Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Παραμένει ο Σταυρός στο σημείο μηδέν



Του Ιωάννη Λότσιου,

Στην σύγχρονη πλουραλιστική κοινωνία η χρήση κάθε ένδικου μέσου αποτελεί κοινό αγαθό για όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητος αν θρησκεύουν ή όχι. Με το σκεπτικό αυτό η ομάδα των άθεων της Αμερικής είχε καταθέσει μήνυση από το 2011 για την παρουσία ενός Σταυρού, που εκτίθεται πλέων στο Μουσείο της Μνήμης των θυμάτων της τρομοκρατικής επίθεσης στις 11 Σεπτέμβριου του 211. Η μήνυση βέβαια συμπεριέλαβε και άλλους φορείς, όπως την Λιμενική Αρχή της Νέας Υορκης, του Νέου Τζέρσευ, το Παγκόσμιο Μουσείο Μνήμης του Κέντρου Εμπορίου και τον Δήμαρχο της Νέας Υόρκης Μάικλ Μπλούμπεργκ.
Η μηνυτήριος αναφορά στηριζόταν στο γεγονός στον διαχωρισμό της σχέσεως Κράτους και Εκκλησίας που υφίσταται στην Αμερική. Περισσότερο αναφερόταν ότι η θέα και μόνο του σταυρού αυτού, αποτελεί αίτιο δημιουργίας , θλίψης, κατάθλιψης, ψυχικό άγχος, κ.α. έναντι των αμερικανών πολιτών.
Το ομοσπονδιακό δικαστήριο κάλεσε να απαντήσει η ομάδα των άθεων γιατί η τοποθέτηση του Σταυρού αποτελεί συνταγματική παραβίαση και για ποιο λόγο αποτελεί περιθωριοποίηση των αμερικανών ως πολίτες του Κράτους. Επίσης ζητήθηκε να τεκμηριωθεί ο ισχυρισμός για το πώς το Μουσείο έλαβε χρηματοδότηση από τους φορολογουμένους πολίτες για τον Σταυρό.
Ο σταυρός έκρινε το ομοσπονδιακό δικαστήριο ότι δεν παραβιάζει το σύνταγμα και τους νόμους της Αμερικής και δικαίως βρίσκεται στο σημείο μηδέν.
Τέλος να σημειώσουμε ότι ο σταυρός αποτελεί σύμβολο θυσίας και μνήμης και συνηθίζεται σε μνημεία πεσόντων να αποτελεί το κεντρικό θέμα.

Το Φιρμάνι του Μωάμεθ στην Μονή του Σινά, λύση για τους χριστιανούς ? Απόψεις του John L. Esposito’s και της Sheila Musaji



Tου Ιωάννη Λότσιου,



Το 628 μ.Χ. μια αντιπροσωπεία της Ιεράς Μονής της Αγίας Αικατερίνης του Σινά
[1] ζήτησαν από τον Μωάμεθ προστασία[2]. Ο Μωάμεθ ανταποκρινόμενος στο αίτημα των μοναχών χορήγησε ένα Χάρτη δικαιωμάτων για τους χριστιανούς στην Αίγυπτο:



«Το ιδιόγραφη υποχρέωση» /
Διαθήκη (Αχτναμέ), επικυρωμένη με το αποτύπωμα της ίδιας της παλάμης του. Επίσημα αντίγραφα της Διαθήκης σώζονται σήμερα τόσο στο Σκευοφυλάκιο της Μονής όσο και σε αρκετά μετόχιά της εκτός Σινά και κυρίως στην Ελλάδα, ακόμη δε και στο Άγιον Όρος. Όταν το 1517 κατέλαβε την Αίγυπτο ο Σουλτάνος Σελίμ Α΄, επικύρωσε μεν τα προνόμια της Μονής, όμως κράτησε προς φύλαξη το πρωτότυπο έγγραφο του Αχτναμέ για το βασιλικό θησαυροφυλάκιο στην Κωνσταντινούπολη καθώς έφερε την ιδιόχειρη επικύρωση του Μωάμεθ, άφησε δε στη Μονή επικυρωμένο αντίγραφο» (Ιστοσελίδα. Ι.Μ. Σινά).

Το Φιρμάνι αναφέρει:

«Αυτό είναι ένα μήνυμα από τον μοχαμπατ ιμπ αμπουλαχ, ως διαθήκη για εκείνους που ασπάστηκαν το χριστιανισμό, είμαστε μαζί τους.Αληθώς, οι βοηθοί, και οι οπαδοί μου, να τους υπερασπιστεί, επειδή οι Χριστιανοί είναι πολίτες μου, και από τον Αλλάχ!

μην τους αναγκάζουν με οποιοιδήποτε τρόπο.

Ούτε οι δικαστές τους να τους απομακρυνθούν από τις θέσεις τους, ούτε τους μοναχούς από τα μοναστήρια τους.

Κανείς δεν πρέπει να καταστρέψει ένα σπίτι της θρησκείας τους, να του κάνει ζημιά, ή να μεταφέρει κάτι από αυτό στα σπίτια των μουσουλμάνων ».

Αν κάποιος λαμβάνει κάποιο από αυτά, θα χαλάσει η διαθήκη του Θεού και θα παρακούσει τον προφήτη του.

