Ο ΟΡΟΣ "ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ" ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΗ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΜΟΣΧΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΒΑ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Φως Φαναρίου

Ο όρος "Εκκλησίες" στην κοινή δήλωση Πάπα και Πατριάρχη Μόσχας στην Κούβα 

και η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος

[Το άρθρο είναι παλαιότερο και αναδημοσιεύεται με αφορμή και την επίσκεψη 

του Πατριάρχου των Κοπτών Θεοδώρου Β' στην Μόσχα]

An Eastern Orthodox Perspective on Laudato Si A Personal Response, An Ecumenical Reflection by John Chryssavgis

 Firstthings

It was a special privilege for me to attend the formal publication of the green encyclical by Pope Francis on June 18, 2015. Laudato Si: On Care for our Common Home was jointly released in the new synod hall of the Vatican by His Eminence Peter Cardinal Turkson of the Pontifical Council for Justice and Peace and His Eminence Metropolitan John [Zizioulas] of Pergamon, a senior bishop and theological spokesman of the Church of Constantinople, the Ecumenical Patriarchate

Η παρέμβαση του Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη στην παρουσίαση της Eγκυκλίου του Πάπα για την προστασία του περιβάλλοντος

Μετάφραση: Ιωάννης Λότσιος, Δρ. Θ. Δημοσιεύτηκε στο Φως Φαναρίου
 

Εισαγωγή
Θα ήθελα να εκφράσω την βαθιά μου ευγνωμοσύνη για την τιμή να παραστώ στην δημοσιοποίηση της Νέας Εγκυκλίου της Αυτού Αγιότητας του Πάπα Φραγκίσκου «Laudato Si». Είμαι, επίσης ευγνώμων από το γεγονός ότι ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, μου ανέθεσε να μεταφέρω την προσωπική χαρά και ικανοποίηση του για την έκδοση της Εγκυκλίου.

Statement by the WCC General Secretary, Rev Dr Olav Fykse Tveit on the Encyclical Letter Laudato Si

18 June 2015

Today the Encyclical Laudato si’ has been officially launched. A much expected first letter of the Holy Father who is addressed to all people (Paragraph 4).

Τιμητική αναφορά στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στην νέα εγκύκλιο του Πάπα Φραγκίσκου για το περιβάλλον

Ευρεία αναφορά στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο περιέχει η νέα εγκύκλιος του Πάπα Φραγκίσκου, η οποία θα παρουσιαστεί επίσημα στο Βατικανό την ερχόμενη Πέμπτη.

H Αρχιερατική Προσευχή του Χριστού

Ταῦτα ἐλάλησεν Ἰησοῦς, καὶ ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε·

Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱὸς σου δοξάσῃ σέ, καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον. αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσιν σὲ τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν. ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελειώσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω· καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. 

Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι. νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ εἰσιν· ὅτι τὰ ῥήματα ἃ ἔδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας. ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστιν καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ αὐτοὶ ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι.

 Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου οὓς δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς. ὅτε ἤμην μετ' αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ. νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὑτοῖς. ἐγὼ δέδωκα αὐτοῖς τὸν λόγον σου, καὶ ὁ κόσμος ἐμίσησεν αὐτούς, ὅτι οὐκ εἰσὶν ἐκ τοῦ κόσμου, καθὼς ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου. οὐκ ἐρωτῶ ἵνα ἄρῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ κόσμου, ἀλλ' ἵνα τηρήσῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ πονηροῦ. ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ εἰσὶν καθὼς ἐγὼ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ εἰμὶ. ἁγίασον αὐτοὺς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου· ὁ λόγος ὁ σὸς ἀλήθειά ἐστι. καθὼς ἐμὲ ἀπέστειλας εἰς τὸν κόσμον, κἀγὼ ἀπέστειλα αὐτοὺς εἰς τὸν κόσμον· καὶ ὑπὲρ αὐτῶν ἐγὼ ἁγιάζω ἐμαυτόν, ἵνα καὶ αὐτοὶ ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ. 

Οὐ περὶ τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πιστευόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ, ἵνα πάντες ἓν ὦσιν, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας. κἀγὼ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμὲν, ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσιν τετελειωμένοι εἰς ἕν, καὶ ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας. 

Πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ' ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσιν τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἣν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου. πάτερ δίκαιε, καὶ ὁ κόσμος σε οὐκ ἔγνω, ἐγὼ δέ σε ἔγνων, καὶ οὗτοι ἔγνωσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας, καὶ ἐγνώρισα αὐτοῖς τὸ ὄνομά σου καὶ γνωρίσω, ἵνα ἡ ἀγάπη ἣν ἠγάπησάς με ἐν αὐτοῖς ᾖ κἀγὼ ἐν αὐτοῖς.

Πηγή: Κατά Ιωάννην ιζ' 1-26 

Συνέδριο διαλόγου Ορθοδόξων-Λουθηρανών στη Ρόδο

 Π.Ντόκου, AMEN

Ενδιαφέροντα ζητήματα θα περιλαμβάνει η ‘ατζέντα’ των συζητήσεων της 16ης Ολομέλειας του επίσημου Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της Ορθόδοξης Εκκλησίας και της Παγκόσμιας Λουθηρανικής Ομοσπονδίας που θα πραγματοποιηθεί στην Ρόδο στο τέλος του Απριλίου 2015.

Θυμίζουμε ότι εν όψει της σύγκλησης το 2015 της 16ης Ολομέλειας του επίσημου Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της Ορθόδοξης Εκκλησίας και της Παγκόσμιας Λουθηρανικής Ομοσπονδίας, η Μικτή Προπαρασκευαστική Επιτροπή συνήλθε μεταξύ 8 και 13 Μαΐου στο Ταλλίν της Εσθονίας με θέμα τα λειτουργικά κείμενα των Ορθοδόξων και των Λουθηρανών περί του μυστηρίου της χειροτονίας και το ζήτημα της χειροτονίας των γυναικών.

