Αναβάλλεται η Αγγλικανική Συνδιάσκεψη του Λάμπεθ του 2018;

Του Ιωάννη Λότσιου,

Η Συνδιάσκεψη του Λάμπεθ για το 2018 έχει αναβληθεί. Η προβληματική κατάσταση της Αγγλικής Κοινωνίας οδήγησε τον Αγγλικανό Αρχιεπίσκοπο να την αναβάλλει επ’ αόριστον, που πραγματοποιείται κάθε δέκα χρόνια από τους Επισκόπους της Αγγλικανικής Κοινωνίας.

Επίσημα ωστόσο δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα τίποτα, παρά τις επίσημες επισκέψεις που πραγματοποιήθηκαν στις Αγγλικανικές Εκκλησίες ανά τον κόσμο, όπως δηλώνει στενός συνεργάτης του Αγγλικανού Αρχιεπισκόπου. Η πληροφορία για αναβολή της Συνδιάσκεψης δόθηκε στην δημοσιότητα από τον Αγγλικανό Επίσκοπο Katharine Jefferts Schori στις 23 Σεπτεμβρίου σε απάντηση του Αγγλικανού Επισκόπου Rochester, Rt. Rev. Prince Singh, για ακύρωση της χρηματοδότησης και συμμετοχής της Επισκοπικής Εκκλησίας. 

Σύμφωνα με την επισκοπική έκθεση ο Αγγλικανός Αρχιεπίσκοπος δήλωσε ότι: «είναι πολύ κατανοητό ότι δεν πρόκειται να συγκληθεί η Συνδιάσκεψη του Λάμπεθ, εάν πρώτα δεν εξακριβωθεί η παρουσία της συντριπτικής πλειοψηφίας των Επισκόπων και των πρώτων ως πρόεδρων…ως εκ τούτου αναζητούμε μια ημερομηνία στο 2019, ποιο πιθανόν το 2020». Η δε μορφή της συγκέντρωσης θα είναι πιθανόν διαφορετική από εκείνη του 2008, εξαιτίας των διαφορετικών ρόλων  και της ασυμφωνίας των κατά τόπους επισκόπων.

Η Συνδιάσκεψη του Λάμπεθ ξεκίνησε από το 1867 στο Λονδίνο στο Παλάτι, που συγκεντρώνει κάθε δέκα χρόνια όλους τους Επισκόπους της Αγγλικής Κοινωνίας για θέματα που αφορούν γενικότερα τον Αγγλικανισμό. Ακυρώσεις των Συνδιασκέψεων υπήρξαν στην ιστορία δύο φορές. Το 1918, που αναβλήθηκε για το 1920 εξαιτίας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και το 1940 πάλι για να πραγματοποιηθεί το 1948, εξαιτίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η απόφαση για αναβολή της Συνδιάσκεψης του Λάμπεθ το 2018 για αργότερα, λόγο εσωτερικών διαφωνιών, είναι άνευ προηγουμένου αιτία. Πολλές φορές βέβαια ομάδες αγγλικανών επισκόπων προσπάθησαν να ακυρώσουν τις αποφάσεις της Συνδιάσκεψης, όπως το 1868 και το 1998 για το θέμα της χειροτονίας των γυναικών.

Τέλος ο Αγγλικανός Αρχιεπίσκοπος προσπαθεί να καταφέρει να συγκεντρώσει την απαραίτητη συμμετοχή όλων των αγγλικανικών επαρχιών με τις επίσημες επισκέψεις.

Πηγή:

http://anglicanink.com/article/lambeth-conference-cancelled

Συνάντηση Πάπα Φραγκίσκου και Ασσυρίου Πατριάρχη στο Βατικανό

Του Ιωάννη Λότσιου,

Συνάντηση πραγματοποιήθηκε σήμερα στο Βατικανό μεταξύ του Πάπα Φραγκίσκου και του Ασσύριου Πατριάρχη της Ανατολής Μαρ Dinkha IV, μια από τις αρχαιότερες εκκλησίες που βρίσκεται στο Ιράν, Ιράκ, Συρία και Τουρκία. ‘’Κανένα θρησκευτικό, πολιτικό ή οικονομικό κίνητρο δεν μπορεί να δικαιολογήσει την κατάσταση που επικρατεί σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, αθώους άνδρες, γυναίκες και παιδιά’’, και των άλλων μειονοτήτων στη Συρία και το Ιράκ, που βρίσκονται σε μια καθημερινή δίωξη’’, τόνισε ο Πάπας Φραγκίσκος.

Μεταξύ άλλων ο Πάπας Φραγκίσκος σημείωσε ότι : «συμμεριζόμαστε τον πόνο από τους πολέμους που υπάρχουν σε διάφορε περιοχές της Μέσης Ανατολής και ειδικότερα για την βία των χριστιανών και τους πιστούς των άλλων θρησκευτικών μειονοτήτων στο Ιράκ και την Συρία, προσευχόμαστε για αυτό και συμμετέχουμε στην φιλανθρωπική δράση για τα δεινά των μελών του Σώματος του Χριστού».

Η Εκκλησία των Ασσυρίων βρίσκεται σε διάλογο με το Βατικανό για το οποίο ο Πάπας Φραγκίσκος επισήμανε: «είναι ένα ακόμη βήμα προς τον δρόμο για μια περισσότερη σχέση και πνευματική επικοινωνία… μετά από την πικρή πορεία των περασμένων αιώνων» Υπογράμμισε επίσης την Κοινή Χριστολογική δήλωση που έγινε πριν 20 χρόνια μεταξύ των δύο εκκλησιών, υπό του πάπα Ιωάννη Παύλου του Β’, που «αναγνωρίζεται η κοινή πίστη των Αποστόλων, και πιστεύουν στην  ένωση της θεότητας και ανθρωπότητας του Χριστού, στο ένα πρόσωπο».

Τέλος ο Πάπας Φραγκίσκος δεσμεύτηκε  προσωπικά για την περαιτέρω συνέχιση του διαλόγου και της φιλίας μεταξύ του Βατικανού και της Ασσυριακής Εκκλησίας στο πλαίσιο της Μικτής Θεολογικής Επιτροπής για την ενότητα.

Πηγή:

http://www.news.va/en/news/pope-francis-to-assyrian-patriarch-we-are-close-in

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=xKFjEKkL2_w.
https://www.facebook.com/VaticanRadioEnglish/photos/pcb.866221886722750/866221306722808/?type=1&theater.

Ορισμένα Κείμενα (Φωτογραφίες) από το Απόρρητο Αρχείο της Αποστολικής Βιβλιοθήκης του Βατικανού

Του Ιωάννη Λότσιου,

Τα Απόρρητα Αρχεία ή αλλιώς κατά την λατινική ονομασία ή Archivum Secretum Apostolicum Vaticanum, περιέχουν ιστορικά χρονικά και ενδιαφέροντα ιστορικά δεδομένα. Βεβαίως το Αρχείο είχε λεηλατηθεί από τον Ναπολέοντα. Τα Αρχεία το 1612 επί Πάπα Παύλου τέθηκαν στο απόρρητο, άνοιξαν το 1881 επί Πάπα Λέων του ΙΧΧ.
Για τον εορτασμό της 400ης επετείου των Απόρρητων Αρχείων του Βατικανού, περίπου 100 έγγραφα έχουν τεθεί σε μελέτη από τον Φεβρουάριο του 2012 στην έκθεση (Lux in arcana – The Vatican Secret Archives reveals itself), που πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο του Καπιτωλίου στην Ρώμη.