να μην τους αναγκάσουν να ταξιδέψουν ή να υποχρεωθούν να πολεμήσουν.

Οι μουσουλμάνοι να αγωνιστούν για αυτούς.

Αν μια γυναίκα χριστιανή είναι παντρεμένη με μουσουλμάνο, Αυτή δεν πρέπει να εμποδίζετε από το να επισκεφθεί την εκκλησία της για να προσευχηθεί.

Οι εκκλησίες να μην εμποδίζεται η επισκευή τους, ούτε την ιερότητα των διαθηκών τους.

το έθνος (μουσουλμάνους) να μην παρακούσει τη διαθήκη μου μέχρι την τελευταία ημέρα (τέλος του κόσμου) ".

Δύο σοβαροί σχολιασμοί σχετικά με την κατάσταση της Μέσης Ανατολής και του διωγμού των χριστιανών από μουσουλμάνους έρχονται να τονίσουν την σημασία αυτής της ενυπόγραφης υπόσχεσης του Μωάμεθ. Ο John L. Esposito’s, Καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου με σοβαρές μελέτες για το Ισλάμ σε ένα σημαντικό του άρθρο αναφέρεται για αυτές τις διώξεις των χριστιανών.

Το θέμα που τονίζει είναι η επιδεινούμενη κατάσταση των θρησκευτικών δικαιωμάτων, ελευθεριών, ασφαλείας για τις θρησκευτικές μειονότητες σε μουσουλμανικές χώρες. Για τον ίδιο, οι μουσουλμάνοι έχον έντονα αμφισβητηθεί αν μπορούν να προχωρήσουν πέραν από την «ανεκτικότητα» ή την «συνύπαρξη», για ένα αμοιβαίο σεβασμό και κατανόηση των θρησκευτικών μειονοτήτων στις μουσουλμανικές χώρες.

Η προσπάθεια της έννοιας της προστατευόμενης» κατάστασης, σύμφωνα με την οποία χριστιανοί και άλλοι μπορούν να ασκήσουν την πίστη τους με αντάλλαγμα ένα φόρο, οδηγεί σε πολίτες δευτέρας κατηγορίας. Σε αντίθεση με αυτήν ομάδα στο μουσουλμανικό κόσμο, μια άλλη ομάδα υποστηρίζει την πλήρη παροχή στα πολιτικά δικαιώματα, αφού για τους ίδιους το Κοράνι οραματίζεται μια πλουραλιστική κοινωνία.

Όμως, επισημαίνει ο John L. Esposito’s, η θρησκευτική ανοχή και η ισότητα του πολίτη είναι εύθραυστες σε μεγάλο βαθμό σε πολλά μουσουλμανικά κράτη.

Η Sheila Musaji
[3] της Ένωσης των Αμερικανών Μουσουλμάνων επισημαίνοντας τις απόψεις αυτές του John L. Esposito’s, προχωρά πέραν αυτού να τονίσει ότι η προστασία των θρησκευτικών μειονοτήτων και η προστασία των ιερών χώρων είναι καθήκον των μουσουλμάνων. Κάνοντας λόγο για το Φιρμάνι αυτό του Μωάμεθ προς την Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης, που το φυλάει με πολύ προσοχή εδώ και αιώνες, ως μια λύση για την κατάσταση των χριστιανών της Αιγύπτου. ‘’Οι μουσουλμάνοι’’, αναφέρεται πάλι η ίδια, ‘’έχουν ξεχάσει αυτήν την υπόσχεση του Μωάμεθ στην Μονή του Σινά’’.

 Ισχυρίζεται ότι η άγνοια αυτού του εγγράφου από ορισμένους μουσουλμάνους ή ο περιορισμός των δικαιωμάτων που παρέχει ή αμφισβήτηση του, ή αναφέρεται μόνο στην συγκεκριμένη Μονή, οδηγεί σε παρεκτροπή εκ μέρους τους.

Προτείνει βέβαια μια προσπάθεια της αμερικανικής μουσουλμανικής κοινότητας για αλλαγή νοοτροπίας που οδηγεί σε τέτοιου είδους εγκλήματα. Στόχος της ως πρόταση είναι οι Εθνικές Μουσουλμανικές Οργανώσεις με βάση το Φιρμάνι αυτό να εκδώσουν μια Κοινή Δήλωση για τα θρησκευτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των μειονοτήτων. …….

Το Φιρμάνι αυτό μας θέτει την σχέση ανάμεσα στην ισλαμική παράδοση και την σύγχρονη πολιτική κατάσταση στα ισλαμικά κράτη με έναν μάλλον διαχωρισμό Θρησκείας–Κράτους και την καλύτερη κατανόηση του Ισλάμ στις σύγχρονες πολιτικό-κοινωνικές εξελίξεις .




[1] George Forsyth, “The Monastery of St. Catherine at Mount Sinai: The Church and Fortress of Justinian,” Dumbarton Oaks Papers, 22 (1968), 1-19. G.I. Davies, “Hagar, el-Hegra and the Location of Mount Sinai: With an Additional Note on Regem”, στο Vetus Testamentum 22, 2(1972), 152-163.