Την συνάντηση φιλοξένησε η Λουθηρανική πλευρά με την οργανωτική συνδρομή της Ευαγγελικής Λουθηρανικής Εκκλησίας της Εσθονίας και έλαβε χώρα στις εγκαταστάσεις της Ρωμαιοκαθολικής Μονής Brigettine της Pirita.

ΠΟΙΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ

Στην συνάντηση προήδρευσαν ο Μητροπολίτης Σασίμων Δρ. Γεννάδιος, Ορθόδοξος Συμπρόεδρος (Οικουμενικό Πατριαρχείο), και ο Επίσκοπος Δρ. Christoph Klein, Λουθηρανός Συμπρόεδρος.

Από Ορθοδόξου πλευράς παρευρέθησαν οι: Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Δράγας, Καθηγητής του Τιμίου Σταυρού Βοστώνης (Πατριαρχείο Ιεροσολύμων), ο Αιδεσιμολ. Δρ. Valentin Vasechko, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Αγίου Τύχωνος στην Μόσχα (Πατριαρχείο Μόσχας), ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Viorel Ionita, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Βουκουρεστίου (Πατριαρχείο Ρουμανίας), ο Μητροπολίτης Ταμασού και Ορεινής Δρ. Ησαΐας (Εκκλησία Κύπρου), ο Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Δρ. Χρήστος Βούλγαρης (Εκκλησία της Ελλάδος), ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Χρυσόστομος Νάσσης, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Σύμβουλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου) και ο Τριτεύων των Πατριαρχικών Διακόνων Δρ. Θεόδωρος Μεϊμάρης, Ορθόδοξος Γραμματέας του Διαλόγου (Οικουμενικό Πατριαρχείο).

Στην Λουθηρανική Αντιπροσωπεία συμμετείχαν οι: Δρ. Kenneth G. Appold, Καθηγητής του Πανεπιστημίου Princeton της Αμερικής, Δρ.Jennifer Wasmuth, εκ Γερμανίας, Δρ. Risto Saarinen, Καθηγητής του Πανεπιστημίου του Ελσίνγκι, Δρ. Sarah Hinlicky Wilson, υπεύθυνη του Ινστιτούτου Οικουμενικών Ερευνών του Στρασβούργου και Δρ. Kaisamari Hintikka, υπεύθυνη των Οικουμενικών Υποθέσεων της Παγκόσμιας Λουθηρανικής Ομοσπονδίας-Λουθηρανή Γραμματέας του Διαλόγου.
Τα μέλη της Προπαρασκευαστικής Επιτροπής υποδέχθηκε στον Λουθηρανικό Ναό του Τάλλιν ο Αρχιεπίσκοπος των Λουθηρανών της Εσθονίας Andres Põder, Πρόεδρος του Συμβουλίου των Εκκλησιών της Εσθονίας. Ο επικεφαλής της Αποστολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Εσθονίας (Οικουμενικό Πατριαρχείο) Μητροπολίτης Ταλλίνης και πάσης Εσθονίας Στέφανος δέχθηκε τους συνέδρους στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Συμεών του Θεοδόχου και στον Ναό της Μεταμόρφωσης Ταλλίνης, όπου και ο τάφος του μάρτυρα Μητροπολίτη Ταλλίνης Πλάτωνα, ενώ παρέθεσε δεξίωση στην έδρα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Εσθονίας.

ΤΙ ΘΑ ΣΥΖΗΤΗΘΕΙ ΣΤΗΝ ΑΤΖΕΝΤΑ

Η Ολομέλεια του 2015, που θα φιλοξενηθεί από την Ορθόδοξη πλευρά και θα πραγματοποιηθεί στην Ρόδο τον προσεχή Απρίλιο, θα ασχοληθεί με τα κείμενα που παρήχθησαν κατά τις συναντήσεις της Προπαρασκευαστικής Επιτροπής του Λονδίνου (2012), του Σιμπίου Ρουμανίας (2013) και του Ταλλίν (2014) σχετικά με το θέμα του Μυστηρίου της Ιερωσύνης και πιο συγκεκριμένα:

α) τα λειτουργικά κείμενα και το τυπικό της χειροτονίας στην Ορθόδοξη και τη Λουθηρανική Παράδοση και

β) η Λουθηρανική αντίληψη για την χειροτονία των γυναικών και η Ορθόδοξη κατανόηση για τον ρόλο και τη θέση της γυναίκας στην Εκκλησία και το ζήτημα της χειροτονίας των γυναικών στον Ορθόδοξο κόσμο.

Αναλυτικές πληροφορίες και ονόματα συμμετεχόντων αναμένεται να ανακοινωθούν εν ευθέτω χρόνω.

Διεθνής Επιστημονική Ημερίδα με θέμα «Φραγκίσκος Α΄ Επίσκοπος Ρώμης-Βαρθολομαίος Α΄ Οικουμενικός Πατριάρχης. Πρότυπα θρησκευτικών ηγετών στον 21ο αιώνα»

Θεολογικά Δρώμενα

Άρχισε σήμερα λίγο μετά τις 10.00 το πρωί και ολοκληρώθηκε αργά το μεσημέρι η Διεθνής Επιστημονική Ημερίδα με θέμα «Φραγκίσκος Α΄ Επίσκοπος Ρώμης-Βαρθολομαίος Α΄ Οικουμενικός Πατριάρχης. Πρότυπα θρησκευτικών ηγετών στον 21^ο αιώνα». Η ημερίδα πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη υπό την αιγίδα της Κοσμητείας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στο αμφιθέατρο Γ΄ του Κέντρου Διάδοσης Ερευνητικών Αποτελεσμάτων (ΚΕ.Δ.Ε.Α) του ΑΠΘ (κόκκινο κτήριο) και διοργανώθηκε με τη συνεργασία του Institute for Ecumenical Theology, Eastern Orthodoxy, and Patristics του Τμήματος Καθολικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου του Γκράτς της Αυστρίας και του Τομέα Εκκλησιαστικής Ιστορίας, Χριστιανικής Γραμματείας, Αρχαιολογίας και Τέχνης του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ. Το αμφιθέατρο Γ΄ στο υπόγειο του ΚΕ.Δ.Ε.Α αποδείχτηκε μικρό για να φιλοξενήσει μια τέτοια εκδήλωση. Παρά το γεγονός ότι διανύουμε τη δεύτερη ημέρα μετά τις διακοπές του Πάσχα το αμφιθέατρο ήταν κατάμεστο από φοιτητές σε όλη τη διάρκεια της ημερίδας.

