Ότε κατήλθες πρός τόν
θάνατον, η ζωή η αθάνατος, τότε τόν Άδην ενέκρωσας, τή αστραπή τής θεότητος,
ότε δέ καί τούς τεθνεώτας εκ τών καταχθονίων ανέστησας, πάσαι αι Δυνάμεις τών
επουρανίων εκραύγαζον. Ζωοδότα Χριστέ ο Θεός ημών, δόξα σοι.
Ο
ευσχήμων Ιωσήφ, από τού ξύλου καθελών τό άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά,
ειλήσας καί αρώμασιν, εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο.
Ταίς Μυροφόροις Γυναιξί,
παρά τό μνήμα επιστάς, ο Άγγελος εβόα. Τά μύρα τοίς θνητοίς υπάρχει αρμόδια,
Χριστός δε διαφθοράς εδείχθη αλλότριος.
Η ζωή εν τάφω, κατετέθης
Χριστέ, καί Αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι τήν σήν.
Η ζωή πώς θνήσκεις; πώς
καί τάφω οικείς; τού θανάτου τό βασίλειον λύεις δέ, καί τού Άδου τούς νεκρούς
εξανιστάς.
Μεγαλύνομέν σε, Ιησού
Βασιλεύ, καί τιμώμεν τήν Ταφήν καί τά Πάθη σου, δι' ών έσωσας ημάς εκ τής
φθοράς.
Μέτρα γής ο στήσας, εν
σμικρώ κατοικείς, Ιησού παμβασιλεύ τάφω σήμερον, εκ μνημάτων τούς θανέντας
ανιστών.
Ιησού Χριστέ μου,
Βασιλεύ τού παντός, τί ζητών τοίς εν τώ Άδη ελήλυθας; ή τό γένος απολύσαι τών
βροτών.
Ο Δεσπότης πάντων,
καθοράται νεκρός, καί εν μνήματι καινώ κατατίθεται, ο κενώσας τά μνημεία τών
νεκρών.
Η ζωή εν τάφω κατετέθης
Χριστέ, καί θανάτω σου τόν θάνατον ώλεσας, καί επήγασας τώ Κόσμω, τήν ζωήν.
Μετά τών κακούργων, ως
κακούργος Χριστέ, ελογίσθης δικαιών ημάς άπαντας, κακουργίας τού αρχαίου
πτερνιστού.
Ο ωραίος κάλλει, παρά
πάντας βροτούς, ως ανείδεος νεκρός καταφαίνεται, ο τήν φύσιν ωραϊσας τού
παντός.
Άξιόν εστι, μεγαλύνειν
σε τόν Ζωοδότην, τόν εν τώ Σταυρώ τάς χείρας εκτείναντα, καί συντρίψαντα τό
κράτος τού εχθρού.
Άξιόν εστι, μεγαλύνειν
σε τόν πάντων Κτίστην, τοίς σοίς γάρ παθήμασιν έχομεν, τήν απάθειαν ρυσθέντες
τής φθοράς.
Έφριξεν η γή, καί ο
ήλιος Σώτερ εκρύβη, σού τού ανεσπέρου φέγγους Χριστέ, δύναντος εν τάφω
σωματικώς.
Υπνωσας Χριστέ, τόν
φυσίζωον ύπνον εν τάφω, καί βαρέως ύπνου εξήγειρας, τού τής αμαρτίας, τό τών
ανθρώπων γένος.
Μόνη γυναικών, χωρίς
πόνον έτεκόν σε Τέκνον, πόνους δέ νύν φέρω πάθει τώ σώ, αφορήτους, έλεγεν η
Σεμνή.
Άνω σε Σωτήρ, αχωρίστως
τώ Πατρί συνόντα, κάτω δέ νεκρόν ηπλωμένον γή, φρίττουσιν ορώντα τά Σεραφίμ.
Ρήγνυται ναού,
καταπέτασμα τή σή σταυρώ, σε, κρύπτουσι φωστήρες Λόγε τό φώς, σού κρυβέντος
Ήλιε υπό γήν.
Γής ο καταρχάς, μόνω
νεύματι πήξας τόν γύρον, άπνους ως βροτός καθυπέδυ γήν, φρίξον τώ θεάματι
ουρανέ.
Έδυς υπό γήν ο τόν
άνθρωπον χειρί σου πλάσας, ίν' εξαναστήσης τού πτώματος, τών βροτών τά στίφη,
πανσθενεστάτω κράτει.
Θρήνον ιερόν, δεύτε
άσωμεν Χριστώ θανόντι, ως αι Μυροφόροι γυναίκες πρίν, ίνα καί τό Χαίρε
ακουσώμεθα σύν αυταίς.
Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τή
Ταφή σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.
Καθελών τού ξύλου, ο
Αριμαθαίας, εν τάφω σε κηδεύει.
Μυροφόροι ήλθον, μύρα
σοι Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.
Δεύρο πάσα κτίσις,
ύμνους εξοδίους, προσοίσωμεν τώ Κτίστη.
Ως νεκρόν τόν ζώντα, σύν
Μυροφόροις πάντες, μυρίσωμεν εμφρόνως.
Ιωσήφ τρισμάκαρ,
κήδευσον τό σώμα, Χριστού τού ζωοδότου.
Ούς έθρεψε τό μάννα,
εκίνησαν τήν πτέρναν, κατά τού Ευεργέτου.
Ούς έθρεψε τό μάννα,
φέρουσι τώ Σωτήρι, χολήν άμα καί όξος.
Ώ τής παραφροσύνης, καί
τής Χριστοκτονίας, τής τών προφητοκτόνων!
Ως άφρων υπηρέτης,
προδέδωκεν ο μύστης, τήν άβυσσον σοφίας.
Ιωσήφ κηδεύει, σύν τώ
Νικοδήμω, νεκροπρεπώς τόν Κτίστην.
Ώ γλυκύ μου έαρ,
γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου τό κάλλος;
Θρήνον συνεκίνει, η
πάναγνός σου Μήτηρ, σού Λόγε νεκρωθέντος.
Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ
μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;
Ανέκραζεν η Κόρη, θερμώς
δακρυρροούσα, τά σπλάγχνα κεντουμένη.
Ώ φώς τών οφθαλμών μου,
γλυκύτατόν μου Τέκνον, πώς τάφω νύν καλύπτη;
Αι Μυροφόροι Σώτερ, τώ
τάφω προσελθούσαι, προσέφερόν σοι μύρα.
Ουράνιοι Δυνάμεις,
εξέστησαν τώ φόβω, νεκρόν σε καθορώσαι.
Έρραναν τόν τάφον, αι
Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωϊ ελθούσαι.
Ειρήνην Εκκλησία, λαώ
σου σωτηρίαν, δώρησαι σή Εγέρσει.