[2] Institute of Arabic and Islamic Studies: A Voice from the Main Stream Islam, ‘’Prophet Muhammad granting protection and other privileges to the monks of Saint Catherine's Monastery, Mount Sinai’’, http://www.islamic-study.org/saint_catherine_monastery.htm


[3] ‘’Egyptian Muslims forget Muhammad’s letter to Christian monks at Mt. Sinai’’ by Craig Considine, http://theamericanmuslim.org/tam.php/features/articles/egyptian-muslims-forget-muhammads-letter-to-christian-monks-at-mt.-sinai/0019989

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

1η Ημέρα της Διεθνής Διάσκεψης στην Ουάσινγκτον: "Η Χριστιανική ενότητα είναι επιτακτική ανάγκη στη Μέση Ανατολή'', δηλώνει ο Αρμένιος Καθολικός Πατριάρχης


Του Ιωάννη Λότσιου,
Την πρώτη ημέρα της Διεθνούς Διάσκεψης για τους Χριστιανούς στη Μέση Ανατολή, ο Καθολικός πατριάρχης της Αρμενικής Εκκλησίας Άραμ αναφέρθηκε στο ζήτημα της ενότητας των εκκλησιών.

Μιλώντας για την χριστιανική ενότητα, είπε ότι είναι ένα δώρο του Θεού. Επεσήμανε ότι αν και οι εκκλησίες για πολιτικούς λόγους είναι διακεκριμένες, εντούτοις είναι ενωμένες. Σε αυτό συμβάλλει η συμμετοχή στην Οικουμενική Κίνηση, στην οποία οι Εκκλησίες είναι μέλη. Κοινό στοιχείο της ενότητας είναι η ιεραποστολή και η κλήση της Εκκλησίας για την συνεχίσει του σωτηριώδες έργο του Χριστού.

Στο τέλος, ο Αρμένιος Πατριάρχης αναφέρθηκε στην τραγική εμπειρία των Χριστιανών στο Ιράκ και δήλωσε ότι  η βία και θρησκεία δεν πάνε μαζί. Επέκρινε στη συνέχεια αυτούς που εκμεταλλεύονται τη θρησκευτική διδασκαλία με πολιτική χρωμάτωση και πρόσθεσε, "Οι εκκλησίες κατά την μετανάστευση των Χριστιανών από τη Μέση Ανατολή, πρέπει να παραμείνουν στα εδάφη τους με τα δικαιώματα τους. Η μέση Ανατολή αποτελεί την γέννηση του Χριστιανισμού’.

Τέλος υπενθύμισε την γενοκτονία των Αρμενίων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.



Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Διαθρησκειακές Σπουδές: Μια σχέση προσέγγισης στη μελέτη της Θρησκείας, Leirvik, Oddbjørn. Interreligious Studies: A Relational Approach to Religious Activism and the Study of Religion, London: Bloomsbury, 2014.

                                                                     
                                                                       Του Ιωάννη Λότσιου,
Ο συγγραφές Oddbjørn Leirvik στο νέο του βιβλίο με τίτλο Διαθρησκειακές Σπουδές: Μια σχέση προσέγγισης στη μελέτη της Θρησκείας, Leirvik, Oddbjørn. Interreligious Studies: A Relational Approach to Religious Activism and the Study of Religion, London: Bloomsbury, 2014. εξετάζει τον όρο ‘’διαθρησκειακές μελέτες’’[1], μια νέα ίσως έννοια στον πανεπιστημιακό χώρο. Από το 2005 με την Ευρωπαϊκή Εταιρεία για την Διαπολιτισμική Θεολογία και των Διαθρησκειακών Σπουδών, έχουν δημοσιευτεί αρκετές μελέτες περί του θέματος αυτού.  Ο  συγγραφέας προσπαθεί να εξηγήσει τον όρο ‘’διαθρησκειακές μελέτες’’, σε ακαδημαϊκό επίπεδο[2]. Όπως αναφέρει ο ίδιος ο όρος χρησιμοποιείται από τις Θεολογικές σχολές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Επίσης ο όρος πρέπει να συντεθεί με τις σημαντικές εξελίξεις για το μάθημα των θρησκευτικών.

Για τον συγγραφέα ο όρος ‘’διαθρησκειακές μελέτες’’, όπως υπάρχει στον τίτλο του βιβλίου, αναφέρεται στις σχέσεις και συναντήσεις μεταξύ των θρησκευτικών παραδόσεων και μη. Επιπλέων τονίζει ότι αντικείμενο το όρου δεν είναι μόνο ο διαθρησκειακός διάλογος. Περιλαμβάνει μια σειρά από ενδιαφέροντα θέματα που μπορεί να έρθουν σε διάλογο, τόσο μεταξύ των παραδόσεων, όσο και στο εσωτερικό της κάθε θρησκείας.

Περισσότερο ο όρος ΄΄διαθρησκειακές μελέτες είναι διεπιστημονικός, επειδή η έννοια της θρησκείας είναι πολυδιάστατη, οι σχέσεις μεταξύ των θρησκευτικών παραδόσεων είναι πολύπλοκές.

