Anglican Leaders Received in Moscow

 by Anglican Church in North America
This week, Archbishop Foley Beach, at the invitation of Patriarch Kirill of Russia, led a delegation from the Anglican Church in North America to Moscow for formal ecumenical meetings with the Russian Orthodox Church. 

Anglican Archbishop Welby: 'Dishonest' Unity That All Faiths Are Same May Fuel Religious Extremism

 CP church & ministry
by  Stoyan Zaimov
The Archbishop of Canterbury, the Most Rev Justin Welby, has warned that pretending that all faiths are the same or united is "dishonest," and may be helping to fuel religious extremism.
Welby, who leads the Anglican Communion, said that some faith leaders hide behind "bland" and "anaemic" statements about unity and ignore the fact that there are "profound differences" between faiths, according to The Telegraph.

Welby, who was speaking before the Board of Deputies of British Jews in London, told Jewish, Muslim, and Christian leaders that the rise of persecution and religious violence around the world, particularly in the Middle East and Africa, is a "generational" threat that needs to be tackled with an "alternate vision."

"If we don't do that we leave all the good arguments in the hands of the radicals and that is the great challenge I face, and I believe we all face," the Archbishop of Canterbury said.

"If we're going to do that we have to come together and we have to have the difficult conversations in safe spaces and that's a very, very difficult thing up do."

Welby continued: "We need to move beyond inter-religious interaction in which we the usual suspects issue bland statements of anaemic intent with which you could paper the walls of Lambeth Palace – and much good would it do you – all desperate to agree with one another so that the very worst outcome could possibly be that we end up acknowledging our differences."

The Anglican Communion leader warned that not enough is being done in the face of the dangers religious people face in this day and age, and repeated that it is "disingenuous and ultimately dishonest" to disregard the "profound differences" between faiths.

"True friendships and relationships can withstand honesty about differences in values, opinions and religious understandings and a common commitment to mutual flourishing in diversity," he said.

Still, Welby has made strengthening relationships between Anglicans and Catholics an important part of his ministry, and earlier this week received the English Catholic Cardinal Vincent Nichols at the Royal Albert Hall.

Welby has also met with Pope Francis several times since the latter was elected as leader of the Roman Catholic Church, with the two promising to work on continuing to mend relationships between the two Christian traditions.

Welby has faced division within the Anglican Communion itself, however, with more conservative Anglican leaders voicing their opposition to recent changes in doctrine, such as the Church of England voting to allow women to become bishops.

Back in December 2014 Welby warned that the Anglican Communion may experience schism due to the debates on social issues.

"I think, realistically, we've got to say that despite all efforts there is a possibility that we will not hold together, or not hold together for a while," the Archbishop of Canterbury said.

"I could see circumstances in which there could be people moving apart and then coming back together, depending on what else happens."

Αναβάλλεται η Αγγλικανική Συνδιάσκεψη του Λάμπεθ του 2018;

Του Ιωάννη Λότσιου,

Η Συνδιάσκεψη του Λάμπεθ για το 2018 έχει αναβληθεί. Η προβληματική κατάσταση της Αγγλικής Κοινωνίας οδήγησε τον Αγγλικανό Αρχιεπίσκοπο να την αναβάλλει επ’ αόριστον, που πραγματοποιείται κάθε δέκα χρόνια από τους Επισκόπους της Αγγλικανικής Κοινωνίας.

Επίσημα ωστόσο δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα τίποτα, παρά τις επίσημες επισκέψεις που πραγματοποιήθηκαν στις Αγγλικανικές Εκκλησίες ανά τον κόσμο, όπως δηλώνει στενός συνεργάτης του Αγγλικανού Αρχιεπισκόπου. Η πληροφορία για αναβολή της Συνδιάσκεψης δόθηκε στην δημοσιότητα από τον Αγγλικανό Επίσκοπο Katharine Jefferts Schori στις 23 Σεπτεμβρίου σε απάντηση του Αγγλικανού Επισκόπου Rochester, Rt. Rev. Prince Singh, για ακύρωση της χρηματοδότησης και συμμετοχής της Επισκοπικής Εκκλησίας. 

Σύμφωνα με την επισκοπική έκθεση ο Αγγλικανός Αρχιεπίσκοπος δήλωσε ότι: «είναι πολύ κατανοητό ότι δεν πρόκειται να συγκληθεί η Συνδιάσκεψη του Λάμπεθ, εάν πρώτα δεν εξακριβωθεί η παρουσία της συντριπτικής πλειοψηφίας των Επισκόπων και των πρώτων ως πρόεδρων…ως εκ τούτου αναζητούμε μια ημερομηνία στο 2019, ποιο πιθανόν το 2020». Η δε μορφή της συγκέντρωσης θα είναι πιθανόν διαφορετική από εκείνη του 2008, εξαιτίας των διαφορετικών ρόλων  και της ασυμφωνίας των κατά τόπους επισκόπων.