Στην ημερίδα συμμετείχαν ο Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, καθηγητής  Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου Καστελλίου και Βιάννου και καθηγητής του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ Ανδρέας Νανάκης, ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος Καθολικών Κερκύρας Ιωάννης Σπιτέρης και καθηγητές ομότιμοι και εν ενεργεία του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ και του Τμήματος Καθολικής Θεολογίας του Γκρατς. Χαιρετισμό εκ μέρους των Πρυτανικών Αρχών απηύθυνε η Αναπληρώτρια Πρύτανη, Καθηγήτρια Αριάδνη Στογιαννίδου. Το κοινό που παρακολούθησε τη διεθνή αυτή επιστημονική ημερίδα ανήκε και στις δύο εκκλησιαστικές παραδόσεις. Σε αυτήν παραβρέθηκαν καθηγητές και των δύο Τμημάτων της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, ξένοι καθηγητές οι οποίοι συμμετέχουν στο Διεθνές Συνέδριο με θέμα «Ο πάπας Λέων Α΄, ως γέφυρα διαλόγου Ανατολής και Δύσης» που διεξάγεται από χθες στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ, ορισμένοι από τους χορηγούς, προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί φοιτητές, υποψήφιοι διδάκτορες, θεολόγοι και εκπαιδευτικοί διαφόρων ειδικοτήτων, κληρικοί και μοναχοί καθώς και δημοσιογράφοι. Τον Παναγιότατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης εκπροσώπησε ιερέας της Μητροπόλεως.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Πρώτη Συνεδρία 10.00-11.40

Πρόεδρος: Καθηγητής Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου, Καθηγητής Ανδρέας Νανάκης, Βαρθολομαίος Α’, παγκόσμια προσωπικότητα.

Καθηγητής Pablo Argarate, The New Bishop of Rome: A Revolution?

Αν. Καθηγητής Παναγιώτης Υφαντής, Αναδεικνύοντας το ανθρώπινο πρόσωπο της Εκκλησίας. Η χριστοκεντρικότητα της ποιμαντικής διακονίας του  πάπα Φραγκίσκου.

Αν. Καθηγητής Στυλιανός Τσομπανίδης, Ο «οικουμενικός λόγος» του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου

Ομ. Καθηγητής Γρηγόριος Λαρεντζάκης, Η «επικοινωνία» των επισκόπων Ρώμης – Κωνσταντινούπολης. Συνέχειες και ασυνέχειες.

11.40-12.00 Διάλειμμα – Καφές

Δεύτερη Συνεδρία 12.00-13.00

Πρόεδρος: Επ. Καθηγητής Νίκος Μαγγιώρος

Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Καθολικών Κέρκυρας Ιωάννης Σπιτέρης, «Η Χαρά του Ευαγγελίου»: Η εικόνα της Εκκλησίας σε μια πορεία διαλόγου.

Ομ. Καθηγητής Πέτρος Βασιλειάδης, «Η Χαρά του Ευαγγελίου»: Μια Ορθόδοξη ιεραποστολική αποτίμηση.

Επ. Καθηγητής Χρήστος Τσιρώνης, «Η Χαρά του Ευαγγελίου»: Κοινωνική και ηθική θεώρηση.

Τα ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ θα δημοσιεύσουν τις επόμενες ημέρες ορισμένες από τις εισηγήσεις των ομιλητών.

Enzo Bianchi: ecumenismo l’unità «plurale» dei cristiani.

​Va riconosciuto che papa Francesco, fin dai primi giorni del suo pontificato, ha saputo suscitare attese di una più profonda comunione tra le Chiese, con parole e gesti riconosciuti anche dai non cattolici come derivanti dal Vangelo, obbedienti alla volontà di Gesù espressa nella preghiera ultima al Padre: «Che siano uno perché il mondo creda» (Gv 17,21). Il pellegrinaggio in Terrasanta e l’incontro con il patriarca ecumenico di Costantinopoli e agli altri patriarchi presenti a Gerusalemme, il recente viaggio a Istanbul con i ripetuti incontri con Bartholomeos, l’accoglienza e il dialogo - potremmo dire inaugurato da papa Francesco - con gli evangelicali, la gioia con cui egli incontra autorità delle Chiese non cattoliche sono segni evidenti di un clima mutato. Va anche notato che oggi nell’oriente ortodosso vi sono alcuni patriarchi, come il "papa" copto Tawadros II o Youhanna X di Antiochia, che si sono mostrati aperti e seriamente impegnati nel dialogo intraecclesiale. Condizioni favorevoli, dunque, per il dialogo specialmente tra Chiesa cattolica e Chiese ortodosse - quattordici Chiese autocefale - anche se tensioni e rivalità tra le autorità di queste Chiese creano complicazioni e rallentamenti.

Una tappa comunque importante nel dialogo teologico è rappresentata dal Documento di Ravenna, firmato nel 2007 dalle Chiese ortodosse e dalla Chiesa cattolica, in cui si afferma concordemente che non c’è sinodalità senza protos, un "primo" e non c’è protos senza sinodalità: questo a livello diocesano, regionale e universale, con il connesso riconoscimento che a quest’ultimo livello il protos è ravvisabile nel vescovo di Roma, «la Chiesa che presiede nella carità», secondo l’espressione di sant’Ignazio di Antiochia, alla quale spetta un primato.

