικανοί Αρχιεπίσκοποι που συμμετείχαν στην χειροτονία του νέου Αγγλικανού Αρχιεπισκόπου στον Καναδά στέλνουν την αντίθεση τους με τις πρόσφατες τοποθετήσεις του Αγγλικανού Αρχιεπισκόπου Justin Welby. Οι επτά Αρχιεπίσκοποι επισημαίνουν ότι με την συμμετοχή τους στην χειροτονία του νέου Αγγλικανού Αρχιεπισκόπου Foley, τον αναγνωρίζουν ως Πρωθιεράρχη και Πριμάτο της Αγγλικανικής Εκκλησίας στον Καναδά και θα τον αποδεχθούν στην κοινωνία ως Προκαθήμενο της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Επίσης επισημαίνουν στο κοινό κείμενο ότι η Αγγλικανική Εκκλησία του Καναδά μετέχει της αποστολής και του σκοπού που έχουν όλες οι Αγγλικανικές Εκκλησίες.

Statement in PDF

Πηγή:

http://www.globalsouthanglican.org/index.php/blog/comments/a_statement_from_the_primates_of_the_global_south_and_the_global_fellowship?utm_source=+International+October+14+B&utm_campaign=International+update+&utm_medium=email

7 Αγγλικανοί Αρχιεπίσκοποι αμφισβητούν τις θέσεις του Justin Welby για την έννοια της αγγλικής ταυτότητας.

Του Ιωάννη Λότσιου,

Η ‘’Αγγλικανική Εκκλησία του Καναδά είναι Αγγλικανική και έχει κατά την τάξη θέση Αρχιεπισκοπής στην Αγγλική Κοινωνία’’, δήλωσαν 7 Αγγλικανοί Αρχιεπίσκοποι που παραβρέθηκαν στην τελετή  χειροτονίας για τον νέο Αρχιεπίσκοπο Foley στην Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων στην Ατλάντα στις 9 Οκτωβρίου. Επίσης για τον νέο Αγγλικανό Αρχιεπίσκοπο  ο Gregory Venables, μετέφερε το μύνημα του Πάπα Φραγκίσκου.

Οι Πριμάτοι της Κένυας, Νιγηρίας, Ουγκάντας, Ρουάντας, Μιανμάρ, Ιερουσαλήμ και Μέσης Ανατολής, μαζί με ικανό αριθμό αγγλικανών Επισκόπων και κληρικών διαφώνησαν με την θέση του Justin Welbly.

 Η παρουσία των αγγλικανών πριμάτων αμφισβήτησε ξεκάθαρα την πρόθεση του Αγγλικανού Αρχιεπισκόπου Justin Welbly, ο οποίος είχε προ ημερών τόνισε ότι η Αγγλικανική Εκκλησία του Καναδά δεν είναι αγγλικανική Εκκλησία και δεν πρέπει να έχει μέρος στην Αγγλική Κοινωνία. Οι Πριμάτοι αναγνώρισαν ως  αδελφό Αγγλικανό Αρχιεπίσκοπο και την Αγγλικανική Εκκλησία του Καναδά ως μέλος της Αγγλικής Κοινωνίας και έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα για την Συνδιάσκεψη του Λάμπεθ, όποτε αυτή πραγματοποιηθεί.

 Η Αγγλικανική Εκκλησία του Καναδά προτίμησε να διατηρήσει χαμηλούς τόνους επί του θέματος, αφήνοντας τους υπόλοιπους πριμάτους να εκφράσουν τις θέσεις τους, αποφεύγοντας μια ανοικτή για τώρα αντιπαράθεση με τον Αγγλικανό Αρχιεπίσκοπο Jusitn Welby.

Πηγή:

http://anglicanink.com/article/acna-anglican

Αγγλικανός Αρχιεπίσκοπος: Η Αναγνώριση της Έδρας του Καντέρμπουρι αποτελεί συστατικό στοιχείο της συμμετοχής στην Αγγλικανική Κοινωνία.