Η Συνδιάσκεψη του Λάμπεθ ξεκίνησε από το 1867 στο Λονδίνο στο Παλάτι, που συγκεντρώνει κάθε δέκα χρόνια όλους τους Επισκόπους της Αγγλικής Κοινωνίας για θέματα που αφορούν γενικότερα τον Αγγλικανισμό. Ακυρώσεις των Συνδιασκέψεων υπήρξαν στην ιστορία δύο φορές. Το 1918, που αναβλήθηκε για το 1920 εξαιτίας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και το 1940 πάλι για να πραγματοποιηθεί το 1948, εξαιτίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η απόφαση για αναβολή της Συνδιάσκεψης του Λάμπεθ το 2018 για αργότερα, λόγο εσωτερικών διαφωνιών, είναι άνευ προηγουμένου αιτία. Πολλές φορές βέβαια ομάδες αγγλικανών επισκόπων προσπάθησαν να ακυρώσουν τις αποφάσεις της Συνδιάσκεψης, όπως το 1868 και το 1998 για το θέμα της χειροτονίας των γυναικών.

Τέλος ο Αγγλικανός Αρχιεπίσκοπος προσπαθεί να καταφέρει να συγκεντρώσει την απαραίτητη συμμετοχή όλων των αγγλικανικών επαρχιών με τις επίσημες επισκέψεις.

Πηγή:

http://anglicanink.com/article/lambeth-conference-cancelled

Αγγλικανισμός και Αγγλική Κοινωνία: Σχέση και Διάκριση

Του Ιωάννου Λότσιου,

Η προσπάθεια για την έρευνα της διοικητικής διάθρωσης, δομής και εκκλησιαστικής ζωής της ‘’Αγγλικανικής Εκκλησίας’’, που απορρέουν από την κωδικοποίηση των κανονικών και εκκλησιαστικών διατάξεων που την διέπουν, αποτελεί καρπός του ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για την μελέτη των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών, που δεν είναι Ορθόδοξες. Οι ρίζες της Αγγλικανικής Εκκλησίας επιστέφουν στο χρόνο της ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όταν εισήχθη ο Χριστιανισμός στην Μ. Βρετανία, ως επαρχία της, όπου η εκκλησία της Αγγλίας αναπτύχθηκε, αναγνωρίζοντας την αρχή του Πάπα μέχρι την Μεταρρύθμιση στο 16ο αιώνα.


Η Αγγλικανική Εκκλησία[1], ή Anglican Communion ή Anglican Church, από τη μεσαιωνική λατινική έκφραση ecclesia anglicana, δηλαδή «αγγλική εκκλησία» αποκαλείται το σύνολο των αυτόνομων χριστιανικών εκκλησιών οι οποίες ακολουθούν την τελετουργική παράδοση της Εκκλησίας της Αγγλίας, η οποία θεωρείται η «μητέρα εκκλησία» και βρίσκονται σε πλήρη κοινωνία μαζί της, μέσω της Αγγλικανικής Κοινωνίας[2].

Η δομή της Εκκλησίας της Αγγλίας βρίσκεται στον Βασιλιά Henry τον Γ’ ο οποίος βασίλεψε από το 1509 έως το 1547. Μέσα από τα γεγονότα που οδήγησαν στην διαμόρφωση της Εκκλησίας της Αγγλίας είναι ένα αποτέλεσμα ενός μίγματος εκκλησιαστικών, πολιτικών και προσωπικών ανταγωνισμών. Το 1534 ο ίδιος Βασιλιάς πέρασε στο Κοινοβούλιο μια σειρά νόμων που απέκοψαν την Εκκλησία της Αγγλίας από την κανονική της εξάρτηση από την Ρώμη. Ο νόμος αυτός έδωσε το δικαίωμα στον Βασιλιά να είναι ο Ανώτατος επικεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας, προσφέροντας έτσι την νομική αρχή στην Εκκλησία της Αγγλίας.


Η ονομασία Αγγλικανισμός είναι νεολογισμός και προέρχεται από την λατινική ονομασία ecclesia anglicana γύρω στα 1246, που σημαίνει την Αγγλική Εκκλησία. Αυτός ο επιθετικός προσδιορισμός περιγράφει το ποίμνιο, τα όργανα την διοίκηση και τις εκκλησίες-ενορίες, τις θεολογικές και λειτουργικές παραδόσεις που προσδιορίζουν τον ιδιαίτερο εκκλησιαστικό χαρακτήρα της Εκκλησίας της Αγγλίας, δηλαδή το πλαίσιο αναπτύξεως της διοίκησης και λειτουργίας της λεγόμενης Anglican communion. Κοινό στοιχείο[3] της κοινωνίας αυτής σε όλο τον κόσμο διατηρούντες μια συνοχή που αποτελούνται από τις κοινές μορφές της λατρείας το βιβλίο της κοινής προσευχής «Book of Common Prayer», ενιαία προτεσταντική διατήρηση του δόγματος δια των 39 Άρθρων «Thirty-Nine Articles» και το Βιβλίο των Ομιλιών, «Book of Homilies», τα οποία όμως δεν είναι σε πλήρη αποδοχή ως προς το περιεχόμενο[4].


Ο όρος Anglican communion[5] στην Συνδιάσκεψη της Lambeth Conference το 1930, προσδιορίζεται ως εξής: «Η αγγλικανική κοινωνία είναι μια κοινωνία, μέσα στην ιερή καθολική και αποστολική εκκλησία, με εκείνων των επισκοπών, επαρχιών ή περιφερειακών εκκλησιών που βρίσκονται στην κοινωνία με την Έδρα του Καντέρμπουρι, οι οποίες έχουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:


(α) υποστηρίζουν και κηρύττουν την καθολική και αποστολική πίστη και την τάξη όπως εκτίθενται γενικά στο βιβλίο της κοινής προσευχής όπως εγκρίνονται στις διάφορες εκκλησίες τους.