Ο συγγραφέας επισημαίνει ότι εισαγωγή των διαθρησκειακών σπουδών στην Ευρώπη[3] τονίζει ότι αυτό σηματοδοτεί μια νέα ακαδημαϊκή προοπτική για την μελέτη της θρησκείας. Οι Διαθρησκευτικές μελέτες στο βιβλίο με μια πλούσια επιχειρηματολογία που ασχολείται με τις προκλήσεις των διαθρησκειακών σχέσεων, συμπεριλαμβανομένου και του Διαθρησκειακού Διαλόγου, στην πράξη και θεωρία, το φανατισμό, το μάθημα των θρησκευτικών κ.α.









[1] Hedges, Paul, “Interreligious Studies,” στο Encyclopedia of Sciences and Religion, A. Runehov and L. Oviedo ed., New York: Springer, 2013, 1076–1080.
[2] Dunbar, Scott Daniel,  “The place of interreligious dialogue in the academic study of religion”, στο Journal of Ecumenical Studies 35 3-4 (1998), 455–70.
[3] Askari, Hasan,  “The dialogical relationship between Christianity and Islam”, στο Journal of Ecumenical Studies, 9 (1972), 477-487.

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Το Άγιο Πνεύμα, η Εκκλησία και Χριστιανικής Ενότητας Ένα συνέδριο στο Οικουμενικό Ινστιτούτο του Bose, 14 - 20 Οκτώβριος 2002, The Holy Spirit, the Church, and Christian Unity: Proceedings of the Consultation Held at the Monastery of Bose, Italy, 14-20 October, 2002.

                              Του Ιωάννη Λότσιου,

Eνας βασικός σταθμός για την Οικουμενική Θεολογία και τον ρόλο του Αγίου Πνεύματος, από το Οικουμενικό Ινστιτούτο του Βοσσέ το 2002, αποτέλεσε το Συνέριο Το Άγιο Πνεύμα, η Εκκλησία και η Χριστιανική Ενότητα, The Holy Spirit, the Church, and Christian Unity: Proceedings of the Consultation Held at the Monastery of Bose, Italy, 14-20 October, Doris Donnelly, Adelbert Denaux, Joseph Famerée Peeters Publishers & Booksellers, 2005.

  Στο συλλογικό τόμο αυτό παρουσιάζεται ο ρόλος του Αγίου Πνεύματος από τις περισσότερες χριστιανικές παραδόσεις. Στο τέλος παρατίθεται μια σύνοψη των βασικών συμπερασμάτων για το έργο του Αγίου Πνεύματος εντός της Εκκλησίας και της αναζήτησης της ορατής ενότητας.

Βασικά σημεία της ανάπτυξης της θεματολογίας και των εισηγήσεων αποτέλεσαν ήταν τα έξης:

α) ο πλούτος των ποικιλιών των χαρισμάτων του Αγίου πνεύματος σε κάθε Εκκλησία και σε όλη την χριστιανική παράδοση.

β) και το συνολικό έργο του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο κάθε παράδοση αντιλαμβάνεται και αναγνωρίστηκε η παραμόρφωση της παρουσίας του εξαιτίας του διαχωρισμού και της αμαρτίας.

Εκτός από τις βασικές παραδοσιακές εκκλησιολογικές απόψεις για την θεολογία του Αγίου Πνεύματος, τονίστηκε η σημασία του Αγίου Πνεύματος στο πλαίσιο της αγάπης και της αλληλοκατανόησης.


The Bose Statement:


The following statement was issued:
Theologians from Europe, Africa and North America, from Orthodox, Roman Catholic, Lutheran, Reformed, Anglican, Mennonite, Quaker, Methodist and Pentecostal traditions, we met at the ecumenical monastery of Bose, Italy for the Second International Conference on the Holy Spirit and Ecumenism, October 14-20, 2002. The conference was sponsored by the Cardinal Suenens Center, John Carroll University, USA. We gathered together to consider the significance of the person and work of the Holy Spirit for the Church and its unity. Witnessing to the presence of the Holy Spirit in our deliberations we offer the following to the Churches:
We affirm that on the ground of the Son's saving work on the cross, the
Father, by the Holy Spirit, calls the Church of Christ into being. Christ's work of redemption, from his conception to his resurrection and ascension, bears witness to the personal presence and action of the Holy Spirit. Sent at Pentecost by the Father in response to the prayer of the exalted Christ, the Holy Spirit is the Giver of life, the Guide into all truth, the Power of witness, the Event of koinonia or communion, the Prompter of praise and prayer, the Source of holiness, the Bestower of ifts, the Sigh of an expectant creation, and the Pledge of God's final kingdom. The integrity of the Holy Spirit's work is respected when this fullness is not narrowed by our limited openness to and reception of it.The Holy Spirit, who takes the things of Christ and declares them, vivifies the preaching, the life of faith, the sacraments and the order of the Church, and is the guarantee of its communion in diversity. This communion embraces the various and manifold gifts, ministries, works, forms of discipleship and life together that bring to expression the riches of Christ in the fullness of the Holy Spirit.
4
We gratefully acknowledge the measure of communion we enjoy as a gift of the Holy Spirit. We pray for new outpourings of the Holy Spirit.
Although the Holy Spirit is given generously beyond our desire or