L’ultima riunione della commissione di dialogo cattolico-ortodosso, tenutasi ad Amman, ha dato segni di impasse, ma il dialogo prosegue e la celebrazione del sinodo panortodosso nel 2016 potrà rappresentare un’occasione di impulso e di sinfonia tra le Chiese ortodosse. Così, il dialogo con l’ortodossia resta intenso, soprattutto con il patriarcato ecumenico di Costantinopoli: papa Francesco a questo proposito ha dichiarato che «per giungere alla meta sospirata della piena unità, la Chiesa cattolica non intende imporre alcuna esigenza, se non quella della professione della fede comune»; quanto al ministero petrino, ha affermato che intende continuare il confronto richiesto da Giovanni Paolo II nell’enciclica Ut unum sint perché, ispirati dalla prassi del primo millennio, si giunga a un accordo sulle «modalità con le quali garantire la necessaria unità della Chiesa nelle attuali circostanze», cioè sulla forma dell’esercizio del primato. Colpiscono in questo senso le parole di papa Francesco che legge le scomuniche comminate reciprocamente tra Roma e Costantinopoli come un evento dovuto al fatto che «la Chiesa guardava a se stessa e non guardava a Gesù Cristo!».

Parimenti colpiscono le parole del patriarca Bartholomeos circa «l’idea dell’impero cristiano e della societas cristiana, che hanno travalicato il principio buono per introdurre lo spirito mondano» e questo perché «il seduttore del mondo ha cercato e cerca di rendere vano l’annuncio del Vangelo». Una convergenza di pensiero tra Francesco e Bartholomeos che stupisce, ma che si coglie nettamente dagli incontri e dalle parole che si scambiano.

Parallelamente al dialogo con le Chiese ortodosse, prosegue da parte cattolica il dialogo con le Chiese orientali. La strada è ancora lunga, ma la volontà c’è e l’ecumenismo del sangue è eloquente come mai e fa riscoprire come per ogni cristiano sia decisivo il battesimo. Ma l’unità visibile può essere ritrovata come nei primi secoli: un’unità plurale, che contiene la ricchezza della differenza e sa trascendere i conflitti che non possono essere rimossi nel cammino della Chiesa nella storia.
Ma se sono così carichi di speranza i dialoghi con le Chiese d’oriente, occorre ammettere  -  con rincrescimento ma con chiarezza - che più difficili si fanno i dialoghi con le altre Chiese: un ultimo esempio viene dai rapporti con i vetero-cattolici a causa dei loro accordi di intercomunione con Chiese della Riforma come quelle luterane o della Comunione anglicana.

Per la Chiesa cattolica, che riconosce ai vescovi vetero-cattolici la successione apostolica e la conseguente validità dei sacramenti, sorge ora una domanda circa la loro comprensione della dottrina del ministero: è ancora quella condivisa? Un dialogo che si fa ancor più accidentato con quelle Chiese della Riforma dove l’ammissione delle donne al ministero episcopale e l’approfondirsi di un distacco su molti temi di morale cristiana accentuano le divergenze. Semplificando in modo forse eccessivo, si potrebbe dire che tra Chiesa cattolica e Chiese della Riforma c’è stato un avvicinamento nella dottrina, soprattutto sull’eucaristia, ma un allontanamento sempre più marcato in ambito etico, in particolare per ciò che concerne la morale sessuale e matrimoniale.

Inoltre occorre registrare che con queste Chiese si è fatto più evanescente lo scopo stesso dell’ecumenismo: si è fatta strada infatti l’idea che occorra solo riconoscersi reciprocamente, che non si debba cercare un’unità visibile nella professione di fede e che ci si debba perciò rassegnare alle attuali divergenze perché si pensa che la Chiesa è sempre stata divisa e che le diverse confessioni cristiane sono tutte legittime. Ma per la Chiesa cattolica e per quelle ortodosse, così come anche per molti teologi, pastori e fedeli protestanti, l’unità della Chiesa sta nella volontà di Cristo e ad essa non si può rinunciare: equivarrebbe a dichiarare che il divisore ha la vittoria e che si accoglie un pensiero debole in cui tutto si eguaglia senza una regula fidei.

Oggi poi prende sempre più corpo una novità che riguarda da vicino l’ecumenismo: l’emergenza delle comunità ecclesiali di matrice evangelicale e carismatica. Sono una pleiade di comunità locali, una rete di Chiese senza strutture unitarie che conta ormai 600 milioni di fedeli in tutto il mondo. È una nuova forma di vivere il cristianesimo che entra nella storia, dopo la divisione tra Oriente e Occidente nell’XI secolo e il discrimine della Riforma nel XVI secolo. È molto difficile descrivere questo fenomeno cristiano così variegato, parcellizzato, mobile... Si tratta di capire queste realtà che conoscono una grossa carica missionaria e una forte espansione: come tracciare un dialogo con queste realtà? Che rappresentatività di questa miriade di comunità si può delineare per un dialogo efficiente e fruttuoso? Si possono certo fare incontri personali in cui l’essere cristiani implica il rispetto, la collaborazione, il riconoscimento del battesimo come fondamento della vita cristiana, ma resta vero che la realtà evangelico-pentecostale è una nebulosa con cui il confronto dottrinale è difficile, esile e non sempre possibile.

Dobbiamo d’altronde tenere conto di tre evidenze: innanzitutto, l’ecumenismo ha solo un secolo di vita e, per la Chiesa cattolica, solo cinquant’anni di pratica autorizzata a livello ecclesiale. Inoltre esistono situazione di "non contemporaneità" tra le Chiese: le rispettive storie sono diverse, altro è l’Occidente, altro il Medio Oriente, altro l’emisfero Sud del mondo e altro ancora l’Estremo Oriente. Dovremmo avere l’onestà di riconoscere che sovente non siamo culturalmente contemporanei. Infine, legato a questo dato, va costatato che oggi più che mai si fanno sentire come determinanti le differenze culturali. Davvero nuove sfide ci attendono, nuove congiunture ci condizionano. Ma l’ecumenismo non è una moda e nemmeno un segno dei tempi: sta nella volontà del Signore Gesù Cristo ed essere ecumenici fa parte dell’essere cristiani. 