(β) είναι ιδιαίτερες ή εθνικές εκκλησίες, και, υπό αυτήν τη μορφή, προωθούν μέσα σε κάθε ένα από τα εδάφη τους μια εθνική έκφραση της χριστιανικών πίστης, της ζωής, και της λατρείας.


(γ) δεσμεύονται μαζί όχι από μια κεντρική νομοθετική και εκτελεστική αρχή, αλλά από την αμοιβαία πίστη που στηρίζεται μέσω της κοινής συμβουλής των επισκόπων στις Συνδιασκέψεις»[6].

 Ο όρος Anglican communion, περιλαμβάνει την διεθνής ένωση των εθνικών και περιφερειακών αγγλικανικών εκκλησιών. Οι Εκκλησίες που είναι μέλη της Αγγλικής κοινωνίας αναφέρονται ως ‘’επαρχίες’’. Ως επαρχίες είναι συνυφασμένες με τα όρια των πολιτικών κρατών. Στα όρια των κρατών αλλά περιλαμβάνουν πολλά έθνη και άλλα μόνο ένα. Όλες οι εκκλησίες αυτές χαρακτηρίζονται ως «επαρχίες της αγγλικής κοινωνίας» κάτω από τον πρώτο, Αρχιεπίσκοπο ή Επίσκοπο. Η έννοια της «επαρχίας» χρησιμοποιείται επίσης για να αναφερθεί στους σχηματισμούς ομάδας των επισκοπών μέσα σε μια εκκλησία. Η εκκλησία της Αγγλίας διαιρείται σε δύο επαρχίες: το Καντέρμπουρι και την Υόρκη. Η αγγλικανική εκκλησία της Αυστραλίας έχει πέντε επαρχίες: Νότια Νέα Ουαλία, Queensland, νότια Αυστραλία, Βικτώρια και δυτική Αυστραλία, και μια άλλη επαρχία-επισκοπή. Η αγγλικανική εκκλησία του Καναδά έχει τέσσερις επαρχίες: την Βρετανική Κολούμπια και το Yukon, Καναδάς, Οντάριο, και την επαρχία του Rupert. Η εκκλησία της Ιρλανδίας έχει δύο: την Armagh και το Δουβλίνο. Η επισκοπική εκκλησία στις Ηνωμένες πολιτείες της Αμερικής έχει εννέα επαρχίες.


Δεν υπάρχει καμία «αγγλικανική εκκλησία» με την καθολική νομική αρχή δεδομένου ότι κάθε εθνική ή περιφερειακή εκκλησία έχει την πλήρη αυτονομία. στον όρο Anglican communion, περιλαμβάνονται οι κάτωθι Εκκλησίες: Αγγλική Εκκλησία της Αοτεαρόας της Νέας Ζηλανδίας (ACAZP) και της Πολυνησίας[7], Αγγλική Εκκλησία της Αυστραλίας (ACA), Αγγλική Εκκλησία του Καναδά (ACC)[8], Αγγλική Εκκλησία της Κένυας (ACK), Αγγλική Εκκλησία της Κορέας (AcK), Αγγλική της Νέας Γουινέας (ACPNQ), Εκκλησία της Ουαλίας (CW), Εκκλησία Αγγλική (CA)[9], Εκκλησία της Ιρλανδίας (CI)[10], Εκκλησία της Νιγηρίας (CN), Εκκλησία της Ουγκάντας (CU), Εκκλησία του Μπουρούντι (ACB), Εκκλησία της Κεντρικής Αφρικής (CCA), Εκκλησία της Μαλαισίας(CM), Εκκλησία της Myanmar (Cm), Εκκλησία της Ρουάντας (CR), Εκκλησία της Βόρειας Ανατολικής Ασίας (CSEA), Εκκλησία της Νότιας Αφρικής (CSA), Εκκλησία της Τανζανίας (CT), Εκκλησία του Ινδικού Ωκεανού (CIPO), Εκκλησία της Δυτικής Ινδίας (CIW), Εκκλησία της Δυτικής Αφρικής (CWA), Επισκοπική Εκκλησία της Ιερουσαλήμ και της ευρύτερης Ανατολής (ECIE)[11], Επισκοπική Εκκλησία (EC)[12], Εκκλησία της Κούβας (EC), υπό Μητροπολιτικό Συμβούλιο, Επισκοπική Εκκλησία του Σουδάν (ECS), Εκκλησία του Χόνγκ-Κογκ (CHK), Αγγλική Εκκλησία του Μεξικού (ACM), Εκκλησία αγγλικανική του Codo Sud της μικρής Αμερικής (CACS), Εκκλησία Επισκοπική της Βραζιλίας (CEB), Lusitanian Εκκλησία της Πορτογαλίας (LEP), πρόσθετη επαρχία του Αρχιεπισκόπου Καντέρμπουρι, Εκκλησία της Nippon Sei Ko Kai της Ιαπωνίας (CNSKJ), Εκκλησία επισκοπική των Φιλιππίνων (CEF), Σκωτική Επισκοπική Εκκλησία (SEC), Ισπανική Προτεσταντική Επισκοπική Εκκλησία (SPEC), πρόσθετη επαρχία του Αρχιεπισκόπου Καντέρμπουρι, και την Εκκλησία των Αγγλικανών τού Σύδνεϋ(CAS). Αυτή η αγγλικανική κοινωνία[13], είναι ένωση αυτών των εκκλησιών στην πλήρη κοινωνία με την εκκλησία της Αγγλίας και συγκεκριμένα με τον κύριο αρχιεπίσκοπο, τον Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι. η θέση των Εκκλησιών μέσα στην αγγλική κοινωνία προσφέρει την ύπαρξη αμοιβαίας συμφωνίας για τα ουσιαστικά δόγματα, και την πλήρης συμμετοχή στη μυσταγωγική ζωή κάθε εθνικής εκκλησίας είναι διαθέσιμη σε όλες τις κοινωνίες των αγγλικανών, με την ιδιαίτερη αυτονομία όμως[14].