Μερκά από αυτά (φωτογραφίες) δόθηκαν στην δημοσιότητα:

· Υπάρχει έγγραφο για την αρχή της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης και το Διάταγμα του αφορισμού του Πάπα Λέοντα του που αφόρισε τον Λούθηρο.

· Μια αναφορά στα 1530 από 85 κληρικούς και άρχοντες που ζητούν από τον Πάπα Κλήμη, να ακυρώσει τον γάμο του Βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκου με την Αικατερίνη της Αραγονίας. Ο Πάπας αρνήθηκε να ακυρώσει τον γάμο με αποτέλεσμα την δημιουργία της Αγγλικανικής Εκκλησίας.

· Επιστολή του Μιχαήλ Άγγελου προς τον Πάπα που τον ενημερώνει για την μη πληρωμή των εργαζομένων.

· Ένα χρόνο μετά από τον Κολόμβο που έφτασε στην Βόρεια Αμερική, και ο Πάπας Αλέξανδρος ο ΣΤ’, εξέδωσε το Inter Cetera το 1493, που χώρισε τον νέο κόσμο μεταξύ Ισπανίας και Πορτογαλίας.

· Υπάρχουν επίσης επιστολές του Αβραάμ Λίνκολν, καθώς και Jefferson Davis, που προσπαθούν να πείσουν τον Πάπα Πίο τον ΙΧ. 

· Επίσης υπάρχει το Δόγμα της Ασπίλου Συλλήψεως σε περγαμηνή, που δογματοποήθηκε το 1854.

·    Πολλά κείμενα μετεγγραμμένα υπάρχουν, συμπεριλαμβανομένων και των Ιπποτών των αρχών του 14ου αιώνα, καθώς και του Γαλιλαίου που κατηγορήθηκε για αίρεση.
· Έγγραφο του Πάπα για την Βασίλισσα της Σουηδίας που παρατήθηκε το 1654 και μετεστράφη από τον Λουθηρανισμό στον Ρ/Καθολικισμό και τάφηκε στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου.
  

Μια λεπτομέρεια ενός έγγραφου για τον Πάπα Κλήμη και τους Ναϊτες Ιππότες το 1308.

Η Επιστολή προς τον Πάπα Κλήμη τον VII, που ζητούν την ακύρωση του γάμου του βασιλιά Ερρίκου του VIII, με κερί και σφραγίδες των μελών της Βουλής των Λόρδων, κληρικών και της τότε αριστοκρατίας.

Λεπτομέρεια των σφραγίδων των Λόρδων

Έγγραφα του Αρχείου του Βατικανού

Η Επιστολή του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής Abraham Lincoln  προς τον Πάπα Πίο τον ΙΧ.

Η Επιστολή του Jefferson Davis, το 1863 προς τον Πάπα Πίο τον ΙΧ.

Βιβλιοθήκη

Το διπλωματικό μέρος των απόρρητων αρχείων που κατασκευάσθηκε επί Πάπα Αλεξάνδρου του Ζ’ το 1660 και περιέχει έγγραφα του 15ου αιώνα της εποχής του Ναπολέοντα.

Η υπογραφή του αστρονόμου Γαλιλαίου για την δίκη του

 

             Αυτή η πτέρυγα είναι γνωστή ως γκαλερί των μεταλλικών ραφιών. 

Πηγές:

1) Για το απόρρητο αρχείο: ‘’Archivio Segreto Vaticano’’, στο διαδίκτυο, http://www.archiviosegretovaticano.va/attivita/. Ambrosini, Maria Luisa, The Secret Archives of the Vatican. Boston: Little, Brown, 1969. Blouin, Francis X. et al, Vatican Archives: An Inventory and Guide to Historical Documentation of the Holy See. New York, Oxford University Press 1988. Borromeo, Agostino. L'inquisizione : atti del Simposio internazionale, Città del Vaticano ( The inquisition: actions of the international Symposium, Vatican City), Biblioteca apostolica vaticana, 2003.

2) Anne Jacobson Schutte, ‘’ Palazzo del Sant'Uffizio: The Opening of the Roman Inquisition's Central Archive’’, στο διαδίκτυο, (5/1999), http://www.historians.org/publications-and-directories/perspectives-on-history/may-1999/palazzo-del-santuffizio-the-opening-of-the-roman-inquisitions-central-archive.

3) Christina Reinwald , ‘’Photos from inside the Vatican Secret Archives’’, στο διαδίκτυο, (2/9/2014), http://www.cruxnow.com/church/2014/09/02/photos-from-inside-the-vatican-secret-archives/.

4) Michael O'Loughlin, ‘’What’s hidden in the Vatican Secret Archives?’’, στο διαδίκτυο, (1/9/2014), http://www.cruxnow.com/church/2014/09/01/whats-hidden-in-the-vatican-archives/.

Ανησυχητική η εξάπλωση των σεκτών στην Άπω Ανατολή δηλώνει ο Πατριάρχης Ρωσίας

Του Ιωάννη Λότσιου,

Συνάντηση πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα του Πατριάρχη Ρωσίας Κυρίλλου με τον Υπουργό Ανάπτυξης της Άπω Ανατολής Alexander Galushka, των εκπροσώπων της Ρωσικής ομοσπονδίας στην Άπω Ανατολή και Αρχιερείς στο Khabarovsk.

Ο Πατριάρχης στάθηκε στα θέματα  ‘’τα φαινόμενα των νέο-θρησκευτικών αιρέσεων με μια περίπλοκη καταγωγή’’ και την νομιμοποίηση των ομάδων αυτών που δεν έχουν καμία σχέση με την ορθοδοξία και που ο αριθμός πιστών υπερβαίνει των αριθμό των ορθόδοξων κοινοτήτων’’.

Ο Πατριάρχης Ρωσίας, επισήμανε χαρακτηριστικά ότι η Άπω ανατολή αποτελούσε τόπο εξορίας με μια μόνο ορθόδοξη εκκλησία ανατολικά του Ιρκούτσκ. Η μεγάλη απόσταση για την συμμετοχή στις ακολουθίες, αποτελούσε τον λόγο που οι άνθρωποι βρισκόταν σε πνευματικό κενό, που οι αιρέσεις αυτές προσπάθησαν να αναπληρώσουν. Στην Άπω Ανατολή υπογράμμισε ο Πατριάρχης: ‘’ το πνευματικό κενό δεν μπορεί να διαρκέσει για πολύ, επρόκειτο για την Άπω Ανατολή, όπου οι παράνομες θρησκευτικές ομάδες που ήταν ασυμβίβαστες με την ορθοδοξία και τον παραδοσιακό τρόπο ζωής των κατοίκων, άρχισαν να εμφανίζονται, με αποτέλεσμα να αυξηθούν.

Ο Πατριάρχης Ρωσίας προτείνει τέλος ένα πρόγραμμα για την αναβίωση της ορθόδοξης ζωής στην Άπω Ανατολή, πράγμα που έπρεπε να είχε γίνει εδώ και τουλάχιστον πριν είκοσι χρόνια.

Πηγή:

http://www.pravoslavie.ru/english/73688.htm.