Sourse:

Avvenire

Ioannis of Pergamon: The meeting at the Phanar took place in “anticipation” of full communion

Gianni Valente Rome

Pope Francis has publicly referred to him as the greatest Christian theologian around. But Joseph Ratzinger also held him in high regard when he was Pope. The Metropolitan of Pergamon, Ioannis Zizioulas, previously a member of the Synod of the Ecumenical Patriarchate of Constantinople, attended the Divine Liturgy for the Feast of St. Andrews alongside Pope Francis and the Cardinal Secretary of State, Pietro Parolin, on Sunday 30 November. Under the vaults of the Patriarchal Church of St. George in the Phanar on the Golden Horn, Metropolitan Ioannis – who co-chairs the Joint International Commission for Theological Dialogue Between the Catholic Church and the Orthodox Church – was also struck by the words the Bishop of Rome pronounced at the time. Particularly when the Pope said that in the context of the efforts being made to achieve full unity between Catholic and Orthodox Christians, the Catholic Church "does not intend to impose any conditions except that of the shared profession of faith”.

Those were powerful words the Pope pronounced at the Phanar Your Eminence.

Coming from a Pope, those words are very powerful indeed and represent a big step forward, which the Orthodox will appreciate. Because for many centuries, the Orthodox believed that the Pope wanted to subjugate them. And now we see this is not in any way true. The emphasis he placed on professing and sharing the same faith is also important. Professing the same faith is the only basis of our unity. The question is recognising what that same faith is; we need to profess this faith together in order for us to be in full communion.

Which criterion should be followed? 

For us members of the orthodox Church, the common faith that makes full communion possible is the one professed in the 7 Ecumenical Councils of the first millennium. We need to clarify, from a Catholic point of view, whether a common faith that allows for sacramental communion should also include certain doctrines and dogmatic definitions which were established unilaterally by the Catholic Church. This point needs to be clarified in order to determine what concrete consequences may derive from the Pope’s words at the Phanar.

Is this clarification also to do with the Pope’s role and his ministry?

Of course. If the reference criterion being looked at were the shared understanding of the role of the Bishop of Rome which prevailed in the first millennium, then there would be no problem. We know that in the second millennium, different conceptions of the papacy emerged. And this issue has been at the centre of the Commission for Theological Dialogue Between the Catholic and Orthodox Churches’ work for years. In the first millennium, the question surrounding the primacy of the Bishop of Rome was not about him not being recognised as an individual, but as the head of his Church. When we speak about primacy, we refer to the primacy of Roman Catholic Church, which is exercised by the Pope, who is Bishop of that see.

Is Christian unity only of interest to Christians? 

In the speech he gave at the end of the liturgy for the Feast of St. Andrews, Patriarch Bartholomew reiterated that the Church does not exist for itself but for the whole world. For the salvation of men and women who live in the world. Unity also helps give a stronger common testimony in the face of the problems that afflict the world and society today. Environmental problems, for example, or problems linked to the protection of creation. This is another important message that came through from the Pope’s visit to the Phanar.

Some say Christians should work together on concrete issues, leaving aside their attempts to mend theological and sacramental divisions. What do you think? 

We tend to distinguish between co-operation and aspirations of unity. I believe “collaboration” is not enough. Our greatest wish is to achieve full communion in the Eucharist and across the Church’s structures. This is not yet possible. But it is still something we cannot forget or put aside.

The Ecumenical Patriarch said that Pope Francis has reignited hope among Orthodox faithful by assuring that the Churches will return to full communion during his.

The current Pope has given some very important signs that give us the hope that quick progress will be made in achieving full communion. The way in which he is carrying out his ministry removes the many apprehensions and fears of the past. With the current Bishop of Rome we are seeing a ministry os charity and service. And this really is a big step forward. Furthermore, in some parts of the world like the Middle East, Christians are suffering and their persecutors do not stop to ask them whether they are Catholic or Orthodox. All that matters is that they are Christian. This means that from the outside, we are seen as one family, the divisions we sometimes seem to have grown used to, are of no consequence. This also suggests that whether we like it or not, with this Pope and under the current circumstances, so many opportunities are presenting themselves from an ecumenical point of view.

On the way back from Istanbul, Pope Francis quoted Patriarch Athenagoras who suggested that to make progress on the path toward full unity, all theologians needed to be left on an island to discuss, while the Churches went on with their work. “If we wait for theologians to reach an agreement,” the Pope said, “that day will never come!”

Yes, this may be true. But at the same time, history tells us that theology has divided the Church. So now, theology must help remedy and unite the Church. We cannot ignore the theological disagreements that have caused division in the Church.

Will the pan-Orthodox Synod due to take place in 2016 deal with the question of unity with the Catholic Church?

Perhaps, but only in broad terms. It could be the right time to take stock of the big steps forward that have been made. But I do not think we will see anything more than this. The focus will be mainly on existing problems in the Orthodox world.

The latest theological discussions between the Catholic and Orthodox Churches have not yielded many results, particularly due to the divisions that have emerged between the Orthodox Churches. How do you explain his?

It is important for the Orthodox Churches to be united. Unfortunately I see some Orthodox adopting the old attitudes of hostility toward the Catholic Church and toward the papacy. And this certainly does not make the situation any easier.

Source:Vatican Insider

 

Διαθρησκειακή συνάντηση στο Βατικανό κατά της σύγχρονης δουλείας-Joint Declaration of Religious Leaders Against Modern Slavery

 

 

Kοινή Χάρτα για την απάλειψη της σύγχρονης σκλαβιάς και της εμπορίας ανθρώπων ως το 2020, υπέγραψαν σε ειδική τελετή στο Βατικανό πνευματικοί ηγέτες των μεγάλων θρησκειών, με τη συμμετοχή του Πάπα Φραγκίσκου.

Εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, την χάρτα κατά της δουλεμπορίας υπέγραψε ο μητροπολίτης Γαλλίας Εμμανουήλ. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης απέστειλε επίσης μαγνητοσκοπημένο μήνυμα για τη στήριξη της πρωτοβουλίας.