Ο όρος Anglican communion, επίσης συνάμα αναφέρεται και σε χωρισμένες ομάδες που έχουν αφήσει την εξάρτηση τους από την Εκκλησία της Αγγλίας ή έχουν ιδρυθεί ξεχωριστά[15]. Στο πλαίσιο του όρου Αγγλικανισμός σημαίνοντας την Εκκλησία της Αγγλίας από τον 16ον αιώνα, η χρήση του δεν έγινε γενική μέχρι το μισό του 19ου αιώνα. Στην βρετανική κοινοβουλευτική νομοθεσία που αναφέρεται στην καθιερωμένη Αγγλική Εκκλησία, τονίζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της Εκκλησίας αυτής από τις εν γένει προτεσταντικές εκκλησίες, π.χ. από την Μεταρρυθμισμένη επισκοπική εκκλησία στην Σκωτία. Από τον κλήρο της Εκκλησίας της Αγγλίας αντιτέθηκαν στον όρο «Μεταρρυθμισμένη» προωθώντας αρχικά τον όρο μεταρρυθμισμένη επισκοπική Εκκλησία. Η αναφορά ως «Επισκοπική» στον τίτλο της «Μεταρρυθμισμένη επισκοπική εκκλησία» ως επαρχία της αγγλικανικής κοινωνίας στην περιοχή της Αμερικής και της Σκωτσέζικης Επισκοπικής Εκκλησίας δηλώνει την αυτονομία της.


Πνευματικός ηγέτης της Αγγλικανικής Εκκλησίας είναι ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι. Ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι όμως, ως Πρώτος Αρχιεπίσκοπος της εκκλησίας της Αγγλίας, δεν έχει κάποια επίσημη διοικητική και δικαστική αρμοδιότητα σε όλες τις εκκλησίες που απαρτίζουν την αγγλική κοινωνία. αναγνωρίζεται όμως ως «Primus inter pares» ως συμβολική και ιστορική αναγνώριση. Η έδρα του Αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρι, ο καθεδρικός Ναός και οι άλλες κοινότητες και όργανα αποτελούν την Επισκοπή υπό την ευθύνη του εκάστοτε Αρχιεπισκόπου, δηλαδή συνιστούν την «μητέρα εκκλησία» της Εκκλησίας της Αγγλίας. Ως επίσκοπος της «Μητέρας εκκλησίας» ο Αρχιεπίσκοπος είναι ο «Μητροπολίτης» όλης της εκκλησιαστικής επαρχίας του Καντέρμπουρι, έχοντας νομικές, κανονικές και ποιμαντικές αναφορές. Σε αυτήν την νομική και κανονική θέση του Αρχιεπισκόπου βρίσκεται απέναντι του η Αρχιεπισκοπή της Υόρκης και των άλλων 12 Επισκοπών της βόρειας Αγγλίας.


Γενικά ο όρος «Αγγλική Εκκλησία», έξω από τις βρετανικές νήσους, δηλώνει την διάκριση των εκκλησιών αυτών από εκείνες που απαίτησαν στην ονομασία τους Επισκοπικούς τίτλους. μερικές από αυτές όπως είναι η Σκωτσέζικη Επισκοπική Εκκλησία, η Εκκλησία της Ουαλίας[16] χρησιμοποιούν τον όρο αυτόν με ορισμένες επιφυλάξεις.

Παραπομπές:


[1] Paul Avis, Anglicanism and the Christian Church (Edinburgh: T & T Clark 1989). Stephen Sykes, The Integrity of Anglicanism (London and Oxford: Mowbray 1978). Του Ιδίου, ‘What is “Anglicanism”?’, S Sykes, J Booty and J Knight edd, The Study of Anglicanism, (London: SPCK 1998) σ. 460-465. Του Ιδίου, The Identity of Anglicanism: Essentials of Anglican Ecclesiology, (London and New York, 2008. J. Robert Wright, "Anglicanism, Ecclesia Anglicana, and Anglican: An Essay on Terminology", στο The Study of Anglicanism, ed. Stephen Sykes and John Booty, σ. 424-429. McGrade, A.S., “Reason”, στο The Study of Anglicanism, by Stephen Sykes, John Booty and Jonathan Knight, eds. Revised Ed. London: SPCK, 1998. ALISTER E. McGRATH, ‘‘Anglicanism’’, στο EMCT, σ. 3-5. S. SYKES, ‘‘Anglican Thought’’, στο ΤOCCT, σ. 18-21.



[2] Στο The Oxford Dictionary of the Christian Church by F. L. Cross (Editor), E. A. Livingstone (Editor) Oxford University Press, USA, 3 edition, 13 March 1997, σ. 65.