Πατριάρχης Γεωργίας, ''Ανοίξτε τις εκκλησίες μας στην Τουρκία'''

Του Ιωάννη Λότσιου,

Με τον Επικεφαλής της Προεδρίας των Θρησκευμάτων Mehmet Görmez  συναντήθηκε ο Πατριάρχης Γεωργίας Ηλίας, αιτούμενος το άνοιγμα των εκκλησιών των γεωργιανών που βρίσκονται στην Τουρκία.

 Για το θέμα της απόκτησης του νομικού πλαισίου των γεωργιανών εκκλησιών που βρίσκονται στην Τουρκία ο πατριάρχης Γεωργίας κ. Ηλίας το είχε θέση ήδη από τον Οκτώβριο του 2011 και με επιστολή προς την τουρκική κυβέρνηση. Μερικά από τα μοναστηριακά κέντρα, όπως «Khakhuli, Ishkhani, Khantsta, Oshki, Otkhta», είναι γεωργιανά και χριστιανοί επιθυμούν να λειτουργήσουν ή ακόμα και να εγκατασταθούν μοναχοί για την τέλεση των λειτουργιών.

Από την πλευρά του ό Mehmet Görmez τόνισε: «κατά την διάρκεια της επίσκεψης, ο επικεφαλής της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Γεωργίας έθεσε το ζήτημα της Ορθόδοξης  Γεωργιανής Εκκλησίας και την απόκτηση νομικού καθεστώτος στην Δημοκρατία της Τουρκίας, και ζήτησε την άδεια να τελούνται οι ακολουθίες στις γεωργιανές εκκλησίες και στην γεωργιανή γλώσσα’’.

Σύμφωνα επίσης με τις δηλώσεις του Πατριάρχη Γεωργίας, η μουσουλμανική κοινότητα της Γεωργίας, έχει όλες τις νομικές ελευθερίες, υπάρχουν για παράδειγμα, όπως ανέφερε 311 ενεργά τζαμιά. Αντίθετα στην Τουρκία δεν υπάρχει καμία εκκλησία που ανήκει στο Πατριαρχέιο ενεργή.

Πηγή:

http://theorthodoxchurch.info/blog/news/2014/09/patriarch-ilia-ii-asking-turkish-authorities-to-resume-services-at-georgian-churches/

Μορμονικός Ναός του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη: Πρόβλημα σοβαρό η ίδρυση μορμονικού κέντρου

Του Ιωάννη Λότσιου,

Οι Μορμόνοι ή αλλιώς όπως αυτοαποκαλούνται οι Άγιοι των Τελευταίων Ημερών ιδρύουν μορμονικό ναό του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη και συγκεκριμένα στη Via Francigena και είναι ο 15ος ναός των Μορμόνων σε ευρωπαϊκό έδαφος. Ο ναός είναι σε στυλ μπαρόκ σε αντίθεση με τα περισσότερα εκκλησιαστικά κτίσματα στη Ρώμη, με απομίμηση των έργο του Μιχαήλ Άγγελου και θέα το Καπιτώλιο και την Ρωμαϊκή αγορά. Θα αποτελέσει το κέντρο των Μορμόνων για τις κοινότητες τους που ο αριθμός τους από 9.000 έχει αυξηθεί σε 30.000 περίπου σήμερα.
Εκτός από τον μορμονικό ναό θα υπάρχει ένα σύμπλεγμα δραστηριοτήτων, λ.χ. βιβλιοθήκη κ.α., σε πρότυπο παλαιάς ρωμαϊκής επισκοπής, από την άποψη των κτιριακών εγκαταστάσεων. Τα έξοδα είναι εξολοκλήρου των μορμόνων με ουδεμία κρατική επιχορήγηση.
Επί του παρόντος, σύμφωνα με τα στοιχεία των Μορμόνων, υπάρχουν περίπου δέκα κοινότητες στο Μιλάνο και την Ρώμη, Σικελία κ.α.
Η ανάπτυξη των Μορμόνων στην Ιταλία μπορεί κινείται με ταχείς ρυθμούς, αλλά όχι χωρίς αντιρρήσεις. Οι Πρώτοι μορμόνοι βαπτίσθηκαν το 1850, όταν η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία απαίτησε να μεταναστεύσουν στην περιοχή. Το 1951 η ιταλική Κυβέρνηση αρνήθηκε να επιτρέψει μια αναγνώριση της κοινότητας των Μορμόνων, που πρόσφατα το 2012 απόκτησε νομική αναγνώριση και στο πλαίσιο της γνωστής θρησκείας.
Ο Καρδινάλιος Elio Sgreccia, Επίτιμος Πρόεδρος του Ποντιφικής Ακαδημίας για την Ζωή, αναφέρθηκε ότι οι μορμόνοι έχουν πλούσιους πόρους στην Αμερική, κάτι που δεν είναι κατακριτέο. Το πρόβλημα θα είναι το νέο κέντρο των μορμόνων, το μεγαλύτερο στην Ευρώπη. Ο Επικεφαλής της Caritas στην Ρώμη Καρδινάλιος Enrico Feroci, ενώ επισήμανε το ελεύθερο δικαίωμα στην θρησκεία, διατηρεί ένα σεβασμό για του μορμόνους στη Ρώμη, αλλά δεν συμμερίζεται την πίστη και την διδασκαλία τους. Η πίστη των μορμόνων είναι μια σκοτεινή πλευρά για την ρωμαιοκαθολική πίστη.
Η αύξηση των μορμόνων στην Ιταλία αποτελεί ένα ανησυχητικό φαινόμενο, που πρέπει να προκαλέσει το ενδιαφέρον για την αντιμετώπιση του. Οι μορμόνοι στην Ιταλία αποτελούν το 10% του πληθυσμού και αποτελούν την τέταρτη θέση μεταξύ των θρησκευμάτων. Αδιευκρίνιστη παραμένει η σχέση που θα υπάρξει με το Βατικανό στο πλαίσιο του διαλόγου. Ενώ αναγνωρίστηκε ότι το μορμονικό συγκρότημα θα αποτελέσει σοβαρό πρόβλημα.

 

Πηγή:

http://www.ldschurchtemples.com/rome/

Πατριάρχης Ρωσίας: "Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να βελτιωθούν οι σχέσεις μεταξύ των Ορθοδόξων και του μουσουλμανικού κόσμου"

Του Ιωάννη Λότσιου,

Συνάντηση πραγματοποίησε ο Πατριάρχης Ρωσίας Κύριλλος με τον Πρόεδρο του Καυκάσου του Μουσουλμανικού Διοικητικού Συμβουλίου Ιμάμη Sheikh-ul-Islam Haji Allahshukur Pashazadeh. Ο Πατριάρχης Ρωσίας επισήμανε τις εξαιρετικές φιλικές σχέσεις που έχει με τους μουσουλμάνους: «είμαστε σε συνεχή συνεργασία. Η σύγκρουση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ είναι ένα από τα θέματα που μας απασχολεί. Σήμερα ζητήσαμε για τα περαιτέρω βήματα για την επίλυση του προβλήματος. Συζητήσαμε επίσης τα θέματα της Μέσης Ανατολής που απειλούν ολόκληρο τον κόσμο. Οι φανατικές δυνάμεις που χρησιμοποιούν το θρησκευτικό στοιχείο ανησυχεί την Ορθόδοξη ρωσική Εκκλησία και τους Μουσουλμάνους του Αζερμπαϊτζάν’’.
Για την επίσκεψη του Πατριάρχη στο Μπακού δεν έχει οριστεί ακριβής ημερομηνία.
Ο Sheikh-ul-Islam Haji Allahshukur Pashazadeh, εξέφρασε την ικανοποιηση του για την συνάντηση με τον Πατριάρχη Ρωσίας και ανέφερε: «Σήμερα συζητήσαμε όχι μόνο την θρησκευτική σχέση μεταξύ μουσουλμάνων του Αζερμπαϊτζάν και  της Ορθόδοξης Ρωσίας, αλλά και την ειρηνική διευθέτηση των συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή, καθώς και το πρόβλημα του Ναγκόρνο-Καραμπάχ και την κατάσταση στην Ουκρανία».