imagination and is sent to Christ's Body as the fullness of the one who fills all things, we recognize that the churches have grieved and quenched the Holy Spirit. We trust God's faithfulness to perfect the Church and to bring all Christians to the fullness of unity by enabling them:
· to cooperate with the Giver of Life, the Breath by which all things
exist. The Holy Spirit fosters new life in Christ Jesus through whom we are reconciled to God.
· to pursue the truth through the exercise of discernment. We look for what belongs to the Gospel in those things that appear to diverge and now divide us but which may in fact be manifestations of the manifold wisdom of Christ and the diverse gifts of the Holy Spirit.
· to engage in mission as one in the power of the Holy Spirit for the
credibility of witness to the Gospel. We acknowledge our call to
reach the ends of the earth with the Gospel and bring the comfort of
Christ's presence until the end of the age.
· to be led by the Holy Spirit into deeper and enduring levels of
communion, a participation of the Church in the life of the triune
God.
· to be inspired by the Holy Spirit, as sons and daughters in Christ, to offer worship to the Father with one mind and heart calling upon
God for the necessary gifts and graces to advance the unity of the
Church.
· to rejoice in the holiness given to the Church, and in a spirit of
repentance for sins that obscure the image of Christ in his Body to
5
pray for the purification and renewal of the life and unity of the
Church through the power of the Holy Spirit.
· to receive the various gifts that the Holy Spirit distributes and that
are encountered in one another's churches.
· to enter into the groaning of creation for God's justice and peace
hrough solidarity and service with the poor and marginalized.
· to rekindle hope for the restoration of the unity God desires for the Church and to commit ourselves in the way of discipleship "as we await the coming of our Saviour, the Lord Jesus Christ."
We recognize significant trends that have emerged in the quest for
Christian unity requiring further attention. An ecclesiology of koinonia or communion appears to be one of the most promising theological hemes for the renewal and reform of the Church. Communion in the triune God sets in a new light issues of authority, ministry and primacy among others.
We see the need for the churches to engage in careful and continuing discernment of the Holy Spirit's presence and action in the present age. An important aspect of discernment is communication of insights
gathered through dialogue with one another. In this connection the
question of how far the achievements of dialogue are being received by the churches needs to be addressed urgently. Reception is a Spirit-led process extending to all the faithful. Reception is both an open and
critical process. It entails renewal in our own lives and changes in our relationships with others. We see the need for our churches to be open to mutually receive the gifts they have to offer one another. It is our firm desire that Christians who are not currently a part of our conversations would be led by God's grace to share in our search for Christian unity .
We pray, come Holy Spirit.

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Η Παναγία η Επταβηματίζουσα, Μια σπάνια παράσταση της Παναγίας στη Μονή της Χώρας


































Του Ιωάννη Λότσιου,
 Η Μονή της Χώρας χτισμένη στον έκτο λόφο της Κωνσταντινούπολης με τα υπέροχα ψηφιδωτά της Παλαιολόγειας Αναγέννησης μας μεταφέρουν την ιστορία της Θειας Οικονομίας. Μέσα στο κύκλο της εικονογραφίας υπάρχει και το θέμα της Γεννήσεως της Θεοτόκου, μέσα από μοναδικές παραστάσεις που εκφράζουν οικογενειακές στιγμές. Μια ιδιαίτερη παράσταση είναι τα επτά πρώτα βήματα της Παναγίας. Η Εορτή της Γέννησης της Παναγίας, όπως έφερε χαρά στον Ιωακείμ και την Άννα έτσι έφερε χαρά και σε όλη την ανθρωπότητα. Η Εορτή φανερώνει την αξία της ανθρώπινης ζωής σε όλα τα στάδια της. Η παράσταση των επτά βημάτων είναι μια οικογενειακή στιγμή, πόση χαρά έχουν οι γονείς όταν το παιδί τους προσπαθεί να κάνει τα πρώτα του βήματα.

Ο Ιωακείμ και η Άννα, ένα στείρο ζεύγος πηγαίνουν στον Ναό του Σολομώντα με τις προσφορές. Ο αρχιερέας όμως Ζαχαρίας δεν αποδέχεται τις προσφορές, επειδή δεν είχαν παιδιά. Η στειρότητα θεωρούνταν κατάρα. Γεμάτοι θλίψη και ντροπή ο Ιωακείμ και η Άννα πηγαίνουν στους θάμνους και με πόνο προσεύχονται στο Θεό για να κάνουν παιδιά.

Istanbul Kariye or Chora Church


Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Αποστολικότητα και Ενότητα, Δοκίμια για την Κοινή Δήλωση Apostolicity and Unity: Essays on the Porvoo Common Statement, Συλλογικός Τόμος




Του Ιωάννη Λότσιου,

Μεταξύ της Αποστολικότητας και της Ενότητας ως βασικής θεματολογίας στο πλαίσιο του Οικουμενικού Διαλόγου, τα Κοινά Κείμενα αποτελούν τα απαραίτητο συστατικό γνώρισμα. Το Βιβλίο με τίτλο, Apostolicity and Unity: Essays on the Porvoo Common Statement Paperback , Geneva: WCC Publications and Grand Rapids, Mich.: William B. Eerdmans Publishing Company, 2002. xii + 271, συλλογικό έργο εξετάζει τις κοινές δηλώσεις μεταξύ των Αγγλικανικών Εκκλησιών της Μ. Βρετανίας και Ιρλανδίας με της Λουθηρανικές Εκκλησίες στις Σκανδιναβικές και Βαλτικές Χώρες. Το Κοινό Κείμενο με τη δήλωση «Καλούνται στην κοινή ιεραποστολή», προέρχεται από τον Επισκοπικό-Λουθηρανικό Διάλογο της Αμερικής. 