[3] Πρβλ. Hein, David Gardiner H. Shattuck, Jr. (2004). The Episcopalians. New York: Church Publishing.



[4] Πρβλ. Anderson, Allan, “The Church in worship, spirituality and theology”, στο Anglicanism, Andrew Wingate (et al), London: Mowbray, 1998. Ο Richard Giles επισημαίνει: «these are forms of liturgical (as distinct from unstructured) prayer, in which an unchanging given framework is enlivened by variable features – readings, prayers and songs – which reflect the church’s liturgical year and respond to events of the day», στο How to be an Anglican, Canterbury. Canterbury Press. 2003 σ. 64. Esther Mombo, Anglican Liturgies in Eastern Africa in Oxford Guide to the Book of Common Prayer Oxford: Oxford University Press 2006. σ. 277, όπου αναφέρεται στην ύπαρξη δύο Υπηρεσιών: Church Mission Society (CMS) και Mission to Central Africa (UMCA). Stephen Bayne, An Anglican Turning Point: Documents and Interpretations (Austin, TX: Church Historical Society, 1964), σ. 117. James Simpson & Edward Story, The Long Shadows of Lambeth X (New York: McGraw-Hill, 1969), σ. 145-146. Peter Toon, “The Articles and Homilies” στο Sykes, Booty & Knight, Study of Anglicanism, σ. 152. Robbie Low & Francis Gardom, Believe It or Not! What Church of England Clergy Actually Believe (London: Christian Research, 2003). Hensley Henson, The Church of England (Cambridge: Cambridge University Press, 1939), σ. 108.



[5] ALLISON C.F,, ‘‘Anglican Communion’’, στο EDT, σ. 62-63. C. BUCHANAN, ‘‘Anglican Communion’’, στο DEM, σ. 21-24.



[6] «The Anglican Communion is a fellowship, within the One Holy Catholic and Apostolic Church, of those duly constituted Dioceses, Provinces or Regional Churches in communion with the See of Canterbury, which have the following characteristics in common: (a) They uphold and propagate the Catholic and Apostolic faith and order as they are generally set forth in the Book of Common Prayer as

authorized in their several Churches. (b) They are particular or national Churches, and, as such, promote within each of their territories a national expression of Christian faith, life, and worship. (c) They are bound together not by a central legislative and executive authority, but by mutual loyalty sustained through common counsel of the Bishops in conference», στο Lambeth Conference 1930, § 49.



[7] Cox, Noel, "Ecclesiastical Jurisdiction in the Church of the Province of Aotearoa, New Zealand and Polynesia", στο DLR, 6 (2001), σ. 266-284.



[8] Anglican Coalition in Canada. "Group drops name", στο AJ, 23 (2006). Carrington, Philip (1963), The Anglican Church in Canada. Toronto: Collins.



[9] Peter J. Bowler, Reconciling science and religion: the debate in early-twentieth-century Britain (University of Chicago Press, 2001).



[10] Cross, F. L. (ed.) (1957) The Oxford Dictionary of the Christian Church. Oxford: U. P.; pp. 700–701. MacCarthy, Robert, Ancient and Modern: a short history of the Church of Ireland. Four Courts Press Ltd., 1995.



[11] H. E. J. Biggs, The Four Gardens: A Short History of the Diocese of Iran, London, 1962. Του Ιδίου, The Hard Awakening, London, 1981. Του Ιδίου, “The Consecration of an Assistant Bishop for the Diocese of Iran”, 1986. G. Hewitt, The Problems of Success: A History of the Church Missionary Society, 1910-1942 I, London, 1971. J. N. Hoare, Something New in Iran, London, 1937. H. E. Hopkins, Sublime Vagabond. The Life of Joseph Wolff, Missionary Extraordinary, London, 1984. P. Hunt, Inside Iran, London, 1981. J. H. Laster, “Christian Hymnody in Iran”, Ph.D. diss., George Peabody College for Teachers, 1973. L. Lockhart, “European Contacts with Persia, 1350-1736”, στο CHI, VI, σ. 373-409. N. Malcolm, Five Years in a Persian Town, London, 1905. C. E. Padwick, Henry Martyn: Confessor of the Faith, London, 1922. G. Smith, Henry Martyn: Saint and Scholar, London, 1892. E. Stock, The History of the Church Missionary Society, 4 vols., London, 1899-1916. R. Waterfield, Christians in Persia, London, 1973. J. Wolff, Sketch of the Life and Journal of the Revd. J. Wolff, Missionary to Palestine and Persia, Norwich, 1827. D. Wright, The English Amongst the Persians, London, 1977.