Του Ιωάννη Λότσιου,

Σε συνέντευξη του Αγγλικανού Αρχιεπισκόπου Justin Welby στην Ιρλανδία, πριν από λίγες μέρες, δόθηκαν τις απαραίτητες διευκρινήσεις σχετικά με το τι ορίζεται Αγγλικανική Κοινωνία για να μπορεί μια Εκκλησία να αποτελεί μέλος, ζωτικής σημασίας για την έννοια της Αγγλικανικής ταυτότητας.
Ο Αγγλικανός Αρχιεπίσκοπος με της περιοδείες του στις Επαρχίες της Αγγλικανικής Κοινωνίας διαπίστωσε παντού ότι το να είναι μέλος μία Επαρχία πρέπει να βρίσκεται σε κοινωνία με τον Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι. Όσες Επαρχίες δεν έχουν κοινωνία δεν αποτελούν μέλη της Αγγλικής Κοινωνίας, όπως η Αγγλικανική Εκκλησία της Βορείου Αμερικής (ACNA).
Ο Αγγλικανός Αρχιεπίσκοπος αναφέρθηκε για την Αγγλικανική Εκκλησία της Βορείου Αμερικής, ως μια ιδιαίτερη Εκκλησία, η οποία δεν ανήκει στην Αγγλική Κοινωνία. Θα μπορούσε, συνεχίζει ο ίδιος να αποτελέσει ένα οικουμενικό εταίρο με την Αγγλική Κοινωνία, αλλά αυτό δεν μπορεί να σημαίνει ότι ανήκει στην Αγγλική Κοινωνία.
Πρόκειται για μια ανατροπή των δεδομένων στον αγγλικανικό χώρο, απέναντι στους πριμάτους των Αγγλικανικών Επαρχιών σε ολόκληρο τον κόσμο. Το 2009 οι Πριμάτοι αναγνώρισαν την Αγγλικανική Εκκλησία της Βόρειας Αμερικής ως πραγματικά Αγγλικανική και κάλεσαν όλες τις επαρχίες να επιβεβαιώσουν την πλήρη κοινωνία με την ίδια. Η σύνθεση της Αγγλικανικής Εκκλησίας της βόρειας Αμερικής αποτελεί μια νέα Επαρχία που προέρχεται από την Επισκοπική Εκκλησία του Καναδά και ορισμένων άλλων Φιλελευθέρων Εκκλησιών.
Με την εκλογή του νέου Αγγλικανού Αρχιεπισκόπου της Αγγλικανικής Εκκλησίας του Καναδά, ο Justin Welby διευκρίνισε ότι αποτελεί μια άλλη Εκκλησία. Η πλειοψηφία των Αγγλικανικών Εκκλησίες ανά τον κόσμο αναγνωρίζουν την Αγγλικανική Εκκλησία ως μέλος της Αγγλικανικής Κοινωνίας, επειδή διατηρεί στην λειτουργική και θεολογική της δομή την αγγλικανική ταυτότητα.
Στο πρόβλημα αυτό οι Αγγλικανικές Επαρχίες ανά τον κόσμο είναι της θέσεως ότι η Κοινωνία με την Έδρα του Καντέρμπουρι δεν πρέπει να είναι ο καθοριστικός παράγοντας αναγνωρίσεως της αγγλικανικής ταυτότητας. Ο Αγγλικανός Αρχιεπίσκοπος όμως έχει αντίθετη άποψη και ήδη δημιουργείται μια προστριβή και μια ρήξη στο εσωτερικό του Αγγλικανισμού.

Πηγές:

http://sydneyanglicans.net/blogs/ministrythinking/who-or-what-defines-the-anglican-communion
http://www.microsofttranslator.com/BV.aspx?ref=IE8Activity&a=http%3A%2F%2Fanglicanink.com%2Farticle%2Fcanterbury-buries-instruments-unity%3Futm_source%3Demailcampaign92%26utm_medium%3DphpList%26utm_content%3DHTMLemail%26utm_campaign%3DABC%2BWelby%2Bsays%2BACNA%2Bnot%2BAnglican.
http://anglicanink.com/article/canterbury-buries-instruments-unity?utm_source=emailcampaign92&utm_mum=phpList&utm_content=HTMLemail&utm_campaign=ABC+Welby+says+ACNA+not+Anglican

Αγγλικανισμός και Αγγλική Κοινωνία: Σχέση και Διάκριση

Του Ιωάννου Λότσιου,

Η προσπάθεια για την έρευνα της διοικητικής διάθρωσης, δομής και εκκλησιαστικής ζωής της ‘’Αγγλικανικής Εκκλησίας’’, που απορρέουν από την κωδικοποίηση των κανονικών και εκκλησιαστικών διατάξεων που την διέπουν, αποτελεί καρπός του ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για την μελέτη των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών, που δεν είναι Ορθόδοξες. Οι ρίζες της Αγγλικανικής Εκκλησίας επιστέφουν στο χρόνο της ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όταν εισήχθη ο Χριστιανισμός στην Μ. Βρετανία, ως επαρχία της, όπου η εκκλησία της Αγγλίας αναπτύχθηκε, αναγνωρίζοντας την αρχή του Πάπα μέχρι την Μεταρρύθμιση στο 16ο αιώνα.