Πηγή:

http://www.microsofttranslator.com/BV.aspx?ref=IE8Activity&a=http%3A%2F%2Fwww.pravmir.com%2Fneed-improve-relations-orthodox-muslim-world%2F

Δημοσιεύτηκε στο Εκκλησιαστικό Πρακτορείο Ειδήσεων Αγιορείτικο Βήμα:
http://www.agioritikovima.gr/rosiki/item/43950-πατριάρχης-ρωσίας-«εχουμε-εξαιρετικές-σχέσεις-με-τους-μουσουλμάνους-στον-καύκασο»

Τρίτη συνάντηση μεταξύ των δύο Παπών

Του Ιωάννη Λότσιου,

Στο πλαίσιο της συζήτησης και της θεματολογίας για το γάμο και την οικογένεια της Συνόδου στις 5 Οκτωβρίου, ο Πάπας Φραγκίσκος αύριο θα τελέσει την Θεία Λειτουργία στον Άγιο Πέτρο με ικανό αριθμό πιστών που ανήκουν στην τρίτη ηλικία και στο βαθύ γήρας, από όλα τα μέρη του κόσμου. Μεταξύ άλλων θα συμμετέχουν κληρικοί από πολλές χώρες που είναι μεγάλη σε ηλικία, για να τονιστεί ο θεσμός της οικογένειας.

Στην εορταστική αυτή εκδήλωση θα παραστεί και ο Επίτιμος Πάπας Βενέδικτος, ο  «παππούς του Βατικανού», όπως αποκλήθηκε, ο οποίος και αυτός διάγει την ζωή του σε βαθύτατο γήρας, είναι ήδη 87, κατόπιν προσκλήσεως του Πάπα Φραγκισκού, για να τονίσει την σημασία και αξία των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας στην κοινωνία.

Αυτή είναι η τρίτη συνάντηση μεταξύ των δύο Πάπων στον Άγιο Πέτρο. Η προηγούμενη ήταν στην αγιοποίηση των δύο Παπών. στην Θεία Λειτουργία δεν θα λάβει μέρος ο Επίτιμος Πάπας Βενέδικτος, μετά την συνάντηση θα αναχωρήσει στο μοναστήρι που ζει εδώ και δύο χρόνια.

Το γεγονός αυτό επισκιάζεται από την διαφορετική θεολογική τοποθέτηση στα περί διαζυγίου και γάμου, που είναι σε εξέλιξη αυτή την στιγμή, καθώς επίσης και τα θέματα των  παιδεραστών κληρικών

‘’Ευχαριστώ ιδιαίτερα την παρουσία του Επίτιμου Πάπα Βενέδικτου XVI. Έχω πει πολλές φορές ότι μου άρεσε τόσο πολύ όταν είναι μαζί μας, που έζησε στο Βατικανό, γιατί είναι ένας σοφός παππούς στο σπίτι του, σας ευχαριστώ» Με αυτά τα λόγια ο Πάπας Φραγκίσκος προσφώνησε τον Επίτιμο Πάπα Βενέδικτο στην ομιλία του.

Αγγλικανισμός και Αγγλική Κοινωνία: Σχέση και Διάκριση

Του Ιωάννου Λότσιου,

Η προσπάθεια για την έρευνα της διοικητικής διάθρωσης, δομής και εκκλησιαστικής ζωής της ‘’Αγγλικανικής Εκκλησίας’’, που απορρέουν από την κωδικοποίηση των κανονικών και εκκλησιαστικών διατάξεων που την διέπουν, αποτελεί καρπός του ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για την μελέτη των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών, που δεν είναι Ορθόδοξες. Οι ρίζες της Αγγλικανικής Εκκλησίας επιστέφουν στο χρόνο της ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όταν εισήχθη ο Χριστιανισμός στην Μ. Βρετανία, ως επαρχία της, όπου η εκκλησία της Αγγλίας αναπτύχθηκε, αναγνωρίζοντας την αρχή του Πάπα μέχρι την Μεταρρύθμιση στο 16ο αιώνα.


Η Αγγλικανική Εκκλησία[1], ή Anglican Communion ή Anglican Church, από τη μεσαιωνική λατινική έκφραση ecclesia anglicana, δηλαδή «αγγλική εκκλησία» αποκαλείται το σύνολο των αυτόνομων χριστιανικών εκκλησιών οι οποίες ακολουθούν την τελετουργική παράδοση της Εκκλησίας της Αγγλίας, η οποία θεωρείται η «μητέρα εκκλησία» και βρίσκονται σε πλήρη κοινωνία μαζί της, μέσω της Αγγλικανικής Κοινωνίας[2].

Η δομή της Εκκλησίας της Αγγλίας βρίσκεται στον Βασιλιά Henry τον Γ’ ο οποίος βασίλεψε από το 1509 έως το 1547. Μέσα από τα γεγονότα που οδήγησαν στην διαμόρφωση της Εκκλησίας της Αγγλίας είναι ένα αποτέλεσμα ενός μίγματος εκκλησιαστικών, πολιτικών και προσωπικών ανταγωνισμών. Το 1534 ο ίδιος Βασιλιάς πέρασε στο Κοινοβούλιο μια σειρά νόμων που απέκοψαν την Εκκλησία της Αγγλίας από την κανονική της εξάρτηση από την Ρώμη. Ο νόμος αυτός έδωσε το δικαίωμα στον Βασιλιά να είναι ο Ανώτατος επικεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας, προσφέροντας έτσι την νομική αρχή στην Εκκλησία της Αγγλίας.


Η ονομασία Αγγλικανισμός είναι νεολογισμός και προέρχεται από την λατινική ονομασία ecclesia anglicana γύρω στα 1246, που σημαίνει την Αγγλική Εκκλησία. Αυτός ο επιθετικός προσδιορισμός περιγράφει το ποίμνιο, τα όργανα την διοίκηση και τις εκκλησίες-ενορίες, τις θεολογικές και λειτουργικές παραδόσεις που προσδιορίζουν τον ιδιαίτερο εκκλησιαστικό χαρακτήρα της Εκκλησίας της Αγγλίας, δηλαδή το πλαίσιο αναπτύξεως της διοίκησης και λειτουργίας της λεγόμενης Anglican communion. Κοινό στοιχείο[3] της κοινωνίας αυτής σε όλο τον κόσμο διατηρούντες μια συνοχή που αποτελούνται από τις κοινές μορφές της λατρείας το βιβλίο της κοινής προσευχής «Book of Common Prayer», ενιαία προτεσταντική διατήρηση του δόγματος δια των 39 Άρθρων «Thirty-Nine Articles» και το Βιβλίο των Ομιλιών, «Book of Homilies», τα οποία όμως δεν είναι σε πλήρη αποδοχή ως προς το περιεχόμενο[4].