[12] R o b e rt Bosher, The American Church and the Formation of the Anglican Communion 1823-1853 (Evanston, Il: Seabury- Western Theological Seminary, 1962). The Episcopal Church (2009), Constitution and Canons, Ηein, David, Gardiner H. Shattuck, Jr. (2004). The Episcopalians. New York: Church Publishing. Edwin and Dykman, Jackson. The Annotated Constitution and Canons for the Episcopal Church 1981 ed. New York: Church Publishing Incorporated, 1997, 4-6. Zahl, Paul F. (1998). The Protestant Face of Anglicanism. Grand Rapids, Michigan: William B. Eerdmans Publish Company. Sydnor, William, (1980), Looking at the Episcopal Church, USA: Morehouse Publishing. Jennifer. Clark, "'Church of Our Fathers': The Development of the Protestant Episcopal Church within the Changing Post-Revolutionary Anglo-American Relationship", στο JRH, 18 (1994), σ. 27-51. Lockert B. Mason, "Separation and Reunion of the Episcopal Church, 1860-1865: The Role of Bishop Thomas Atkinson", στο AEH, 59 (1990), σ. 345-365. Kathleen E. Reeder, "Whose Church Is It, Anyway? Property Disputes and Episcopal Church Splits", στο CJLSP, 40 (2006), σ. 125-171. Podmore, Colin (May). "A Tale of Two Churches: The Ecclesiologies of The Episcopal Church and the Church of England Compared", στο IJSCC, 8 (2000), σ. 130.



[13] William Jacob, The Making of the Anglican Church Worldwide (London: SPCK, 1997), σ. 293. John Pobee, “Non-Anglo-Saxon Anglicanism,” in Stephen Sykes, John Booty & Jonathan Knight (eds.), The Study of Anglicanism (revised edn., London: SPCK, 1998), σ. 450.



[14] «Though the member churches of the Anglican Communion are legally autonomous ... the invoking of autonomy and the claiming of independence are hardly the language of Zion. More appropriate in the speech of Christians and churches is the rhetoric of communion, consultation, bearing one another's burdens and interdependence. To practise the grace of walking together without coercive constraints is the special vocation of Anglicanism in our pluralistic world», P. Avis, ‘'Anglican Conciliarity and the Lambeth Conference'’, στο T, 802 (1998), σ. 245-252, και σ. 251-252.



[15] Edwin Palmer, The Destiny of the Anglican Churches: a Short Study of the History, Principles and Prospects of the Anglican Communion (London: James Nisbet, 1931), σ. 27, και σ. 30.



[16] Rev’d. Thomas Glyn Watkin, “Vestiges of Establishment: The Ecclesiastical and Canon Law of the Church in Wales”, στο ELJ, 2 (1990), σ.110.

Αγγλικανισμός: Ένα βήμα πριν την χειροτονία γυναικών «Επισκόπων»

Tου Ιωάννη Λότσιου,

Το νομοθετικό πλαίσιο της Γενικής Συνόδου Η Γενική Σύνοδος της Εκκλησίας της Αγγλίας ιδρύθηκε ως θεσμός το 1970 αντικαθιστώντας την Εκκλησιαστική Συνέλευση (Church Assembly) του 1919.

Εκλέγεται κάθε πέντε χρόνια με σύστημα αναλογικής αντιπροσώπευσης. Αποτελείται από την Βουλή των Επισκοπών, την Βουλή των Κληρικών και την Βουλή των λαϊκών (Κανόνας της Εκκλησίας της Αγγλίας Η3).

Η Βουλή των Επισκόπων αποτελείται από 44 Επισκόπους και 9 εκλεγμένους Βοηθούς Επισκόπους η Βουλή των Κληρικών εκλέγεται από τους κληρικούς των Επισκοπών και η Βουλή των Λαϊκών από τους λαϊκούς των διά-ενοριακών συνόδων.

Η Βουλή των κληρικών και η Βουλή των Λαϊκών αποτελείται από 260 μέλη η κάθε μια μαζί με την Βουλή των Επισκόπων, τους αντιπροσώπους των στρατιωτικών κληρικών, των πανεπιστημιακών κληρικών, των κληρικών των φυλακών καθώς και μέλη των θρησκευτικών κοινοτήτων.

Η Γενική Σύνοδος της Εκκλησίας της Αγγλίας έχει την δύναμη να προτείνει την νομοθεσία στην Εκκλησιαστική Επιτροπή του Κοινοβουλίου.

Αυτή η Επιτροπή αποτελείται από δυο μέλη από την Βουλή των Επισκόπων και την Βουλή των Κληρικών ως έναν συνδυασμό των μητροπολιτικών συνόδων της Καρντεβουαρίας και της Υόρκης (Κανόνας της Εκκλησίας Της Αγγλίας 1969, Η1).



Όταν η Βασίλισσα συγκαλεί τις δυο αυτές συνόδους η Βουλή των λαϊκών μπορεί να συμμετάσχει και να διαμορφωθεί τελικά η Γενική Σύνοδος.

Οι επίσημες εργασίες της Γενικής Συνόδου ξεκινούν από την Βασίλισσα κάθε πέντε χρόνια. Δυο φόρες το χρόνο η Γενική Σύνοδο συγκαλείται για τέσσερις ή πέντε μέρες, τον Νοέμβριο στο Λονδίνο και τον Ιούλιο στην Υόρκη. Αυτές της ημέρες συνεδριάζει στην Υόρκη.

Η διαδικασία που ακολουθεί η Γενική Σύνοδος σε αναφορά με το νομοθετικό έργο πέρνα μέσα από τρεις φάσεις: γενική έγκριση, επανεξέταση από επιτροπή λαμβάνοντας υποψιν και τις τροποποιήσεις που προτάθηκαν από τα μέλη της συνόδου και τελική έγκριση από την ολομέλεια της Γενικής Συνόδου. Στη συνέχεια η Διάταξη (Measure) υποβάλλεται στην Εκκλησιαστική Επιτροπή του Κοινοβουλίου η οποία αποφασίζει για το εάν και κατά πόσο πρόσφορο είναι να κατατεθεί στο Κοινοβούλιο.