Η Αγγλικανική Εκκλησία[1], ή Anglican Communion ή Anglican Church, από τη μεσαιωνική λατινική έκφραση ecclesia anglicana, δηλαδή «αγγλική εκκλησία» αποκαλείται το σύνολο των αυτόνομων χριστιανικών εκκλησιών οι οποίες ακολουθούν την τελετουργική παράδοση της Εκκλησίας της Αγγλίας, η οποία θεωρείται η «μητέρα εκκλησία» και βρίσκονται σε πλήρη κοινωνία μαζί της, μέσω της Αγγλικανικής Κοινωνίας[2].

Η δομή της Εκκλησίας της Αγγλίας βρίσκεται στον Βασιλιά Henry τον Γ’ ο οποίος βασίλεψε από το 1509 έως το 1547. Μέσα από τα γεγονότα που οδήγησαν στην διαμόρφωση της Εκκλησίας της Αγγλίας είναι ένα αποτέλεσμα ενός μίγματος εκκλησιαστικών, πολιτικών και προσωπικών ανταγωνισμών. Το 1534 ο ίδιος Βασιλιάς πέρασε στο Κοινοβούλιο μια σειρά νόμων που απέκοψαν την Εκκλησία της Αγγλίας από την κανονική της εξάρτηση από την Ρώμη. Ο νόμος αυτός έδωσε το δικαίωμα στον Βασιλιά να είναι ο Ανώτατος επικεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας, προσφέροντας έτσι την νομική αρχή στην Εκκλησία της Αγγλίας.


Η ονομασία Αγγλικανισμός είναι νεολογισμός και προέρχεται από την λατινική ονομασία ecclesia anglicana γύρω στα 1246, που σημαίνει την Αγγλική Εκκλησία. Αυτός ο επιθετικός προσδιορισμός περιγράφει το ποίμνιο, τα όργανα την διοίκηση και τις εκκλησίες-ενορίες, τις θεολογικές και λειτουργικές παραδόσεις που προσδιορίζουν τον ιδιαίτερο εκκλησιαστικό χαρακτήρα της Εκκλησίας της Αγγλίας, δηλαδή το πλαίσιο αναπτύξεως της διοίκησης και λειτουργίας της λεγόμενης Anglican communion. Κοινό στοιχείο[3] της κοινωνίας αυτής σε όλο τον κόσμο διατηρούντες μια συνοχή που αποτελούνται από τις κοινές μορφές της λατρείας το βιβλίο της κοινής προσευχής «Book of Common Prayer», ενιαία προτεσταντική διατήρηση του δόγματος δια των 39 Άρθρων «Thirty-Nine Articles» και το Βιβλίο των Ομιλιών, «Book of Homilies», τα οποία όμως δεν είναι σε πλήρη αποδοχή ως προς το περιεχόμενο[4].


Ο όρος Anglican communion[5] στην Συνδιάσκεψη της Lambeth Conference το 1930, προσδιορίζεται ως εξής: «Η αγγλικανική κοινωνία είναι μια κοινωνία, μέσα στην ιερή καθολική και αποστολική εκκλησία, με εκείνων των επισκοπών, επαρχιών ή περιφερειακών εκκλησιών που βρίσκονται στην κοινωνία με την Έδρα του Καντέρμπουρι, οι οποίες έχουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:


(α) υποστηρίζουν και κηρύττουν την καθολική και αποστολική πίστη και την τάξη όπως εκτίθενται γενικά στο βιβλίο της κοινής προσευχής όπως εγκρίνονται στις διάφορες εκκλησίες τους.


(β) είναι ιδιαίτερες ή εθνικές εκκλησίες, και, υπό αυτήν τη μορφή, προωθούν μέσα σε κάθε ένα από τα εδάφη τους μια εθνική έκφραση της χριστιανικών πίστης, της ζωής, και της λατρείας.