Ο όρος Anglican communion[5] στην Συνδιάσκεψη της Lambeth Conference το 1930, προσδιορίζεται ως εξής: «Η αγγλικανική κοινωνία είναι μια κοινωνία, μέσα στην ιερή καθολική και αποστολική εκκλησία, με εκείνων των επισκοπών, επαρχιών ή περιφερειακών εκκλησιών που βρίσκονται στην κοινωνία με την Έδρα του Καντέρμπουρι, οι οποίες έχουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:


(α) υποστηρίζουν και κηρύττουν την καθολική και αποστολική πίστη και την τάξη όπως εκτίθενται γενικά στο βιβλίο της κοινής προσευχής όπως εγκρίνονται στις διάφορες εκκλησίες τους.


(β) είναι ιδιαίτερες ή εθνικές εκκλησίες, και, υπό αυτήν τη μορφή, προωθούν μέσα σε κάθε ένα από τα εδάφη τους μια εθνική έκφραση της χριστιανικών πίστης, της ζωής, και της λατρείας.


(γ) δεσμεύονται μαζί όχι από μια κεντρική νομοθετική και εκτελεστική αρχή, αλλά από την αμοιβαία πίστη που στηρίζεται μέσω της κοινής συμβουλής των επισκόπων στις Συνδιασκέψεις»[6].

 Ο όρος Anglican communion, περιλαμβάνει την διεθνής ένωση των εθνικών και περιφερειακών αγγλικανικών εκκλησιών. Οι Εκκλησίες που είναι μέλη της Αγγλικής κοινωνίας αναφέρονται ως ‘’επαρχίες’’. Ως επαρχίες είναι συνυφασμένες με τα όρια των πολιτικών κρατών. Στα όρια των κρατών αλλά περιλαμβάνουν πολλά έθνη και άλλα μόνο ένα. Όλες οι εκκλησίες αυτές χαρακτηρίζονται ως «επαρχίες της αγγλικής κοινωνίας» κάτω από τον πρώτο, Αρχιεπίσκοπο ή Επίσκοπο. Η έννοια της «επαρχίας» χρησιμοποιείται επίσης για να αναφερθεί στους σχηματισμούς ομάδας των επισκοπών μέσα σε μια εκκλησία. Η εκκλησία της Αγγλίας διαιρείται σε δύο επαρχίες: το Καντέρμπουρι και την Υόρκη. Η αγγλικανική εκκλησία της Αυστραλίας έχει πέντε επαρχίες: Νότια Νέα Ουαλία, Queensland, νότια Αυστραλία, Βικτώρια και δυτική Αυστραλία, και μια άλλη επαρχία-επισκοπή. Η αγγλικανική εκκλησία του Καναδά έχει τέσσερις επαρχίες: την Βρετανική Κολούμπια και το Yukon, Καναδάς, Οντάριο, και την επαρχία του Rupert. Η εκκλησία της Ιρλανδίας έχει δύο: την Armagh και το Δουβλίνο. Η επισκοπική εκκλησία στις Ηνωμένες πολιτείες της Αμερικής έχει εννέα επαρχίες.


Δεν υπάρχει καμία «αγγλικανική εκκλησία» με την καθολική νομική αρχή δεδομένου ότι κάθε εθνική ή περιφερειακή εκκλησία έχει την πλήρη αυτονομία. στον όρο Anglican communion, περιλαμβάνονται οι κάτωθι Εκκλησίες: Αγγλική Εκκλησία της Αοτεαρόας της Νέας Ζηλανδίας (ACAZP) και της Πολυνησίας[7], Αγγλική Εκκλησία της Αυστραλίας (ACA), Αγγλική Εκκλησία του Καναδά (ACC)[8], Αγγλική Εκκλησία της Κένυας (ACK), Αγγλική Εκκλησία της Κορέας (AcK), Αγγλική της Νέας Γουινέας (ACPNQ), Εκκλησία της Ουαλίας (CW), Εκκλησία Αγγλική (CA)[9], Εκκλησία της Ιρλανδίας (CI)[10], Εκκλησία της Νιγηρίας (CN), Εκκλησία της Ουγκάντας (CU), Εκκλησία του Μπουρούντι (ACB), Εκκλησία της Κεντρικής Αφρικής (CCA), Εκκλησία της Μαλαισίας(CM), Εκκλησία της Myanmar (Cm), Εκκλησία της Ρουάντας (CR), Εκκλησία της Βόρειας Ανατολικής Ασίας (CSEA), Εκκλησία της Νότιας Αφρικής (CSA), Εκκλησία της Τανζανίας (CT), Εκκλησία του Ινδικού Ωκεανού (CIPO), Εκκλησία της Δυτικής Ινδίας (CIW), Εκκλησία της Δυτικής Αφρικής (CWA), Επισκοπική Εκκλησία της Ιερουσαλήμ και της ευρύτερης Ανατολής (ECIE)[11], Επισκοπική Εκκλησία (EC)[12], Εκκλησία της Κούβας (EC), υπό Μητροπολιτικό Συμβούλιο, Επισκοπική Εκκλησία του Σουδάν (ECS), Εκκλησία του Χόνγκ-Κογκ (CHK), Αγγλική Εκκλησία του Μεξικού (ACM), Εκκλησία αγγλικανική του Codo Sud της μικρής Αμερικής (CACS), Εκκλησία Επισκοπική της Βραζιλίας (CEB), Lusitanian Εκκλησία της Πορτογαλίας (LEP), πρόσθετη επαρχία του Αρχιεπισκόπου Καντέρμπουρι, Εκκλησία της Nippon Sei Ko Kai της Ιαπωνίας (CNSKJ), Εκκλησία επισκοπική των Φιλιππίνων (CEF), Σκωτική Επισκοπική Εκκλησία (SEC), Ισπανική Προτεσταντική Επισκοπική Εκκλησία (SPEC), πρόσθετη επαρχία του Αρχιεπισκόπου Καντέρμπουρι, και την Εκκλησία των Αγγλικανών τού Σύδνεϋ(CAS). Αυτή η αγγλικανική κοινωνία[13], είναι ένωση αυτών των εκκλησιών στην πλήρη κοινωνία με την εκκλησία της Αγγλίας και συγκεκριμένα με τον κύριο αρχιεπίσκοπο, τον Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι. η θέση των Εκκλησιών μέσα στην αγγλική κοινωνία προσφέρει την ύπαρξη αμοιβαίας συμφωνίας για τα ουσιαστικά δόγματα, και την πλήρης συμμετοχή στη μυσταγωγική ζωή κάθε εθνικής εκκλησίας είναι διαθέσιμη σε όλες τις κοινωνίες των αγγλικανών, με την ιδιαίτερη αυτονομία όμως[14].


Ο όρος Anglican communion, επίσης συνάμα αναφέρεται και σε χωρισμένες ομάδες που έχουν αφήσει την εξάρτηση τους από την Εκκλησία της Αγγλίας ή έχουν ιδρυθεί ξεχωριστά[15]. Στο πλαίσιο του όρου Αγγλικανισμός σημαίνοντας την Εκκλησία της Αγγλίας από τον 16ον αιώνα, η χρήση του δεν έγινε γενική μέχρι το μισό του 19ου αιώνα. Στην βρετανική κοινοβουλευτική νομοθεσία που αναφέρεται στην καθιερωμένη Αγγλική Εκκλησία, τονίζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της Εκκλησίας αυτής από τις εν γένει προτεσταντικές εκκλησίες, π.χ. από την Μεταρρυθμισμένη επισκοπική εκκλησία στην Σκωτία. Από τον κλήρο της Εκκλησίας της Αγγλίας αντιτέθηκαν στον όρο «Μεταρρυθμισμένη» προωθώντας αρχικά τον όρο μεταρρυθμισμένη επισκοπική Εκκλησία. Η αναφορά ως «Επισκοπική» στον τίτλο της «Μεταρρυθμισμένη επισκοπική εκκλησία» ως επαρχία της αγγλικανικής κοινωνίας στην περιοχή της Αμερικής και της Σκωτσέζικης Επισκοπικής Εκκλησίας δηλώνει την αυτονομία της.