Μετά από την συζήτηση στην Βουλή των κοινοτήτων και στην Βουλή των Λόρδων η διάταξη έρχεται προς την Βασίλισσα η οποία παρέχει και την έγκριση της. Για πρώτη φορά στην ιστορία της η Γενική Σύνοδος συνεδρίασε κεκλεισμένων των θυρών από τον Τύπο και το κοινό, για να προσφέρει μια διαμεσολάβηση μεταξύ των συντηρητικών και των φιλελευθέρων μελών, που αντικατοπτρίζουν διαφορετικές θέσεις. Η Νομοθετική τροποποίηση για την χειροτονία των γυναικών
Η Γενική Σύνοδος δρομολόγησε την νομοθετική διαδικασία προκειμένου να επιτρέψει τις γυναίκες να γίνουν Επίσκοποι, ανεξάρτητα από τις απορριπτικές ψήφους που υπήρχαν σε προηγούμενες συνελεύσεις.



Τον Νοέμβριο του 2012 στην Γενική Σύνοδο ενώ το 73% των μελών ήταν θετικά προσκείμενο προς το ζήτημα αυτό, απορρίφθηκε από την Βουλή των Λαϊκών. Ο επίσκοπος Rt Revd Nigel Stock, του St Edmundsbury και Ipswich, στην Επιτροπή Εργασίας για τις νέες νομοθετικές ρυθμίσεις τόνισε την εξασφάλιση της απαιτουμένης πλειοψηφίας.

Η δρομολόγηση της νέας νομοθετικής ρύθμισης θα εξεταστεί στην Γενική Σύνοδο τον Νοέμβριο με στόχο την τελικής έγκριση τον Ιούλιο ή τον Νοέμβριο του 2015.

Ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι παραδέχθηκε ότι χρειάζεται περισσότερη εργασία πάνω στο θέμα αυτό. ‘‘Πρέπει’’ τόνισε μεταξύ άλλων να συνεχιστεί η προσπάθεια εισόδου των γυναικών στο βαθμό του Επισκόπου για την Εκκλησία της Αγγλίας’’.

Αναφερόμενος στη συνέχεια είπε: «υπάρχει μια έντονη διάθεση για να γίνει αυτό - δεν είμαστε στο στάδιο ότι θα πρέπει να χειροτονούμε γυναίκες Επισκόπους, βρισκόμαστε στο στάδιο που πρόκειται να χειροτονήσουμε γυναίκες Επισκόπους και με ποιόν τρόπο θα γίνει αυτό. Χρειάζεται ορισμένος χρόνος για την προσπάθεια αυτή, αφού έχει υπάρξει μια αλλαγή στην υπόθεση κατά την διάρκεια του τελευταίου εξαμήνου. Είμαι αισιόδοξος’’.

Αυτή η δήλωση του Αρχιεπισκόπου έγινε μετά την ψηφοφορία υπέρ της νέας νομοθετικής ρύθμισης για το ζήτημα αυτό.

Η Βουλή των Επισκόπων επισήμανε την προετοιμασία του νομοσχεδίου ως μια επιλογή’’ για την Έκθεση της Επιτροπής Εργασίας και τούς τρόπους με τους οποίους θα προωθηθεί:

1. Ένα μέτρο που να αφορά την τροποποίηση του Κανόνα σχετικά με την χειροτονία των γυναικών στο βαθμό του Επισκόπου.

2. Την κατάργηση ορισμένων νομικών κειμένων για να περάσουν τα ψηφίσματα Α και Β που αφορούν την ιεροσύνη των γυναικών, την Διάταξη του 1993 καθώς και την ανάκληση της Επισκοπικής Πράξης για την Ιεροσύνη της Συνόδου του 1993.

3. Να ρυθμιστεί ένα μέτρο για εκείνους που για λόγους θεολογικούς δεν αποδέχονται την χειροτονία των Γυναικών Επισκόπων ή να ψηφιστεί ένας νόμος από την Γενική Σύνοδο.



Η Γενική Σύνοδος αποδεχόμενη την πρόταση της Βουλής ενέκρινε την προώθηση της νομοθετικής ρύθμισης για το ζήτημα της χειροτονίας των γυναικών στο βαθμό του Επισκόπου με 319 ψήφους υπέρ και 84 κατά, με την ακόλουθη διατύπωση: Η Γενική Σύνοδος:
Α. Επαναβεβαιώνει την δέσμευση της για την εισδοχή των γυναικών στο Επισκοπάτο ως αναγκαίο βήμα.

Β. Αναθέτει στην Επιτροπή Διορισμών την σύσταση ειδικής συντονιστικής Επιτροπής για την διατύπωση του σχεδίου νόμου που απαιτείται.

Γ. Αναθέτει στην Επιτροπή Εργασιών την μέριμνα για την πρώτη φάση του σχεδίου νόμου που πρόκειται να διατυπωθεί τον Νοέμβριο του 2013.

Δ. Η προετοιμασία της νέας νομοθετικής πρότασης ως ‘’επιλογή’’ πρέπει να υποχρεωτικά να λάβει υπόψη της τα παράπονα από της Επισκοπές και την κλήση της Βουλής των Επισκόπων να διατυπώσουν την πρόταση τους για τον Φεβρουάριο του 2014.