(γ) δεσμεύονται μαζί όχι από μια κεντρική νομοθετική και εκτελεστική αρχή, αλλά από την αμοιβαία πίστη που στηρίζεται μέσω της κοινής συμβουλής των επισκόπων στις Συνδιασκέψεις»[6].

 Ο όρος Anglican communion, περιλαμβάνει την διεθνής ένωση των εθνικών και περιφερειακών αγγλικανικών εκκλησιών. Οι Εκκλησίες που είναι μέλη της Αγγλικής κοινωνίας αναφέρονται ως ‘’επαρχίες’’. Ως επαρχίες είναι συνυφασμένες με τα όρια των πολιτικών κρατών. Στα όρια των κρατών αλλά περιλαμβάνουν πολλά έθνη και άλλα μόνο ένα. Όλες οι εκκλησίες αυτές χαρακτηρίζονται ως «επαρχίες της αγγλικής κοινωνίας» κάτω από τον πρώτο, Αρχιεπίσκοπο ή Επίσκοπο. Η έννοια της «επαρχίας» χρησιμοποιείται επίσης για να αναφερθεί στους σχηματισμούς ομάδας των επισκοπών μέσα σε μια εκκλησία. Η εκκλησία της Αγγλίας διαιρείται σε δύο επαρχίες: το Καντέρμπουρι και την Υόρκη. Η αγγλικανική εκκλησία της Αυστραλίας έχει πέντε επαρχίες: Νότια Νέα Ουαλία, Queensland, νότια Αυστραλία, Βικτώρια και δυτική Αυστραλία, και μια άλλη επαρχία-επισκοπή. Η αγγλικανική εκκλησία του Καναδά έχει τέσσερις επαρχίες: την Βρετανική Κολούμπια και το Yukon, Καναδάς, Οντάριο, και την επαρχία του Rupert. Η εκκλησία της Ιρλανδίας έχει δύο: την Armagh και το Δουβλίνο. Η επισκοπική εκκλησία στις Ηνωμένες πολιτείες της Αμερικής έχει εννέα επαρχίες.


Δεν υπάρχει καμία «αγγλικανική εκκλησία» με την καθολική νομική αρχή δεδομένου ότι κάθε εθνική ή περιφερειακή εκκλησία έχει την πλήρη αυτονομία. στον όρο Anglican communion, περιλαμβάνονται οι κάτωθι Εκκλησίες: Αγγλική Εκκλησία της Αοτεαρόας της Νέας Ζηλανδίας (ACAZP) και της Πολυνησίας[7], Αγγλική Εκκλησία της Αυστραλίας (ACA), Αγγλική Εκκλησία του Καναδά (ACC)[8], Αγγλική Εκκλησία της Κένυας (ACK), Αγγλική Εκκλησία της Κορέας (AcK), Αγγλική της Νέας Γουινέας (ACPNQ), Εκκλησία της Ουαλίας (CW), Εκκλησία Αγγλική (CA)[9], Εκκλησία της Ιρλανδίας (CI)[10], Εκκλησία της Νιγηρίας (CN), Εκκλησία της Ουγκάντας (CU), Εκκλησία του Μπουρούντι (ACB), Εκκλησία της Κεντρικής Αφρικής (CCA), Εκκλησία της Μαλαισίας(CM), Εκκλησία της Myanmar (Cm), Εκκλησία της Ρουάντας (CR), Εκκλησία της Βόρειας Ανατολικής Ασίας (CSEA), Εκκλησία της Νότιας Αφρικής (CSA), Εκκλησία της Τανζανίας (CT), Εκκλησία του Ινδικού Ωκεανού (CIPO), Εκκλησία της Δυτικής Ινδίας (CIW), Εκκλησία της Δυτικής Αφρικής (CWA), Επισκοπική Εκκλησία της Ιερουσαλήμ και της ευρύτερης Ανατολής (ECIE)[11], Επισκοπική Εκκλησία (EC)[12], Εκκλησία της Κούβας (EC), υπό Μητροπολιτικό Συμβούλιο, Επισκοπική Εκκλησία του Σουδάν (ECS), Εκκλησία του Χόνγκ-Κογκ (CHK), Αγγλική Εκκλησία του Μεξικού (ACM), Εκκλησία αγγλικανική του Codo Sud της μικρής Αμερικής (CACS), Εκκλησία Επισκοπική της Βραζιλίας (CEB), Lusitanian Εκκλησία της Πορτογαλίας (LEP), πρόσθετη επαρχία του Αρχιεπισκόπου Καντέρμπουρι, Εκκλησία της Nippon Sei Ko Kai της Ιαπωνίας (CNSKJ), Εκκλησία επισκοπική των Φιλιππίνων (CEF), Σκωτική Επισκοπική Εκκλησία (SEC), Ισπανική Προτεσταντική Επισκοπική Εκκλησία (SPEC), πρόσθετη επαρχία του Αρχιεπισκόπου Καντέρμπουρι, και την Εκκλησία των Αγγλικανών τού Σύδνεϋ(CAS). Αυτή η αγγλικανική κοινωνία[13], είναι ένωση αυτών των εκκλησιών στην πλήρη κοινωνία με την εκκλησία της Αγγλίας και συγκεκριμένα με τον κύριο αρχιεπίσκοπο, τον Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι. η θέση των Εκκλησιών μέσα στην αγγλική κοινωνία προσφέρει την ύπαρξη αμοιβαίας συμφωνίας για τα ουσιαστικά δόγματα, και την πλήρης συμμετοχή στη μυσταγωγική ζωή κάθε εθνικής εκκλησίας είναι διαθέσιμη σε όλες τις κοινωνίες των αγγλικανών, με την ιδιαίτερη αυτονομία όμως[14].