Πνευματικός ηγέτης της Αγγλικανικής Εκκλησίας είναι ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι. Ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι όμως, ως Πρώτος Αρχιεπίσκοπος της εκκλησίας της Αγγλίας, δεν έχει κάποια επίσημη διοικητική και δικαστική αρμοδιότητα σε όλες τις εκκλησίες που απαρτίζουν την αγγλική κοινωνία. αναγνωρίζεται όμως ως «Primus inter pares» ως συμβολική και ιστορική αναγνώριση. Η έδρα του Αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρι, ο καθεδρικός Ναός και οι άλλες κοινότητες και όργανα αποτελούν την Επισκοπή υπό την ευθύνη του εκάστοτε Αρχιεπισκόπου, δηλαδή συνιστούν την «μητέρα εκκλησία» της Εκκλησίας της Αγγλίας. Ως επίσκοπος της «Μητέρας εκκλησίας» ο Αρχιεπίσκοπος είναι ο «Μητροπολίτης» όλης της εκκλησιαστικής επαρχίας του Καντέρμπουρι, έχοντας νομικές, κανονικές και ποιμαντικές αναφορές. Σε αυτήν την νομική και κανονική θέση του Αρχιεπισκόπου βρίσκεται απέναντι του η Αρχιεπισκοπή της Υόρκης και των άλλων 12 Επισκοπών της βόρειας Αγγλίας.


Γενικά ο όρος «Αγγλική Εκκλησία», έξω από τις βρετανικές νήσους, δηλώνει την διάκριση των εκκλησιών αυτών από εκείνες που απαίτησαν στην ονομασία τους Επισκοπικούς τίτλους. μερικές από αυτές όπως είναι η Σκωτσέζικη Επισκοπική Εκκλησία, η Εκκλησία της Ουαλίας[16] χρησιμοποιούν τον όρο αυτόν με ορισμένες επιφυλάξεις.

Παραπομπές:


[1] Paul Avis, Anglicanism and the Christian Church (Edinburgh: T & T Clark 1989). Stephen Sykes, The Integrity of Anglicanism (London and Oxford: Mowbray 1978). Του Ιδίου, ‘What is “Anglicanism”?’, S Sykes, J Booty and J Knight edd, The Study of Anglicanism, (London: SPCK 1998) σ. 460-465. Του Ιδίου, The Identity of Anglicanism: Essentials of Anglican Ecclesiology, (London and New York, 2008. J. Robert Wright, "Anglicanism, Ecclesia Anglicana, and Anglican: An Essay on Terminology", στο The Study of Anglicanism, ed. Stephen Sykes and John Booty, σ. 424-429. McGrade, A.S., “Reason”, στο The Study of Anglicanism, by Stephen Sykes, John Booty and Jonathan Knight, eds. Revised Ed. London: SPCK, 1998. ALISTER E. McGRATH, ‘‘Anglicanism’’, στο EMCT, σ. 3-5. S. SYKES, ‘‘Anglican Thought’’, στο ΤOCCT, σ. 18-21.



[2] Στο The Oxford Dictionary of the Christian Church by F. L. Cross (Editor), E. A. Livingstone (Editor) Oxford University Press, USA, 3 edition, 13 March 1997, σ. 65.



[3] Πρβλ. Hein, David Gardiner H. Shattuck, Jr. (2004). The Episcopalians. New York: Church Publishing.



[4] Πρβλ. Anderson, Allan, “The Church in worship, spirituality and theology”, στο Anglicanism, Andrew Wingate (et al), London: Mowbray, 1998. Ο Richard Giles επισημαίνει: «these are forms of liturgical (as distinct from unstructured) prayer, in which an unchanging given framework is enlivened by variable features – readings, prayers and songs – which reflect the church’s liturgical year and respond to events of the day», στο How to be an Anglican, Canterbury. Canterbury Press. 2003 σ. 64. Esther Mombo, Anglican Liturgies in Eastern Africa in Oxford Guide to the Book of Common Prayer Oxford: Oxford University Press 2006. σ. 277, όπου αναφέρεται στην ύπαρξη δύο Υπηρεσιών: Church Mission Society (CMS) και Mission to Central Africa (UMCA). Stephen Bayne, An Anglican Turning Point: Documents and Interpretations (Austin, TX: Church Historical Society, 1964), σ. 117. James Simpson & Edward Story, The Long Shadows of Lambeth X (New York: McGraw-Hill, 1969), σ. 145-146. Peter Toon, “The Articles and Homilies” στο Sykes, Booty & Knight, Study of Anglicanism, σ. 152. Robbie Low & Francis Gardom, Believe It or Not! What Church of England Clergy Actually Believe (London: Christian Research, 2003). Hensley Henson, The Church of England (Cambridge: Cambridge University Press, 1939), σ. 108.



[5] ALLISON C.F,, ‘‘Anglican Communion’’, στο EDT, σ. 62-63. C. BUCHANAN, ‘‘Anglican Communion’’, στο DEM, σ. 21-24.



[6] «The Anglican Communion is a fellowship, within the One Holy Catholic and Apostolic Church, of those duly constituted Dioceses, Provinces or Regional Churches in communion with the See of Canterbury, which have the following characteristics in common: (a) They uphold and propagate the Catholic and Apostolic faith and order as they are generally set forth in the Book of Common Prayer as

authorized in their several Churches. (b) They are particular or national Churches, and, as such, promote within each of their territories a national expression of Christian faith, life, and worship. (c) They are bound together not by a central legislative and executive authority, but by mutual loyalty sustained through common counsel of the Bishops in conference», στο Lambeth Conference 1930, § 49.



[7] Cox, Noel, "Ecclesiastical Jurisdiction in the Church of the Province of Aotearoa, New Zealand and Polynesia", στο DLR, 6 (2001), σ. 266-284.



[8] Anglican Coalition in Canada. "Group drops name", στο AJ, 23 (2006). Carrington, Philip (1963), The Anglican Church in Canada. Toronto: Collins.



[9] Peter J. Bowler, Reconciling science and religion: the debate in early-twentieth-century Britain (University of Chicago Press, 2001).



[10] Cross, F. L. (ed.) (1957) The Oxford Dictionary of the Christian Church. Oxford: U. P.; pp. 700–701. MacCarthy, Robert, Ancient and Modern: a short history of the Church of Ireland. Four Courts Press Ltd., 1995.