Την κοινή αυτή διακήρυξη υπέγραψαν επίσης ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι Τζάστιν Γουέλμπι, εκ μέρους των αγγλικανών, εκπρόσωποι των ινδουιστών και των βουδιστών, ο αρχιραβίνος Ντάβιντ Ρόζεν και οι μουσουλμάνοι λόγιοι αγιατολάχ Μοχάμαντ Τάκι αλ Μονταρέσι και Σέιχ Μπασίρ Χουσάιν Ελ Τάγιεμπ.

Στόχος της πρωτοβουλίας  είναι να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για να απαλειφθεί η εμπορία ανθρώπων, η εκμετάλλευση της πορνείας, το εμπόριο οργάνων, η καταναγκαστική εργασία και κάθε άλλη σύγχρονη μορφή σκλαβιάς, η οποία παραβιάζει την αρχή βάσει της οποίας όλοι οι άνθρωποι πρέπει να χαίρουν της ίδιας ελευθερίας και να έχουν την ίδια αξιοπρέπεια.

Οι θρησκευτικοί ηγέτες στην κοινή τους αυτή διακήρυξη, τονίζουν ότι θα πράξουν ό,τι είναι δυνατόν για να εμπνεύσουν την πνευματική και πρακτική δράση  των θρησκειών και των ανθρώπων καλής θελήσεως, σε όλο τον κόσμο, ώστε να μπορέσει να ξεριζωθεί η σύγχρονη σκλαβιά.

"We pledge ourselves here today to do all in our power, within our faith communities and beyond, to work together for the freedom of all those who are enslaved and trafficked so that their future may be restored."

Rome, December 02, 2014  

Here is the Vatican-provided translation of the Joint Declaration of Religious Leaders Against Modern Slavery:

We, the undersigned, are gathered here today for a historic initiative to inspire spiritual and practical action by all global faiths and people of good will everywhere to eradicate modern slavery across the world by 2020 and for all time.I n the eyes of God*, each human being is a free person, whether girl, boy, woman or man, and is destined to exist for the good of all in equality and fraternity. Modern slavery, in terms of human trafficking, forced labour and prostitution, organ trafficking, and any relationship that fails to respect the fundamental conviction that all people are equal and have the same freedom and dignity, is a crime against humanity. We pledge ourselves here today to do all in our power, within our faith communities and beyond, to work together for the freedom of all those who are enslaved and trafficked so that their future may be restored. Today we have the opportunity, awareness, wisdom, innovation and technology to achieve this human and moral imperative.

*The Grand Imam of Al Azhar uses the word “religions”.

Pope Francis

Her Holiness Mata Amritanandamayi (Amma)

Venerable Bhikkhuni Thich Nu Chan Khong (representing Zen Master Thích Nhất Hạnh)

The Most Ven. Datuk K Sri Dhammaratana, Chief High Priest of Malaysia

Rabbi Dr. Abraham Skorka

Rabbi Dr. David Rosen

Dr. Abbas Abdalla Abbas Soliman, Undersecretary of State of Al Azhar Alsharif (representing Mohamed Ahmed El-Tayeb, Grand Imam of Al-Azhar)

Grand Ayatollah Mohammad Taqi al-Modarresi

Sheikh Naziyah Razzaq Jaafar, Special advisor of Grand Ayatollah (representing Grand Ayatollah Sheikh Basheer Hussain al Najafi

Sheikh Omar Abboud

Most Revd and Right Hon Justin Welby, Archbishop of Canterbury

His Eminence Metropolitan Emmanuel of France (representing His All-Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew)

Sourse: Zenit

Oικουμενικός Πατριάρχης:"Η ενότητα είναι μια πράξη πίστης στον ευαγγελισμό του Λόγου του Θεού"

Η ιδέα της Ένωσης εμφανίζεται στην Εκκλησία τον δεύτερο αιώνα, εξαιτίας μιας υπερβολικής συγκέντρωσης της υπόστασής της  ως Εκκλησία, σε αντίθεση σχεδόν με την υπόστασή της ως Ζωοποιό  Σώμα του Χριστού. Είναι το ανθρώπινο προνόμιο ενός αδιαφοροποίητου Σώματος, αποστερημένου από τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Η ενότητα, αντιθέτως, δεν είναι μόνο η λύση των θεολογικών αντιπαραθέσεων, αλλά είναι το modus vivendi που μας δόθηκε από την εκκλησιαστική εμπειρία των πρώτων αιώνων. Η εκ νέου ανακάλυψη αυτής της πλευράς της ενότητας, όπως βιώθηκε κατά την πρώτη χιλιετία της Εκκλησίας, μπορεί να βοηθήσει τις Εκκλησίες μας να υπερβούν σήμερα τις δυσκολίες που ακόμη και τώρα μπορεί να ανακύπτουν στις μεταξύ τους σχέσεις.  Γι’ αυτό η ενότητα δεν θα είναι το αποτέλεσμα ανθρωπίνων στρατηγικών, αλλά της κατανόησης ότι είναι συνοδοιπόροι, πιστές στις σκέψεις και  στα αισθήματα  του Χριστού.

Αλλά η ενότητα των χριστιανών μπορεί να γίνει αντιληπτή σήμερα και ως συμμαχία και κοινή πάλη κατά ενός κοινού εχθρού…