Ο όρος Anglican communion, επίσης συνάμα αναφέρεται και σε χωρισμένες ομάδες που έχουν αφήσει την εξάρτηση τους από την Εκκλησία της Αγγλίας ή έχουν ιδρυθεί ξεχωριστά[15]. Στο πλαίσιο του όρου Αγγλικανισμός σημαίνοντας την Εκκλησία της Αγγλίας από τον 16ον αιώνα, η χρήση του δεν έγινε γενική μέχρι το μισό του 19ου αιώνα. Στην βρετανική κοινοβουλευτική νομοθεσία που αναφέρεται στην καθιερωμένη Αγγλική Εκκλησία, τονίζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της Εκκλησίας αυτής από τις εν γένει προτεσταντικές εκκλησίες, π.χ. από την Μεταρρυθμισμένη επισκοπική εκκλησία στην Σκωτία. Από τον κλήρο της Εκκλησίας της Αγγλίας αντιτέθηκαν στον όρο «Μεταρρυθμισμένη» προωθώντας αρχικά τον όρο μεταρρυθμισμένη επισκοπική Εκκλησία. Η αναφορά ως «Επισκοπική» στον τίτλο της «Μεταρρυθμισμένη επισκοπική εκκλησία» ως επαρχία της αγγλικανικής κοινωνίας στην περιοχή της Αμερικής και της Σκωτσέζικης Επισκοπικής Εκκλησίας δηλώνει την αυτονομία της.


Πνευματικός ηγέτης της Αγγλικανικής Εκκλησίας είναι ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι. Ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι όμως, ως Πρώτος Αρχιεπίσκοπος της εκκλησίας της Αγγλίας, δεν έχει κάποια επίσημη διοικητική και δικαστική αρμοδιότητα σε όλες τις εκκλησίες που απαρτίζουν την αγγλική κοινωνία. αναγνωρίζεται όμως ως «Primus inter pares» ως συμβολική και ιστορική αναγνώριση. Η έδρα του Αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρι, ο καθεδρικός Ναός και οι άλλες κοινότητες και όργανα αποτελούν την Επισκοπή υπό την ευθύνη του εκάστοτε Αρχιεπισκόπου, δηλαδή συνιστούν την «μητέρα εκκλησία» της Εκκλησίας της Αγγλίας. Ως επίσκοπος της «Μητέρας εκκλησίας» ο Αρχιεπίσκοπος είναι ο «Μητροπολίτης» όλης της εκκλησιαστικής επαρχίας του Καντέρμπουρι, έχοντας νομικές, κανονικές και ποιμαντικές αναφορές. Σε αυτήν την νομική και κανονική θέση του Αρχιεπισκόπου βρίσκεται απέναντι του η Αρχιεπισκοπή της Υόρκης και των άλλων 12 Επισκοπών της βόρειας Αγγλίας.


Γενικά ο όρος «Αγγλική Εκκλησία», έξω από τις βρετανικές νήσους, δηλώνει την διάκριση των εκκλησιών αυτών από εκείνες που απαίτησαν στην ονομασία τους Επισκοπικούς τίτλους. μερικές από αυτές όπως είναι η Σκωτσέζικη Επισκοπική Εκκλησία, η Εκκλησία της Ουαλίας[16] χρησιμοποιούν τον όρο αυτόν με ορισμένες επιφυλάξεις.