[11] H. E. J. Biggs, The Four Gardens: A Short History of the Diocese of Iran, London, 1962. Του Ιδίου, The Hard Awakening, London, 1981. Του Ιδίου, “The Consecration of an Assistant Bishop for the Diocese of Iran”, 1986. G. Hewitt, The Problems of Success: A History of the Church Missionary Society, 1910-1942 I, London, 1971. J. N. Hoare, Something New in Iran, London, 1937. H. E. Hopkins, Sublime Vagabond. The Life of Joseph Wolff, Missionary Extraordinary, London, 1984. P. Hunt, Inside Iran, London, 1981. J. H. Laster, “Christian Hymnody in Iran”, Ph.D. diss., George Peabody College for Teachers, 1973. L. Lockhart, “European Contacts with Persia, 1350-1736”, στο CHI, VI, σ. 373-409. N. Malcolm, Five Years in a Persian Town, London, 1905. C. E. Padwick, Henry Martyn: Confessor of the Faith, London, 1922. G. Smith, Henry Martyn: Saint and Scholar, London, 1892. E. Stock, The History of the Church Missionary Society, 4 vols., London, 1899-1916. R. Waterfield, Christians in Persia, London, 1973. J. Wolff, Sketch of the Life and Journal of the Revd. J. Wolff, Missionary to Palestine and Persia, Norwich, 1827. D. Wright, The English Amongst the Persians, London, 1977.



[12] R o b e rt Bosher, The American Church and the Formation of the Anglican Communion 1823-1853 (Evanston, Il: Seabury- Western Theological Seminary, 1962). The Episcopal Church (2009), Constitution and Canons, Ηein, David, Gardiner H. Shattuck, Jr. (2004). The Episcopalians. New York: Church Publishing. Edwin and Dykman, Jackson. The Annotated Constitution and Canons for the Episcopal Church 1981 ed. New York: Church Publishing Incorporated, 1997, 4-6. Zahl, Paul F. (1998). The Protestant Face of Anglicanism. Grand Rapids, Michigan: William B. Eerdmans Publish Company. Sydnor, William, (1980), Looking at the Episcopal Church, USA: Morehouse Publishing. Jennifer. Clark, "'Church of Our Fathers': The Development of the Protestant Episcopal Church within the Changing Post-Revolutionary Anglo-American Relationship", στο JRH, 18 (1994), σ. 27-51. Lockert B. Mason, "Separation and Reunion of the Episcopal Church, 1860-1865: The Role of Bishop Thomas Atkinson", στο AEH, 59 (1990), σ. 345-365. Kathleen E. Reeder, "Whose Church Is It, Anyway? Property Disputes and Episcopal Church Splits", στο CJLSP, 40 (2006), σ. 125-171. Podmore, Colin (May). "A Tale of Two Churches: The Ecclesiologies of The Episcopal Church and the Church of England Compared", στο IJSCC, 8 (2000), σ. 130.



[13] William Jacob, The Making of the Anglican Church Worldwide (London: SPCK, 1997), σ. 293. John Pobee, “Non-Anglo-Saxon Anglicanism,” in Stephen Sykes, John Booty & Jonathan Knight (eds.), The Study of Anglicanism (revised edn., London: SPCK, 1998), σ. 450.



[14] «Though the member churches of the Anglican Communion are legally autonomous ... the invoking of autonomy and the claiming of independence are hardly the language of Zion. More appropriate in the speech of Christians and churches is the rhetoric of communion, consultation, bearing one another's burdens and interdependence. To practise the grace of walking together without coercive constraints is the special vocation of Anglicanism in our pluralistic world», P. Avis, ‘'Anglican Conciliarity and the Lambeth Conference'’, στο T, 802 (1998), σ. 245-252, και σ. 251-252.



[15] Edwin Palmer, The Destiny of the Anglican Churches: a Short Study of the History, Principles and Prospects of the Anglican Communion (London: James Nisbet, 1931), σ. 27, και σ. 30.



[16] Rev’d. Thomas Glyn Watkin, “Vestiges of Establishment: The Ecclesiastical and Canon Law of the Church in Wales”, στο ELJ, 2 (1990), σ.110.

Δογματικός πόλεμος μεταξύ των Καρδιναλίων: στόχος οι μεταρρυθμίσεις του Πάπα Φραγκίσκου;

Του Ιωάννη Λότσιου,

Δογματικός πόλεμος υφίσταται στο Βατικανό μεταξύ των Καρδιναλίων και της Συνόδου στις 5 Οκτωβρίου για το θέμα του γάμου και της οικογένειας. Γάμος, διαζύγιο, θεια κοινωνία και το έλεος του Θεού.

 Το πρόβλημα εντοπίζεται ήδη από το Μάρτιο, όταν ο Καρδινάλιος Κάσπερ, ο οποίος έχει κατηγορηθεί ότι υποστηρίζει μια ''παπική θεολογία’’,  δηλαδή τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες του Φραγκίσκου, εξέφρασε την θέση ότι η θεια κοινωνία μπορεί και πρέπει να δοθεί στα ζευγάρια που έχουν χωρίσει ή έχουν ξαναπαντρευτεί. Σύμφωνα με το Κανονικό Δίκαιο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, επιτρέπεται ένας γάμος και μόνο και αυτοί που έχουν χωρίσει ή παντρευτεί με πολιτικό γάμο να μην λαμβάνουν την θεια κοινωνία. Στο πλαίσιο αυτό ο Πάπας Φραγκίσκος μίλησε για το έλεος του Θεού και την πρόταση του Καρδιναλίου Κάσπερ, ο οποίος μίλησε για το έλεος που πρέπει να δώσει η Εκκλησία για μια διεξοδική λύση του ζητήματος.

 Ο Πρόεδρος της Επιτροπής Πίστης και Δόγματος  Καρδινάλιος Muller και άλλοι τέσσερις Καρδινάλιοι, όμως έχουν αντίθετη άποψη και αναφέρθηκαν στο γεγονός ότι δεν μπορεί να αλλάξει το δόγμα. Συγκεριμένα ο Πρόεδρος της Επιτροπής Πίστης και Τάξης αναφέρθηκε: «Παρατηρώ με μια ορισμένων έκπληξη τη χρήση από μερικούς θεολόγους, για άλλη μια φορά, από τον ίδιο συλλογισμό σχετικά με το έλεος, ως δικαιολογία για την προώθηση της αποδοχής των διαζευγμένων και  αυτών που ξαναπαντρεύτηκαν με πολιτικό γάμο να συμμετέχουν στα μυστήρια’’. Περισσότερο, αναφέρθηκε ότι τα βιβλικά στοιχεία μας δείχνουν ''εκτός από το έλεος,  και την αγιότητα και την δικαιοσύνη που ανήκουν  και αυτά στο μυστήριο του Θεού’’. Δεν πρόκειται να δεχθούν ακύρωση γάμου ή διαζύγιο ή τέλεση β’ γάμου στην Σύνοδο.

Ο Πάπας Φραγκίσκος, έχει αναφερθεί αρκετά περί του θέματος εδώ και καιρό, μάλιστα πρότεινε και μια λύση, των ορθοδόξων , όπως ανέφερε που στο θέμα του γάμου και του διαζυγίου  έχουν την ακρίβεια και την οικονομία.

Το θέμα όμως αναδείχτηκε προσφάτως όταν ο ίδιος ο Φραγκίσκος την ημέρα της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού πάντρεψε 20 ζευγάρια.

Ο γάμος είναι ‘’αληθινή ζωή και όχι ένα σώου της τηλεόρασης, ο  Χριστός τους αγαπά και η Εκκλησία διδάσκει το έλεος’’, είπε.