Η ενότητα των χριστιανών είναι πρωτίστως ένα δώρο του Θεού,  που μπορούμε να καταστήσουμε επίκαιρο, όπως είπαμε, μόνον επανευρισκόμενοι στην αλληλοδιαδοχή του Χριστού. Ως εκ τούτου είναι όλως προφανές ότι δεν μπορεί να πρόκειται για μια συμμαχία ή για ένα κοινό αγώνα κατά του κοινού εχθρού, σύμφωνα με την ιδεολογία του κόσμου. Η ενότητα είναι μια πράξη πίστης στον ευαγγελισμό του Λόγου του Θεού. Την ιδέα του κοινού εχθρού συχνά επικαλούνται εκείνοι οι οποίοι δεν βλέπουν στις θρησκείες μια πράξη της αγάπης του Θεού προς το δημιούργημά του και μια πράξη πίστης του πιστού προς το Θεό, αλλά  ένα είδος ανθρώπινης κοινωνίας που προσπαθεί να χειραγωγήσει τον άνθρωπο,  δημιουργώντας του έναν κοινό εχθρό. Αυτή η χειραγώγηση δημιούργησε συχνά και δημιουργεί ακόμα και σήμερα στοιχεία τα οποία είναι ξένα προς  την θρησκευτική ζωή, όπως οι πολλοί φανατισμοί που διατρέχουν τον κόσμο. Υπό την πνευματική άποψη, αντιθέτως, η πάλη κατά του κοινού εχθρού καθίσταται δίκαιη. Οι χριστιανοί αγωνίζονται κατά του κατά κύριο λόγο εχθρού. Εκείνου που πονηρά διαίρεσε τις Εκκλησίες και προσπαθεί να καθυστερήσει την ενότητά τους. Μια κοινή μαρτυρία κατά του πρίγκιπα του κόσμου τούτου, που διαιρεί, που κυβερνά, που άρχει πάρα πολλές φορές, είναι μια πράξη προσχώρησης στη διδαχή του ευαγγελικού λόγου. Η φωνή των χριστιανικών Εκκλησιών πρέπει να είναι αρμονική για να μπορέσει να αφυπνίσει τον σύγχρονο άνθρωπο από μια πνευματική θαλπωρή που, όταν δεν αρνείται την παρουσία και τη συνάφεια με το Θεό, τον καθιστά ένα στοιχείο καθαρά πολιτιστικό και ιδιωτικό ή, σε αντίθεση,υ δημιουργεί την ειδωλολατρία του ίδιου του νοήματος του Θεού, φθάνοντας στον ακραίο φανατισμό που είναι η ίδια η άρνηση του Θεού. Οι χριστιανοί ενωμένοι πρέπει να μιλήσουν εν ενί στόματι κατά του κοινού εχθρού αυτού του είδος. 

Οι χριστιανοί της Μέσης Ανατολής υποφέρουν σήμερα. Η ιδιαίτερη κατάστασή τους τι επιπτώσεις μπορεί να έχει στις Εκκλησίες και στον Οικουμενισμό;

Κατά τις διώξεις των χριστιανών των διαφόρων ομολογιών  το αίμα που χύθηκε αναμείχθηκε. Σε ολόκληρη την ιστορία της Εκκλησίας, από τη δημιουργία της μέχρι τις ημέρες μας, οι μάρτυρες είναι οι άγιοι που φέρουν τη θεία χάρη εν οστρακίνοις σκεύεσιν, που ζουν πραγματικά εντός του φωτός της μεταμορφώσεως. Ωστόσο αυτό δεν μπορεί να κάνει τις Εκκλησίες αδιάφορες προς τις κακουχίες που πολλοί αδελφοί και αδελφές μας κάθε μέρα καλούνται να βιώσουν. Και η πρόκληση είναι ακόμα μεγαλύτερη κυρίως στη Μέση Ανατολή και στις χώρες όπου ο Κύριος  μας και οι Απόστολοι βάδισαν και όπου η Εκκλησία στους πρώτους αιώνες ενδυνάμωσε την χριστιανική κοινότητα. Ο πόνος δεν ερωτά σε ποια ομολογία  ανήκει ο μάρτυρας. Πράγματι, όπως λέει ο Πάπας Φραγκίσκος, ζούμε ακόμα τον «οικουμενισμό του αίματος». Ο οικουμενισμός του αίματος προσφέρεται έμπροσθεν του ουρανίου θυσιαστηρίου του Κυρίου για όλους εμάς, ώστε να επισπεύσουμε έναν οικουμενισμό μαρτυρίας έμπροσθεν του κόσμου. 

Συχνά όμως γίνεται μια εργαλειακή χρήση της θρησκείας…

Αυτή η χρήση είναι ένα έγκλημα ξένο προς την ίδια τη θρησκεία που δυστυχώς έχει επιπτώσεις στη ζωή και στις σχέσεις των Εκκλησιών μας. Πρέπει να γνωρίζουμε όλοι ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σκοτώνει στο όνομα του Θεού και ότι κανείς δεν έχει την αποκλειστικότητα του Θεού και ότι είμαστε όλοι μαζί υπέρ μιας διαρκούς και δίκαιης ειρήνης, ώστε να μην επικρατούν μόνο οι λογικές  του κέρδους και της εκμετάλλευσης. Μόνο ενωμένοι οι χριστιανοί είναι αξιόπιστοι  και μπορούν να βοηθήσουν  εκείνους οι οποίοι υποφέρουν από τις πάρα πολλές αδικίες που καθημερινά πραγματοποιούνται εις βάρος των αθώων. Ο «οικουμενισμός του αίματος», το αίμα των μαρτύρων, δεν επιζητά εκδίκηση, αλλά θέτει σε εξέταση κάθε πιστό, καθιστά τις Εκκλησίες σήμερα, όπως στο παρελθόν και στο πρόσφατο παρελθόν, περισσότερο ευαίσθητες  στην από καρδίας εκκλήσεις του πόνου, στην υπέρβαση των προκαταλήψεων, στην κοινή πορεία. 

Πως κρίνετε την πολιτική και κοινωνική πορεία της Τουρκίας και πως αυτή γίνεται αντιληπτή από τις χριστιανικές κοινότητες και τις άλλες μειονότητες;

Η πολιτική και κοινωνική πορεία της χώρας μας παρουσίασε θετικά στοιχεία ανάπτυξης κατά τη διακυβέρνηση του Προέδρου Ερντογάν, ιδιαιτέρως σε ότι αφορά το ζήτημα των θρησκευτικών ελευθεριών. Δόθηκε η άδεια να τελεστεί Θεία Λειτουργία  σε ιστορικές περιοχές του χριστιανισμού και η άδεια για αναστύλωση σημαντικών μνημείων για τις Εκκλησίες στην Τουρκία.  Παρά ταύτα ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς. Η πρόσληψη αυτής της πορείας λίγο έχει γίνει  αντιληπτή  από τις χριστιανικές κοινότητες και τις άλλες θρησκευτικές μειονότητες. 