Παραπομπές:


[1] Paul Avis, Anglicanism and the Christian Church (Edinburgh: T & T Clark 1989). Stephen Sykes, The Integrity of Anglicanism (London and Oxford: Mowbray 1978). Του Ιδίου, ‘What is “Anglicanism”?’, S Sykes, J Booty and J Knight edd, The Study of Anglicanism, (London: SPCK 1998) σ. 460-465. Του Ιδίου, The Identity of Anglicanism: Essentials of Anglican Ecclesiology, (London and New York, 2008. J. Robert Wright, "Anglicanism, Ecclesia Anglicana, and Anglican: An Essay on Terminology", στο The Study of Anglicanism, ed. Stephen Sykes and John Booty, σ. 424-429. McGrade, A.S., “Reason”, στο The Study of Anglicanism, by Stephen Sykes, John Booty and Jonathan Knight, eds. Revised Ed. London: SPCK, 1998. ALISTER E. McGRATH, ‘‘Anglicanism’’, στο EMCT, σ. 3-5. S. SYKES, ‘‘Anglican Thought’’, στο ΤOCCT, σ. 18-21.



[2] Στο The Oxford Dictionary of the Christian Church by F. L. Cross (Editor), E. A. Livingstone (Editor) Oxford University Press, USA, 3 edition, 13 March 1997, σ. 65.



[3] Πρβλ. Hein, David Gardiner H. Shattuck, Jr. (2004). The Episcopalians. New York: Church Publishing.



[4] Πρβλ. Anderson, Allan, “The Church in worship, spirituality and theology”, στο Anglicanism, Andrew Wingate (et al), London: Mowbray, 1998. Ο Richard Giles επισημαίνει: «these are forms of liturgical (as distinct from unstructured) prayer, in which an unchanging given framework is enlivened by variable features – readings, prayers and songs – which reflect the church’s liturgical year and respond to events of the day», στο How to be an Anglican, Canterbury. Canterbury Press. 2003 σ. 64. Esther Mombo, Anglican Liturgies in Eastern Africa in Oxford Guide to the Book of Common Prayer Oxford: Oxford University Press 2006. σ. 277, όπου αναφέρεται στην ύπαρξη δύο Υπηρεσιών: Church Mission Society (CMS) και Mission to Central Africa (UMCA). Stephen Bayne, An Anglican Turning Point: Documents and Interpretations (Austin, TX: Church Historical Society, 1964), σ. 117. James Simpson & Edward Story, The Long Shadows of Lambeth X (New York: McGraw-Hill, 1969), σ. 145-146. Peter Toon, “The Articles and Homilies” στο Sykes, Booty & Knight, Study of Anglicanism, σ. 152. Robbie Low & Francis Gardom, Believe It or Not! What Church of England Clergy Actually Believe (London: Christian Research, 2003). Hensley Henson, The Church of England (Cambridge: Cambridge University Press, 1939), σ. 108.



[5] ALLISON C.F,, ‘‘Anglican Communion’’, στο EDT, σ. 62-63. C. BUCHANAN, ‘‘Anglican Communion’’, στο DEM, σ. 21-24.



[6] «The Anglican Communion is a fellowship, within the One Holy Catholic and Apostolic Church, of those duly constituted Dioceses, Provinces or Regional Churches in communion with the See of Canterbury, which have the following characteristics in common: (a) They uphold and propagate the Catholic and Apostolic faith and order as they are generally set forth in the Book of Common Prayer as

authorized in their several Churches. (b) They are particular or national Churches, and, as such, promote within each of their territories a national expression of Christian faith, life, and worship. (c) They are bound together not by a central legislative and executive authority, but by mutual loyalty sustained through common counsel of the Bishops in conference», στο Lambeth Conference 1930, § 49.



[7] Cox, Noel, "Ecclesiastical Jurisdiction in the Church of the Province of Aotearoa, New Zealand and Polynesia", στο DLR, 6 (2001), σ. 266-284.



[8] Anglican Coalition in Canada. "Group drops name", στο AJ, 23 (2006). Carrington, Philip (1963), The Anglican Church in Canada. Toronto: Collins.



[9] Peter J. Bowler, Reconciling science and religion: the debate in early-twentieth-century Britain (University of Chicago Press, 2001).