Ε. Κάθε συζήτηση και τοποθέτηση είναι απαραίτητη για την σύνταξη του νέου νόμου.

Γυναίκες Επίσκοποι;

Η δρομολόγηση της νομοθετικής ρύθμισης για το ζήτημα της χειροτονίας των γυναικών από τους Αγγλικανούς θα θέσει σοβαρά προβλήματα στον θεολογικό διάλογο με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Το ζήτημα της χειροτονίας των γυναικών, όπως αναφέρθηκε τον Μάρτιο του 2013 ο Μητροπολίτης Ιλαρίων, σημαίνει πάγωμα του διαλόγου και της ενότητας.

Οι πράξεις αυτές εξ απόψεως ορθοδόξου είναι αποκλίσεις από την Παράδοση της Εκκλησίας, ικανές να συνεχίσουν την περαιτέρω διαίρεση του προτεσταντικού κόσμου.

Η Αγγλικανική εκκλησιολογία με την θεωρία των κλάδων και με την κοινοβουλευτική της διάθρωση, δεν βλέπει το ζήτημα πρωτίστως αγιογραφικά και πατερικά, σύμφωνα με την αποστολική παράδοση, διδαχή και διαδοχή.

Η πράξη αυτή αποδεικνύει ότι όντως είναι μια προτεσταντική ομολογία με καινοφανείς ενέργειες, οι οποίες είναι έξω από το πλαίσιο της αποστολικής διαδοχής.



Οι διαβουλεύσεις έδειξαν, ότι το ζήτημα αυτό, αντιμετωπίστηκε ως υποταγή στις ανάγκες της κοινωνίας και των νέων ιδεών και της ισότητας, που ισχύουν στην σύγχρονη ζωή, έναντι του Ευαγγελίου και της αποστολικής διδασκαλίας.

Και για αυτό το ρήγμα πλέων στους κόλπους του Αγγλικανισμού θα είναι σοβαρό.

Δημοσιεύτηκε στο Εκκλησιαστικό Πρακτορείο Ειδήσεων Δόγμα:

http://www.dogma.gr/default.phppname=Article&art_id=3022&catid=17

«Εμφύλιος» στην Αγγλικανική Εκκλησία για τους γάμους των ομοφυλοφίλων

Του Ιωάννη Λότσιου,

Οι δύο Αγγλικανοί Αρχιεπίσκοποι του Καντέρμπουρι Justin Welby και της Υόρκης John Sentamu, καταδικάζουν τους νόμους εναντίων των ομοφυλοφίλων στην Αφρική και προτρέπουν τις εκεί αγγλικανικές επισκοπές να αποδείξουν την «αγάπη του Χριστού» σε ζευγάρια του ιδίου φύλλου.

Για τους δυο παραπάνω Αγγλικανούς Αρχιεπισκόπους που βρίσκονται στην Βρετανία οι ομοφυλόφιλοι είναι «παιδιά του Θεού».

Στην Αφρική όμως σημαντικός αριθμός επισκόπων και αρχιεπισκόπων έχουν αντίθετη άποψη.

Θεωρούν δηλαδή ότι ο γάμος μεταξύ ανθρώπων του ιδίου φύλου, αντίκειται στην διδασκαλία του Χριστιανισμού και είναι αντίθετοι με την θέση των δυο Αγγλικανών Αρχιεπισκόπων της Βρετανίας την οποία και εξέφρασαν και δημόσια.

Αφορμή για την διαμάχη αυτή αποτέλεσε το γεγονός ότι ο Νιγηριανός Πρόεδρος Goodluck Jonathan με την έγκριση πολλών χριστιανικών ομολογιών υπέγραψε μια νέα σκληρή νομοθεσία για όσους προβαίνουν σε γάμο του ίδιου φύλου, μέχρι και 14 χρόνια φυλακή.

Το ίδιο συμβαίνει και στην Ουγκάντα και σε άλλες αφρικανικές χώρες.

Το θέμα που για μια φορά ακόμη αποτελεί σημείο αναφοράς στο εσωτερικό της Αγγλικανικής Εκκλησίας καλείται τώρα να αντιμετωπίσει ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι που ξενικά πενθήμερη επίσκεψη στην Αφρική.

http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=5187&catid=7

Στο Βατικανό ο επικεφαλής της Αγγλικανικής Εκκλησίας

Του Ιωάννη Λότσιου,

Για δεύτερη φορά θα συναντηθεί με τον Πάπα Φραγκίσκο ο Αγγλικανός Αρχιεπίσκοπος Justin Welby που θα βρεθεί στην έδρα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας από τις 14 εως και τις 16 Ιουνίου.

Η επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου στο Βατικανό, εντάσσεται στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας που ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο και στοχεύει στην κοινή αντιμετώπιση της σύγχρονης δουλείας και της εμπορίας των ανθρώπων.

Κατά την εκεί παραμονή του θα επισκεφθεί το Αγγλικανικό κέντρο στη Ρώμη και θα ενημερωθεί για τις διαβουλεύσεις της μικτής Αγγλικανικό-Ρωμαιοκαθολικής Επιτροπής για την ενότητα.

Τέλος θα επισκεφθεί την κοινότητα του Αγίου Αιγιδίου, η οποία είναι από τις πιο γνωστές στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία με πλούσιο έργο στην καταπολέμηση της φτώχιας.
  http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=6118&catid=25