Στο Συλλογικό Τόμο αυτό το ενδιαφέρον κινείται στην αιτία της ενότητας, αναζητώντας παράλληλα τις βασικές πτυχές της φύσεως της Εκκλησίας, τα χαρακτηριστικά της ενότητας και της αποστολή της Εκκλησίας στον κόσμο. Ιδιαίτερη έμφαση, επίσης δίδεται στην θεολογική βάση της σημασίας της Αποστολικότητας και της Αποστολικής Διαδοχής και τις δυνατότητες που μπορεί να υπάρξουν στις διαφορετικές κατανοήσεις της Αποστολικής Διαδοχής, ανάμεσα στις εκκλησίες και μέσα στα πλαίσια της σύγχρονης κοινωνίας.

Στην βάση της σχέσεως Αποστολικότητας και Ενότητας αναδεικνύεται η αξιολόγηση των σημαντικών επιστημονικών εργασιών. Η ανάγνωση είναι εξαιρετικά σημαντική γιατί μάς δίνει την δυνατότητα να κατανοήσουμε πως αντιλαμβάνονται την έννοια της «Αποστολικότητας» και εάν σε αυτήν την έννοια έχουμε την Αποστολική Εκκλησία που έστειλε ό Χριστός στον κόσμο ή μια Εκκλησία που διαδέχεται τους Αποστόλους. Σε αυτό εμπερικλείεται είναι η έννοια και η ποικιλομορφία της «κοινής ιεραποστολής» και τις απαντήσεις των εκκλησιών.



Πηγή:



http://www.amazon.com/Apostolicity-Unity-Essays-Porvoo-Statement/dp/0802809693

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

Οι κατηγορίες της «Ομολογίας» και της «Πανομολογιακότητας, Συλλογικός Τόμος

Τού Ιωάννου Λότσιου,


Η δυσκολία στην αποσαφήνιση των εννοιών ''Ομολογία’’ και «Πανομολογιακότητα», μετά από το πέρας δεκαετιών στον χώρο της Οικουμενικής Κίνησης, άρχισε να αποκτά κάποιες ενδεικτικές σημασίες.
Ο όρος «Ομολογία» είναι γνωστός καθιερωμένος όρος για να περιγράψει εκείνες τις χριστιανικές κοινότητες ή εκκλησίες. Αλλά τι είναι «Ομολογία»; θεολογικός ή κοιωνιολογικός όρος; διαφέρει απο την έννοια της Εκκλησίας ή της Κοινωνίας;
 Το Βιβλίο Denomination: Assessing An Ecclesiological Category, επιμέλεια των Paul M. Collins and Barry Ensign-George. στην σειρά Ecclesiological Investigations, τόμος 11. London: Bloomsbury T&T Clark, 2011. σ. 117, αποτελεί μια τεκμηριωμένη επιστημονική μελέτη που κινείται στην πράξη της Εκκλησίας, ανάμεσα στην τοπική και παγκόσμια εκκλησιολογία, αναλόγως των εκκλησιολογικών προϋποθέσεων των Εκκλησιών και των Ομολογιών.  Επίσης δίδεται έμφαση στην διαφορετικότητα των ομολογιών.
Στα παραπάνω ερωτήματα αυτή η εξαιρετική συλλογή δοκιμίων από εκπροσώπους από των μεγαλύτερων χριστιανικών παραδόσεων, δίνουν μια απάντηση, στην περιγραφή και κατανόηση του όρου «Ομολογία». Από αυτό αντλεί κανείς σημαντικές πληροφορίες για την σχέση των εκκλησιών που αυτό-προσδιορίζονται στην εκκλησιολογικής τους αυτοσυνειδησία ως «Ομολογίες», με  τις εκκλησίες εκείνες που δεν κατανοούν τον εαυτό τους εκκλησιολογικά το ίδιο.
 Οι συγγραφείς αρχικώς εξηγούν την έννοια της «ομολογίας», ως αποδεκτή αλληλοεξαρτώμενη πράξη που διαποτίζει όλες της εκδηλώσεις της Εκκλησίας. Στην βάση αυτής της βασικής προϋποθέσεις και της πρωταρχικής σημασίας της «Ομολογίας», στη συνέχεια προβαίνουν σε μια αξιολόγηση στην κατανόηση της  Αγγλικανικής, Βαπτιστικής, Λουθηρανικής, Ρωμαιοκαθολικής κ.α. θεώρησης και το πώς αυτή η σημασία αποκτά έναν θεμελιώδες παγκόσμιο χαρακτήρα. Η ανάλυση του όρου γίνεται με μια ποικίλη  και συγκριτική ιστορική θεώρηση ανάμεσα στην σχέση της «Ομολογίας» και της «Πανομολογιακότητας». Η κάθε «Ομολογία» έχει όπως είναι φυσικό την δική της ιστορία και θεολογική προοπτική, που βοηθά κάθε ενδιαφερόμενο να αποκτήσει γνώση για την κατανόηση του Οικουμενικού Διαλόγου.
Τέλος, στο βιβλίο αυτό γίνεται λόγος για την θέση της «Πανομολογιακότητας» και των εκκλησιαστικών και θεολογικών χαρακτηριστικών εν σχέση με την ποικιλομορφία, αν προωθεί τον χωρισμό ή την πορεία προς την επίτευξη μιας πληρέστερης ενότητας.
Πηγή:

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

A Bose il XXII convegno ecumenico internazionale, Dal 3 al 6 settembre, in Piemonte, religiosi da tutto il mondo riflettono sulla tradizione spirituale ortodossa

 


Redazione Roma
 Enzo Bianchi
Si apre domani a Bose, in Piemonte, il XXII Convegno ecumenico internazionale di spiritualità ortodossa, riferimento per il dialogo ecumenico e lo studio della tradizione spirituale dell'Oriente. Il convegno chiede ai cristiani del mondo di essere «fermento di riconciliazione e pace».
Col priore, Enzo Bianchi, religiosi da tutto il mondo: il segretario dell'Associazione ortodossa per la pace Jim Forest, da New York, Amal Dibo da  Beirut, Aleksandr Ogorodnikov da Mosca),  Konstantin Sigov da Kiev.
Presentando l'appuntamento alla Radio vaticana, il priore di Bose ha osservato: «Abbiamo voluto parlare di `pace´ e di `pacificatori´, proprio in questo momento in cui, come ci ricordava Papa Francesco, stiamo vivendo quasi una `terza guerra mondiale´, con un terribile focolaio in Medio Oriente, dove le confessioni cristiane orientali, ortodosse e cattoliche, vivono le une accanto alle altre. Ma anche guardando a quello che accade ai confini tra Ucraina e Russia, sono regioni in cui il tema della pace è decisivo per il futuro della presenza dei cristiani». 
«Senza la pace interiore, quella dello Spirito, e senza il raggiungimento dell'ideale dell'uomo disarmato, si avranno sempre conflitti e di conseguenza guerre - sottolinea il Priore -. Non si può pensare a una pace sociale con degli uomini che sono personalmente armati e che non hanno negato la violenza che li abita e presa nel cuore la mitezza. Le due cose sono strettamente legate». «Non può darsi una pace politica se non c'è una pace che tocchi le persone nel loro quotidiano e che le renda - come dice Papa Francesco - artigiani di pace». «Esercitarsi a vedere la `bellezza´ della pace - spiega il Priore - significa vederla sempre possibile e soprattutto non essere `sedotti´ dalla guerra. Gli uomini condannano la guerra, fanno commemorazioni dei conflitti passati e poi fanno scoppiare nuove guerre».
Importante la presenza in contemporanea al Convegno di Bose di una delegazione del Patriarcato di Mosca e di una della Chiesa ortodossa ucraina. «Cercheremo di favorire un dialogo - spiega Bianchi - per capire cosa i cristiani possono fare per la pace». «Il cristianesimo ha nel suo cuore Gesù Cristo, cioè il Principe della pace. Dunque se è in concorrenza con le altre religioni, come religione fra le altre, non è vero cristianesimo».
A proposito delle persecuzioni subite dai cristiani in Iraq, fanno riflettere le parole di Papa Francesco sulla necessità di `fermare l'aggressore´ ma valutando i mezzi. «Sono distinzioni difficili ma profetiche - spiega Bianchi - ma che il Papa deve assolutamente fare. Non dobbiamo armare fazioni che poi combatteranno altre fazioni e andranno comunque ad aumentare la violenza». «Dobbiamo piuttosto cercare tutti i mezzi per fermare l'aggressore, renderlo innocuo, ma senza armarci gli uni contro gli altri».


Πηγή:

http://vaticaninsider.lastampa.it/news/dettaglio-articolo/articolo/ecumenismo-ecumenism-ecumenismo-36106/

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΛΟΥΘΗΡΑΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΦΙΝΛΑΝΔΙΑΣ


Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησια,Τμήμα Εξωτερικών Σχέσεων