 Στην συνέντευξη που παραχώρησε ο Καρδινάλιος Κάσπερ όμως, αναφέρθηκε ότι ορισμένοι Καρδινάλιοι, ασκούν κριτική αρνητική ως ’''δογματικό πόλεμο'', στόχος του  οποίου είναι ο Πάπας Φραγκίσκος. Μεταξύ άλλων αναφέρει: ‘’Ισχυρίζονται από μόνοι τους ότι το δόγμα δεν είναι ένα κλειστό σύστημα αλλά μια ζωντανή παράδοση που αναπτύσσεται.. θέλουν να αποκρυσταλλώσουν την αλήθεια σε ορισμένους τύπους.. τύπους της παράδοσης.. εγώ από την πλευρά μου δεν μίλησα με κανέναν καρδινάλιο, αλλά μόνο με τον Πάπα Φραγκίσκο… ο στόχος του δογματικού πολέμου δεν είμαι εγώ, αλλά άλλος… μάλλον ο Πάπας Φραγκίσκος’’.

Το ‘’έλεος του Θεού’’, βρίσκεται σε μια δογματική διαμάχη, φανερή πλέων και κρίνεται αν οι μεταρρυθμιστικές προσπάθειες τελικά του Πάπα Φραγκίσκου θα υπερισχύσουν, έναντι της παραδοσιακής αυστηρής αντίληψης.

Πηγές:
http://www.thetablet.co.uk/features/2/3401/the-case-for-mercy.
http://www.dailymail.co.uk/news/article-2755390/Nice-day-mass-wedding-Pope-marries-20-couples-lived-outside-marriage.html.
http://pewsitter.com/view_news_id_183134.php.
http://time.com/3378702/pope-francis-catholic-church-marriage/

Τροποποίηση του θέματος Συνοδικότητας και Πρωτείου στη Μικτή επιτροπή ορθοδόξων και Ρ/Καθολικών.

Tου Ιωάννη Λότσιου,

Στην  13η συνέλευση της ολομέλειας της Μικτής Θεολογικής Επιτροπής του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της Ορθόδοξης και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στο Αμμάν της Ιορδανίας δεν εξέδωσε επίσημο κείμενο για το θέμα «Συνοδικοτητα κα πρωτείο». Το προκαταρτικό κείμενο της Συντονιστικής Επιτροπής περί του θέματος αυτού που εκπονήθηκε στο Παρίσι το 2012 συζητήθηκε, αλλά προκάλεσε ορισμένες σοβαρές ενστάσεις. Αποφασίστηκε συνάμα να συνταχθεί ένα νέο σχέδιο για να υποβληθεί στην ολομέλεια. Το νέο θέμα και κείμενο έχει τίτλο «Προς μια κοινή κατανόηση της Συνοδικοτητας και του Πρωτείου στην Εκκλησία της Πρώτης χιλιετίας.  Μετά από σοβαρές ενστάσεις και διαφωνίες σχετικά με το ρόλο του Πρωτείου, προτάθηκε στην Συντονιστική Επιτροπή να συντάξει το κοινό κείμενο για περαιτέρω συζήτηση το 2015.

Επίσης στην σχέση Συνοδικοτητας και Πρωτείου ασκήθηκε κριτική για το Κείμενο της Ραβέννας το 2007 «Εκκλησιολογικές και Κανονικές συνέπειες της Μυστηριακής Φύσεως της Εκκλησίας, με την επισήμανση του Μητροπολίτη Ιλαρίωνα, Εκπροσώπου του Πατριαρχείου της Ρωσίας, ότι έχει εγκριθεί άνευ της συγκατάθεσης του Πατριαρχείου. Ο Εκπρόσωπος του Πατριαρχείου της Γεωργίας Μητροπολίτης Θεόδωρος δήλωσε ότι το Κείμενο έχει απορριφτεί από το ίδιο το Πατριαρχείο.

Τέλος στην τελική συνεδρίαση της Ολομέλειας παρέστη ο Πατριάρχης των Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλος και ο Πρίγκιπας Ghazi bin Muhammad και εξεδόθη ένα επίσημο κοινό ανακοινωθέν για την κατάσταση των χριστιανών στην Μέση Ανατολή. Οι συμπρόεδροι της Επιτροπής Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης και ο Καρδινάλιος Κόρχ, ευχαρίστησαν τον Βασιλιά τις Ιορδανίας για την διοργάνωση και φιλοξενία στο Αμμάν.

Πηγές:

https://mospat.ru/en/2014/09/23/news108420/
http://www.pravmir.com/13-plenary-session-orthodox-catholic-theological-dialogue-completes-work/
http://article.wn.com/view/2014/09/23/13_plenary_session_of_OrthodoxCatholic_theological_dialogue_/

Προσβλητική η τέλεση της σατανικής λειτουργίας στην Οκλαχόμα

Tου Ιωάννη Λότσιου,

Με κάθε νόμιμο και ένδικο κοινωνικό μέσω ο ρωμαιοκαθολικός Αρχιεπίσκοπος της Οκλαχόμα Paul Coakley προσπαθεί να ματαιώσει μια σατανική λειτουργία στο κέντρο της πόλης σε δημόσιο χώρο τον Σεπτέμβριο.


Το civic Center Music Hall της Οκλαχόμα ανακοινώσε μια τέλεση σατανικής λειτουργίας με την έκδοση εισιτηρίων, με αιτιολογικό το δικαίωμα μιας κοινωνικής ομάδας, ως δυνατότητα έκφρασης του λόγου, ως αναφαίρετο δικαίωμα της ίδιας της πόλης. Ο Ρωμαιοκαθολικός Αρχιεπίσκοπος με έκπληξη διαπίστωσε ότι αυτή η πράξη προωθείται από το ίδιο το Κέντρο, που είναι μια πράξη βλάσφημη για τον χριστιανισμό και ιδιαίτερα για το τελετουργικό της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Επίσης τόνισε ότι η δυνατότητα χρήσης δημόσιου χώρου εκτός από την δυνατότητα της ελευθερίας της έκφρασης πρέπει να έχει και άλλους παράγοντες υπόψιν. Αναφέρει βέβαια επί παραδείγματι ότι είναι δύσκολο για μια κοινωνική ομάδα να χρησιμοποιήσει τις εγκαταστάσεις του κέντρου και να κάψει ένα Κοράνι ή να προβεί σε μια αντισημιτική πράξη. Και δεν πρέπει να γίνονται αυτά τα πράγματα γιατί είναι απαράδεκτα, επισήμανε.



Η άδεια τέλεσης της σατανικής λειτουργίας είναι άσεμνη, ανήθικη και προσβλητική. Μοναδικός σκοπός είναι να δείξει την εχθρότητα προς τον Καθολικισμό και ότι είναι ιερό για τους χριστιανούς. Περισσότερο η αντίδραση του ρωμαιοκαθολικού Αρχιεπισκόπου, ήταν έντονη αναφερόμενος στις αποκρυφιστικές τελετουργικές πράξεις που υπάρχουν σε μια σατανιστική λειτουργία, όπως μια άθλια σεξουαλική παράσταση, ως τιμή στον Σατανά με εμπαιγμό των χριστιανικών συμβόλων.


Για τον ίδιο αυτές οι πρακτικές αποτελούν ιεροσυλία του δημόσιο χώρου και υπονομεύουν τα θεμέλια της πολιτικής κοινωνίας, χωρίς να παρέχουν μια άξια κοινωνική ή ηθική. Για αυτό καλεί τον διευθυντή του Κέντρου να επανεξετάσει το ζήτημα και να προβεί σε μια ειρηνική δημόσια προσευχή, ως απόδειξη της αντίθεσης σε αυτήν την παραχώρηση.