[10] Cross, F. L. (ed.) (1957) The Oxford Dictionary of the Christian Church. Oxford: U. P.; pp. 700–701. MacCarthy, Robert, Ancient and Modern: a short history of the Church of Ireland. Four Courts Press Ltd., 1995.



[11] H. E. J. Biggs, The Four Gardens: A Short History of the Diocese of Iran, London, 1962. Του Ιδίου, The Hard Awakening, London, 1981. Του Ιδίου, “The Consecration of an Assistant Bishop for the Diocese of Iran”, 1986. G. Hewitt, The Problems of Success: A History of the Church Missionary Society, 1910-1942 I, London, 1971. J. N. Hoare, Something New in Iran, London, 1937. H. E. Hopkins, Sublime Vagabond. The Life of Joseph Wolff, Missionary Extraordinary, London, 1984. P. Hunt, Inside Iran, London, 1981. J. H. Laster, “Christian Hymnody in Iran”, Ph.D. diss., George Peabody College for Teachers, 1973. L. Lockhart, “European Contacts with Persia, 1350-1736”, στο CHI, VI, σ. 373-409. N. Malcolm, Five Years in a Persian Town, London, 1905. C. E. Padwick, Henry Martyn: Confessor of the Faith, London, 1922. G. Smith, Henry Martyn: Saint and Scholar, London, 1892. E. Stock, The History of the Church Missionary Society, 4 vols., London, 1899-1916. R. Waterfield, Christians in Persia, London, 1973. J. Wolff, Sketch of the Life and Journal of the Revd. J. Wolff, Missionary to Palestine and Persia, Norwich, 1827. D. Wright, The English Amongst the Persians, London, 1977.



[12] R o b e rt Bosher, The American Church and the Formation of the Anglican Communion 1823-1853 (Evanston, Il: Seabury- Western Theological Seminary, 1962). The Episcopal Church (2009), Constitution and Canons, Ηein, David, Gardiner H. Shattuck, Jr. (2004). The Episcopalians. New York: Church Publishing. Edwin and Dykman, Jackson. The Annotated Constitution and Canons for the Episcopal Church 1981 ed. New York: Church Publishing Incorporated, 1997, 4-6. Zahl, Paul F. (1998). The Protestant Face of Anglicanism. Grand Rapids, Michigan: William B. Eerdmans Publish Company. Sydnor, William, (1980), Looking at the Episcopal Church, USA: Morehouse Publishing. Jennifer. Clark, "'Church of Our Fathers': The Development of the Protestant Episcopal Church within the Changing Post-Revolutionary Anglo-American Relationship", στο JRH, 18 (1994), σ. 27-51. Lockert B. Mason, "Separation and Reunion of the Episcopal Church, 1860-1865: The Role of Bishop Thomas Atkinson", στο AEH, 59 (1990), σ. 345-365. Kathleen E. Reeder, "Whose Church Is It, Anyway? Property Disputes and Episcopal Church Splits", στο CJLSP, 40 (2006), σ. 125-171. Podmore, Colin (May). "A Tale of Two Churches: The Ecclesiologies of The Episcopal Church and the Church of England Compared", στο IJSCC, 8 (2000), σ. 130.



[13] William Jacob, The Making of the Anglican Church Worldwide (London: SPCK, 1997), σ. 293. John Pobee, “Non-Anglo-Saxon Anglicanism,” in Stephen Sykes, John Booty & Jonathan Knight (eds.), The Study of Anglicanism (revised edn., London: SPCK, 1998), σ. 450.



[14] «Though the member churches of the Anglican Communion are legally autonomous ... the invoking of autonomy and the claiming of independence are hardly the language of Zion. More appropriate in the speech of Christians and churches is the rhetoric of communion, consultation, bearing one another's burdens and interdependence. To practise the grace of walking together without coercive constraints is the special vocation of Anglicanism in our pluralistic world», P. Avis, ‘'Anglican Conciliarity and the Lambeth Conference'’, στο T, 802 (1998), σ. 245-252, και σ. 251-252.



[15] Edwin Palmer, The Destiny of the Anglican Churches: a Short Study of the History, Principles and Prospects of the Anglican Communion (London: James Nisbet, 1931), σ. 27, και σ. 30.



[16] Rev’d. Thomas Glyn Watkin, “Vestiges of Establishment: The Ecclesiastical and Canon Law of the Church in Wales”, στο ELJ, 2 (1990), σ.110.