Ποιοι είναι οι κίνδυνοι;

Ως γνωστόν το Σύνταγμα στην Τουρκία προβλέπει το κοσμικό  κράτος, στο οποίο όλες οι θρησκείες έχουν ίση αξία. Αυτό επί της ουσίας αποδείχτηκε πολλές φορές αντιπαραγωγικό.  Για να διασωθεί το κοσμικό κράτος, η πολιτική εξουσία υπεισήλθε στις επιλογές και στις δραστηριότητες των θρησκευτικών ομολογιών, αποστερώντας τους την ελευθερία του ενεργείν και συρρικνώνοντας  de facto τους πιστούς των θρησκευτικών μειονοτήτων σε πολίτες δευτέρας κατηγορίας. Τα κράτη πρέπει να είναι εγγυητές της ισότητας των πολιτών τους.  Οι χριστιανοί στην Τουρκία είναι και Τούρκοι πολίτες και εξ’αυτού του λόγου  πρέπει να έχουν τις ίδιες δυνατότητες με τους μουσουλμάνους Τούρκους πολίτες. Πρέπει να υπάρχει γι’ αυτούς μία περισσότερο ξεκάθαρη πολιτική και ηθική φροντίδα. Ένα από τα θέματα που παραμένουν σε αντιδικία  είναι για παράδειγμα η νομική αναγνώριση της Εκκλησίας ως οντότητα δημοσίου δικαίου.  Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει ακόμα πλήρως το νομικό καθεστώς του Οικουμενικού Πατριαρχείου, την ιστορική του θέση στον ορθόδοξο κόσμο και συνεχίζει άδικα να εμποδίζει την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. 

Ας επιστρέψουμε στην ενότητα των χριστιανών. Γιατί υπάρχουν πολλές αντιστάσεις στην οδό προς την πλήρη κοινωνία; Τι πρόκειται να χαθεί και τι να κερδηθεί;

Η Εκκλησία, στο ιστορικό πλαίσιό της, πάντοτε ακολουθούσε κατά τα ποιμαντικά καθήκοντά της τον λαό της, χωρίς να σπεύδει υπερβολικά προς τα εμπρός, αναμένοντας πάντα τον αργοπορούντα. Ως στοργική μητέρα μεριμνά για την  πνευματική και ανθρώπινη κατάρτιση των παιδιών της και ταυτόχρονα τα οδηγεί στη συνάντηση με τον Σωτήρα. Αυτό συμβαίνει και με τον οικουμενικό διάλογο.  Η μεγάλη ελπίδα πολλών χριστιανών, καθώς και των ιεραρχιών των Εκκλησιών από τη συνάντηση των Ιεροσολύμων το 1964, συνοδεύτηκε και από τον σκεπτικισμό και μερικές φορές ακόμα και από την αντίθεση άλλων.  Ωστόσο, η ώθηση προς το άνοιγμα και την συνάντηση που ήρθε ως αποτέλεσμα, αποδείχθηκε περισσότερο δυνατή από οποιαδήποτε άλλη αντίσταση. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Ο εξαγνισμός της ιστορικής μνήμης πραγματοποιείται βραδέως με πολύ υπομονή, η πορεία της όμως είναι ασυγκράτητη. Και ο θεολογικός διάλογος συνιστά ένα παράδειγμα.  Υπάρχει ανάγκη από αποφασιστικές χειρονομίες που θα μπορούν να συμπαρασύρουν και εκείνους οι οποίοι παραμένουν σκεπτικοί, ή εκφράζουν τις αμφιβολίες τους. Ο διάλογος μπορεί και πρέπει πάντα να εμπλουτίζει, δεν είναι αυτοσκοπός και σίγουρα δεν οδηγεί στην απώλεια οποιασδήποτε ιδιαίτερης ταυτότητας. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε και να υπερασπιστούμε.  

Το 2016 θα πραγματοποιηθεί η Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδος. Μπορεί να αποτελέσει και μια σημαντική συνάντηση και για τον Οικουμενικό Διάλογο;

Μετά από πολλά έτη προετοιμασίας και κατόπιν ομοφώνου απόφασης του συνόλου των Προκαθημένων,  η Πανορθόδοξη Σύνοδος θα συγκληθεί στην Κωνσταντινούπολη. Πρόκειται για ένα νέο γεγονός που θα δει όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίας συγκεντρωμένες ομοθυμαδόν επί το αυτό για να συζητήσουν θέματα διοικητικού χαρακτήρα, αλλά και κοινού ενδιαφέροντος και τέλος για να εκφράσουν το μήνυμα της Ορθοδοξίας στον κόσμο «εν ενί στόματι και μια καρδία». Ένα από τα θέματα που οδηγεί αυτή τη μεγάλη Σύναξη είναι η επιθυμία για συνέχεια στον οικουμενικό διάλογο, διάλογο που δεν μπορεί να απασχολεί την Εκκλησία σε διαφορετικές βαθμίδες, αλλά πρέπει να ωριμάσει κατά τον ίδιο τρόπο από όλους και παντού. 

Θα προσκληθεί και ο Επίσκοπος της Ρώμης;

Θα έπρεπε να αποτελέσει απόφαση όλων των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, αλλά η χιλιετής ευχαριστιακή ρήξη μεταξύ των Εκκλησιών μας δεν επιτρέπει ακόμη τη σύγκληση μιας Μεγάλης Οικουμενικής Συνόδου. Είμαστε σίγουροι ότι ο αγαπητός αδελφός της Εκκλησίας της Ρώμης θα είναι μαζί μας σε κοινωνία εν τη προσευχή και από αυτόν ζητούμε να προσευχηθεί για αυτή την ιστορική μας συνάντηση.

Ποια είναι η προσωπική σας ευχή;

Να δώσει ο Θεός στο εγγύς μέλλον να συντελεστεί η συνάντηση των Εκκλησιών μας εν τη Συνοδική ζωή αλλήλων, προς δόξαν του Θεού μας  εν τη Αγία Ομοουσίω, Ζωαρχική και Αδιαιρέτω Τριάδι.

Πηγή:


Γραφείο Ειδήσεων Αμήν