Ιωάννου Λότσιου, Δημοσιεύτηκε στο Verianet
Η νηστεία έχει σχέση με τα τρόφιμα και με την γύμναση των σωματικών και πνευματικών μας στοιχείων, προς προκοπή και μια καλύτερη ποιότητα στην ζωή μας και βελτίωση του εαυτού μας. Είναι η στένη και τεθλιμένη οδός, για την οποία ο ίδιος ο Χριστός μας λέγει: ‘’Εἰσέλθατε διὰ τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πλατεῖα ἡ πύλη καὶ εὐρύχωρος ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ἀπώλειαν, καὶ πολλοί εἰσιν οἱ εἰσερχόμενοι δι’ αὐτῆς· ὅτι στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν’’(Ματθ.7,13-14), ένα ιδιαίτερος τρόπος ζωής για τους πιστούς σε όλη την πορεία της ιστορίας της Εκκλησίας. Η περίοδο αυτή της Σαρακοστής είναι ένα μικρό και ικανό δείγμα αυτής της οδού, που περνά μέσα από τις διαπροσωπικές σχέσεις και μιας προσπάθειας επαγρύπνησης.
Περιγράφοντας
η υμνογραφία της περίοδο αυτή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής την
αναφέρει ως στάδιο αθλητών που εισέρχονται για να αγωνισθούν. Αυτή η
εικόνα, παρμένη από την αθλητισμό στοχεύει να μας χαρακτηρίσει και εμάς
ως πνευματικούς αθλητές. Ενώ στα στάδια, αγωνίζονται πολλοί και εις
λαμβάνει το βραβείο, στην εν Χριστώ ζωή μας, το βραβείο ενώ είναι ένα,
το πρόσωπο του Χριστού, είναι κοινό σε όλους και για όλα. Ο αγώνα αυτός
έχει να κάνει με τον ίδιο μας τον εαυτό και όχι σε αντίθεση ή πρόταξη
έναντι των άλλων. Σε αυτό το στάδιο η νηστεία, μια παραδοσιακή ασκητική
μέθοδο της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας οδηγεί σε μια αυτογνωσία, των αναγκών
μας και των παθών μας. Μας δείχνει τις αποτυχίες μας και την ανάγκη
θεραπείας, στοιχεία που δεν οδηγούν στη απελπισία και το αδιέξοδο αλλά
στην υπόμνηση ότι πρέπει να δώσουμε σχήμα, υπαρκτά και φανερά αυτήν
ακριβώς τη ανανέωση μας.
Πάνω
από όλα η νηστεία, η σωματική έχει λόγο με την σχέση μας με τα τρόφιμα.
Αλλά πως μπορούμε να έχουμε μια ανακαίνιση, που στο βαθμό αναφέρεται
στην δική μας προσωπική άσκηση; όταν η νηστεία έχει σχέση με τις τροφές;
Γιατί η ανακαίνιση δεν μπορεί να αναφέρεται στην κατανάλωση των
Η
ανακαίνιση αφορά περισσότερο την πνευματική μας πλευρά. Αυτή είναι η
άσκηση της νηστείας, δηλαδή ένα αγώνας, μια διαρκή κατάσταση εμπόλεμη
ίσως, μεταξύ καλού και κακού, μεταξύ επιθυμιών και βουλήσεως, μεταξύ
απολαύσεων και στερήσεων. Η καταναλωτική κοινωνία μας προσφέρει αρκετά,
πειρασμούς και επιλογές, που μας εγκλωβίζουν στο αμαρτωλό κοσμικό, στην
αγκαλιά του οποίου εμείς ανάβουμε τα πάθη και τις αμαρτίες μας
περισσότερο, από ότι την υπόλοιπη ζωή του έτους. Αυτή η αποχή από τα
αρτύσιμα τρόφιμα και η χρήση νηστίσιμων πρέπει να συνδεθεί με την
σύνθεση σωματικού και πνευματικού αγώνα, αλλιώς δεν έχει αντίκρυσα. Τα
σωματικά, δηλαδή τα της νηστείας και η διατροφή μας, ελευθερώνουν την
ψυχή. Τα δε πνευµατικά, η προσευχή και πνευματική μας ανάταση,
τροφοδοτούν τον πνεύμα μας, ‘’Τιμή γάρ νηστείας οὐχί σιτίων ἀποχή, ἀλλά αμαρτημάτων ἀναχώρησις», μας αναφέρει ο Ιερός Χρυσόστομος( Εις Ανδριάντας, γ’). Σε
αυτό το σύνθετο πρόγραμμα μας δεν είμαστε μόνοι μας. Έρχεται η
Εκκλησία, ως φιλόστοργη μητέρα να μας προσθέση περισσότερα εφόδια, όχι
μόνο αντοχής αλλά και να μας υπενθυμίσει ότι είναι και άλλοι αγωνιστές,
είτε εν τη θριαβεβούση είτε στην επι γης στρατευμένη Εκκλησία.
