Δήλωση του Οικουμενικού Πατριάρχη για την Εγκύκλιο του Πάπα Φραγκίσκου για την Οικολογία/Patriarch Bartholomew on Pope Francis’ Climate Encyclical (english and greek text)

 English Text inTime
Greek Text in Αγιορείτικο Βήμα

Exclusive: Patriarch Bartholomew on Pope Francis’ Climate Encyclical

Ecology, Economy and Ecumenism

In a series of seminars organized between 1994 and 1998 on the island of Halki off the coast of Istanbul in Turkey, we drew attention to the close connection between ecology and economy. Both terms share the Greek root oikos, which signifies “home.” It therefore came as no surprise to us that our beloved brother Francis of Rome opens his encyclical, which is being released today in the New Synod Hall of the Vatican, with a reference to God’s creation as “our common home.”

Nor again did it come as a surprise to us that Pope Francis underlined the ecumenical dimension of creation care – the term “ecumenism” also shares the same etymological origin as the words “ecology” and “economy.” The truth is that, above any doctrinal differences that may characterize the various Christian confessions and beyond any religious disagreements that may separate the various faith communities, the earth unites us in a unique and extraordinary manner. All of us ultimately share the earth beneath our feet and breathe the same air of our planet’s atmosphere. Even if we do not do enjoy the world’s resources fairly or justly, nevertheless all of us are responsible for its protection and preservation. This is precisely why today’s papal encyclical speaks of the need for “a new dialogue,” “a process of education,” and “urgent action.”

How can one not be moved by the criticism of our “culture of waste” or the emphasis on “the common good” and “the common destination of goods”? And what of the vital importance attributed to the global problem of clean water, which we have underlined for over two decades as we assembled scientists, politicians and activists to explore the challenges of the Mediterranean Sea (1995), the Black Sea (1997), the Danube River (1999), the Adriatic Sea (2002), the Baltic Sea (2003), the Amazon River (2006), the Arctic Sea (2007) and the Mississippi River (2009)? Water is arguably the most divine symbol in the world’s religions and, at the same time, the most divisive element of our planet’s resources.

In the final analysis, however, any dissent over land or water inevitably results in what the Pope’s statement calls “a decline in the quality of human life and a breakdown of society.” How could it possibly be otherwise? After all, concern for the natural environment is directly related to concern for issues of social justice, and particularly of world hunger. A church that neglects to pray for the natural environment is a church that refuses to offer food and drink to a suffering humanity. At the same time, a society that ignores the mandate to care for all human beings is a society that mistreats the very creation of God.

Therefore, the Pope’s diagnosis is on the mark: “We are not faced with two separate crises, one environmental and the other social, but rather one complex crisis which is both social and environmental.” Indeed, as he continues to advance, we require “an integrated approach to combating poverty, restoring dignity to the underprivileged, and at the same time protecting nature.” It is also no surprise, then, that the Pope is concerned about and committed to issues like employment and housing.

Invoking the inspiring words of Scripture and the classics of Christian spirituality of East and West (particularly such saints as Basil the Great and Francis of Assisi), while at the same time evoking the precious works of Roman Catholic conferences of bishops throughout the world (especially in regions where the plunder of the earth is identified with the plight of the poor), Pope Francis proposes new paradigms and new policies in contrast to those of “determinism,” “disregard” and “domination.”

In 1997, we humbly submitted that harming God’s creation was tantamount to sin. We are especially grateful to Pope Francis for recognizing our insistence on the need to broaden our narrow and individualistic concept of sin; and we welcome his stress on “ecological conversion” and “reconciliation with creation.” Moreover, we applaud the priority that the papal encyclical places on “the celebration of rest.” The virtue of contemplation or silence reflects the quality of waiting and depending on God’s grace; and by the same token, the discipline of fasting or frugality reveals the power of not-wanting or wanting less. Both qualities are critical in a culture that stresses the need to hurry, the preeminence of individual “wants” over global “needs.”

In the third year of our brother Pope Francis’s blessed ministry, we count it as a true blessing that we are able to share a common concern and a common vision for God’s creation. As we stated in our joint declaration during our pilgrimage to Jerusalem last year:

“It is our profound conviction that the future of the human family depends also on how we safeguard – both prudently and compassionately, with justice and fairness – the gift of creation that our Creator has entrusted to us … Together, we pledge our commitment to raising awareness about the stewardship of creation; we appeal to all people of goodwill to consider ways of living less wastefully and more frugally, manifesting less greed and more generosity for the protection of God’s world and the benefit of His people.

Η απάντηση Βαρθολομαίου στην παπική εγκύκλιο για το κλίμα: Οικολογία, Οικονομία και Οικουμενισμός

"Οικολογία, Οικονομία και Οικουμενισμός" τιτλοφορείται η απάντηση του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου στην παπική εγκύκλιο για το κλίμα, σύμφωνα με αποκλειστικό ρεπορτάζ του περιοδικού ΤΙΜΕ. 

