"λύσατε αὐτὸν καὶ ἄφετε ὑπάγειν"
Μια καθημερινή έκφραση και εμπειρία που διαχέεται σε ορισμένες περιπτώσεις είναι ο πόνος και η θλίψη για την κοίμηση (θάνατο) των προσφιλών μας προσώπων. Και σίγουρα μια χαρακτηριστική έκφραση που ακούμε συχνά είναι ότι δεν πρέπει ν αισθανόμαστε έτσι, αν πιστεύομε στο Θεό και την Ανάσταση.
Αλλά εδώ στην έγερση του Λαζάρου, από τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός αντιμετωπίζει τον θάνατο, διαφέρει ως προς τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκαν οι αδελφές Μάρθα και Μαρία. Η ταλαιπωρία μιας ασθένειας ειδικά θεωρείται ένα κακό γεγονός μια αστοχία, μια τιμωρία θα μπορούσαμε να πούμε περισσότερα. Είναι γνωστές αντιλήψεις που επικρατούν. Αλλά δεν είναι έτσι όμως. Λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος για τον Λάζαρο: «Πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων ὅταν ἴδωσί τινας τῶν ἀρεσκόντων Θεῷ πάσχοντάς τι δεινὸν, οἷον ἢ ἀῤῥωστίᾳ περιπεσόντας, ἢ πενίᾳ, ἢ ἄλλῳ τινὶ τοιούτῳ, σκανδαλίζονται· οὐκ εἰδότες, ὅτι τῶν μάλιστα τῷ Θεῷ φίλων τὸ ταῦτα πάσχειν ἐστίν· ἐπεὶ καὶ ὁ Λάζαρος τῶν φίλων ἦν τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἠσθένει..».
Και ο Χριστός αγαπούσε τον Λάζαρο. Είναι μια έκφρασης και για εμάς και τις σχέσεις μας. Ανάμεσα στον θάνατο και την ζωή, ανάμεσα στην ασθένεια και τη αμαρτία, εμπεριέχεται ο πόνος και η θλίψη μας. Αλλά ο Χριστός αγαπούσε τον Λάζαρο ακόμα και νεκρό. Και μόνο η μνημόνευση του ονόματος του δείχνει την ζωντανή και αδιάρρηκτη σχέση. Το εάν αυτό το πρόσωπο είναι ο πατέρας μας ή η μητέρα μας , αδελφός, συγγενής ή φίλος, τα αισθήματα του πόνου, τη θλίψης, και της στενοχώριας δεν εξαφανίζονται.
Σχνα ακούμε και την απάντηση της Μάρθας «οἶδα ὅτι ἀναστήσεται ἐν τῇ ἀναστάσει ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ», εκει ο Χριστός απαντά με μια δυνατή έκφραση « ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. πιστεύεις τοῦτο».
Η έγερσης του Λαζάρου από τον τάφο δεν τελειώνει όμως εκεί. Ο Χριστός λέγει «λύσατε αὐτὸν καὶ ἄφετε ὑπάγειν» . Στην έγερση του Λαζάρου συμμετέχει και η κοινότητα, συμμετέχει και η Εκκλησία. Με την ευθύνη της λύνει τα νεκρικά σάβανα του Λαζάρου. Ο ίδιος δεν μπορεί να το κάνει, χρειάζεται βοήθεια. Για να συνεχίσει την νέα ζωή που του έδωσε ο Χριστός.
Αυτή η κοινότητα, η Εκκλησία μπορεί να λύση την πικρία και το αδιέξοδο του θανάτου… Η Εκκλησία είναι ο ακριβώς η σύναξη, η σχέση προσώπων. Αυτή που μπορεί να δώσεις ανακούφιση και ανάσα στο παλιό άνθρωπο που ενδύονται πολλοί σήμερα ,εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και κατάρρευσης της συνέχειας και της νοηματοδότησης της ζωής.
Πόσο αναγκαίο είναι ακριβώς στην καθημερινή διακονία η Εκκλησία , δηλαδή οι πιστοί, να λύσουν τα νεκρικά σάβανα που ενδύονται πολλοί συνάνθρωποι μας και οδηγούνται στην αυτοκτονία. Κοντά μας , στο διπλανό διαμέρισμα, στην εργασία μας στις παρέες. Εκεί πρέπει να λύσουμε κάποιον άνθρωπο που έφτασε μέχρι το αδιέξοδο. να του δώσουμε μια ανάκαμψη μια ανάσα.
σχόλιο στο ΦΒ 2013 Εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
1) Ενδέχεται το περιεχόμενο του άρθρου να μη συμπίπτει με τις απόψεις και θέσεις του Ιστολογίου.
2) Να μην χρησιμοποιείτε greeklish για τον καλύτερη κατανόηση των σχολίων σας.
3) Να τσεκάρετε το πλαίσιο "Να λαμβάνω ειδοποιήσεις" που βρίσκεται κάτω από το μήνυμα σας, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, ώστε να ειδοποιείστε για τα επόμενα σχόλια αυτής της ανάρτησης, μέσω της ηλεκτρονικής σας διεύθυνσης.
4)Τα σχόλια ελέγχονται από τον Διαχειριστή.
5) Για επικοινωνία : Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: Johhlotsios@gmail.com.