Με τον αρχηγό της Ευαγγελικής Λουθηρανικής Εκκλησίας της Φινλανδίας Αρχιεπίσκοπο Τούρκου και Φινλανδίας Κάρι Μγιακίνεν είχε συνάντηση στις 2  Σεπτεμβρίου 2014 ο Αγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών Κύριλλος στην Πατριαρχική και Συνοδική κατοικία της Ιεράς Μονής Αγίου Δανιήλ Μόσχας.
Στη συνάντηση επίσης παρέστησαν ο Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίωνας, ο Αντιπρόεδρος Αρχιανδρίτης Φιλάρετος Μπουλέκωφ και ο Γραμματείς επί των διαχριστιανικών σχέσεων Ιερομόναχος Στέφανος Ηγκούμνωφ.
Ο Αγιώτατος Πατριάρχης Κύριλλος καλωσόρισε εγκαρδίως τον Αρχιεπίσκοπο Κάρι Μγιακίνεν και τη συνοδεία του, τονίζοντας ότι ο αρξάμενος τη δεκαετία του 1970 διμερής θεολογικός διάλογος μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας και της Ευαγγελικής Λουθηρανικής Εκκλησίας της Φινλανδίας είχε μεγάλη σημασία τόσο για τις επαφές Ορθοδόξων και Προτεσταντών, όσο και για την εδραίωση των καλών και φιλικών σχέσεων μεταξύ των δυο χωρών.
Από την πλευρά του ο Αρχιεπίσκοπος Τούρκου και Φινλανδίας Κάρι Μγιακίνεν  υπογράμμισε τη χαρά του από τη συνάντηση με τον Πατριάρχη Κύριλλο και τη δυνατότητα να συζητήσει τις προοπτικές των σχέσεων μεταξύ των δυο Εκκλησιών. «Αισθάνομαι συνεχιστής των μεγάλων παραδόσεων οι οποίες άρχισαν επί του προκατόχου μου Γι. Πάρμα. Χάριν στις εκτενείς θεολογικές συνομιλίες μπορούσαμε να γνωρίσουμε καλύτερα τόσο τη δική σας, όσο και τη δική μας Εκκλησία», ανέφερε.
Κατά τη διάρκεια της συζητήσεως εθίγησαν θέματα της περαιτέρου αναπτύξεως της διμερούς συνεργασίας. Τονίσθηκε η ιδιαίτερη επικαιρότητα υπό τις σημερινές συνθήκες των κοινών προσπαθειών για την προστασία των χριστιανών στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική καθώς και σε άλλες περιοχές, όπου οι οπαδοί του Χριστού υφίστανται διώξεις.
Πηγή:

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

Ενίσχυση αλλά εκατέρωθεν προβλήματα στις σχέσεις Κίνας και Βατικανού



 Κίνα Ταξίδια Πεκίνο Beijing


Του Ιωάννη Λότσιου,

Με το ταξίδι του Πάπα Φραγκίσκου στην Κορέα, και την αποστολή τηλεγραφήματος στον Πρόεδρο Xi Jinping της Κίνας, εν ώρα πτήσεως και την θετική ανταπόκριση, άρχισαν να διαφαίνονται οι αναπτυσσόμενες διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Κίνας και Βατικανού, αλλά και συγχρόνως και τα προβλήματα.
Ο Φραγκίσκος δήλωσε ότι είναι έτοιμος να επισκεφτεί την Κίνα, μεταξύ άλλων ανέφερε ότι «σέβεται τον Κινέζικο Λαό», αλλά ζητά την ελευθερία της ιεραποστολής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην χώρα.
Από το 1951 όμως έχουν να αναπτυχθούν διπλωματικές σχέσεις μεταξύ του Βατικανού και της Κίνας, με δεδομένο το γεγονός ότι στην χώρα η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είναι χωρισμένη σε δύο μέρη. Από την μια μεριά υπάρχει η «επίσημη» Εκκλησία, γνωστή ως Πατριωτικός Καθολικός Σύνδεσμος, και από την άλλη μεριά υπάρχει μια αφανής Εκκλησία που δηλώνει υποταγή στη Ρώμη. Ο Πατριωτικός Καθολικός Σύνδεσμος απάντησε θετικά στα ανοίγματα του Πάπα Φραγκίσκου με την επισήμανση όμως ότι η κυριαρχία και η εδαφική ακεραιτότητα, δεν επιτρέπει την επέμβαση ξένων δυνάμεων να παρεμβαίνουν στα θρησκευτικά ζητήματα. Όπως δήλωσαν στο περιοδικό Global Times, απαιτούν από το Βατικανό, να σέβεται τον Ρωμαιοκαθολικό Επίσκοπο Liu Yuanlong, ο οποίος είναι και Αντιπρόεδρος του Πατριωτικού Καθολικού Συνδέσμου.
Επίσης το Υπουργείο των Εξωτερικών της Κίνας δεν είναι ικανοποιημένο με την αναγνώριση της πρεσβείας της Ταιβάν από το Βατικανό.
Από την άλλη πλευρά το Βατικανό δεν είναι ικανοποιημένο από τον αυστηρό έλεγχο των θρησκευτικών καθιδρυμάτων, ιδιαίτερα όσον αφορά το ζήτημα της τοποθετήσεως Επισκόπων.
Ωστόσο το status quo της ανάπτυξης των διπλωματικών σχέσεων είναι δύσκολο να σπάσει, εξαιτίας του επιβαρημένου ιστορικού πλαισίου. Εκείνο που επισημαίνεται είναι η ανάπτυξη μιας καλής σχέσης που δημιουργείται μεταξύ Πάπα και Προέδρου και τις προκλήσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν.


Πηγές:
http://www.catholic.org/news/hf/faith/story.php?id=54463.

http://thediplomat.com/2014/04/pope-francis-china-challenge/.

http://www.catholic.org/news/hf/faith/story.php?id=54463.

http://www.microsofttranslator.com/BV.aspx?ref=IE8Activity&a=http%3A%2F%2Fwww.huffingtonpost.com%2Fdavid-gosset%2Fcan-pope-francis-and-xi-jinping-normalize-vatican-china-relations_b_2898637.html

http://www.microsofttranslator.com/BV.aspx?ref=IE8Activity&a=http%3A%2F%2Fwww.huffingtonpost.com%2Fdavid-gosset%2Fcan-pope-francis-and-xi-jinping-normalize-vatican-china-relations_b_2898637.html

http://www.bbc.com/news/world-asia-china-28863357