Σύμφωνα με το περιοδικό ο Οικουμ. Πατριάρχης αρχικά αναφέρεται σε μια σειρά σεμιναρίων που διοργανώθηκαν από το 1994 έως και το 1998 στο νησί της Χάλκης στα ανοικτά των ακτών της Κωνσταντινούπολης στην Τουρκία, και τα οποία εστίασαν στη στενή σχέση μεταξύ οικολογίας και οικονομίας. "Αμφότεροι οι όροι μοιράζονται την ελληνική ρίζα οίκος, που σημαίνει "το σπίτι." Ως εκ τούτου, δεν αποτέλεσε έκπληξη για εμάς ότι ο αγαπημένος αδελφός μας Φραγκίσκος της Ρώμης ανοίγει την εγκύκλιό του με αναφορά στη δημιουργία του Θεού ως "κοινό μας σπίτι." αναφέρει ο κ. Βαρθολομαίος. 

Συνεχίζει δε λέγοντας πως και ο όρος "οικουμενισμός" συμμερίζεται επίσης την ίδια ετυμολογική προέλευση με τις λέξεις «οικολογία» και "οικονομία' και συνεχίζει:  "η αλήθεια είναι ότι, πάνω από οποιαδήποτε δογματικές διαφορές που μπορεί να χαρακτηρίζουν τις διάφορες χριστιανικές ομολογίες και πέρα ​​από οποιαδήποτε θρησκευτική διαφωνία που μπορεί να διαχωρίσει τις διάφορες θρησκευτικές κοινότητες, η γη μάς ενώνει με ένα μοναδικό και εξαιρετικό τρόπο. Όλοι μας τελικά μοιράζομαστε τη γη κάτω από τα πόδια μας και να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα της ατμόσφαιρας του πλανήτη μας. Ακόμη κι αν δεν απολαμβάνουμε τους πόρους του πλανήτη αρκετά ή δίκαια, ωστόσο, όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι για την προστασία και τη διατήρηση του. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο η σημερινή παπικής εγκύκλιος μιλά για την ανάγκη για «ένα νέο διάλογο», «μια διαδικασία εκπαίδευσης,» και «επείγουσα δράση."

Κατόπιν μλάει για το νερό λέγοντας : "Το νερό είναι αναμφισβήτητα το πιο θεϊκό σύμβολο στις θρησκείες του κόσμου και, ταυτόχρονα, το πιο διχαστικό στοιχείο των πόρων του πλανήτη μας".

Και ο κ. Βαρθολομαίος συνεχίζει: 

"Σε τελική ανάλυση, όμως, η όποια διαφωνία πέρα ​​από το έδαφος ή το νερό οδηγεί αναπόφευκτα σε αυτό που δήλωση του Πάπα αποκαλεί "μια μείωση της ποιότητας της ζωής του ανθρώπου και κατάρρευση της κοινωνίας." Πώς θα μπορούσε ενδεχομένως να είναι διαφορετικά; Οπως και να έχει, η ανησυχία για το φυσικό περιβάλλον έχει άμεση σχέση με την ανησυχία για τα θέματα της κοινωνικής δικαιοσύνης, και ειδικότερα της πείνας στον κόσμο. Μια εκκλησία που αμελεί να προσευχεται για το φυσικό περιβάλλον είναι μια εκκλησία που αρνείται να προσφέρει φαγητό και ποτό σε μια ανθρωπότητα που υποφέρει. Την ίδια στιγμή, μια κοινωνία που αγνοεί την εντολή να φροντίσει για όλα τα ανθρώπινα όντα είναι μια κοινωνία που κακομεταχειρίζεται την ίδια τη δημιουργία του Θεού. Ως εκ τούτου, η διάγνωση του Πάπα είναι το σήμα: «Δεν είμαστε αντιμέτωποι με δύο ξεχωριστές κρίσεις, μία περιβαλλοντική και μια άλλη κοινωνική, αλλά μάλλον μια σύνθετη κρίση, η οποία είναι τόσο κοινωνική όσο και κρίση περιβάλλοντος." Πράγματι, όπως ο ίδιος συνεχίζει, χρειαζόμαστε "μια ολοκληρωμένη προσέγγιση για την καταπολέμηση της φτώχειας, την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας των μη προνομιούχων, και ταυτόχρονα την προστασία της φύσης." Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, ότι ο Πάπας ανησυχεί  και δεσμεύεται για θέματα όπως η απασχόληση και η στέγαση.

Επικαλείται εμπνευσμένα λόγια της Αγίας Γραφής και τους κλασικούς της χριστιανικής πνευματικότητας της Ανατολής και της Δύσης ( άγιοι όπως ο Μέγας Βασίλειος και Φραγκίσκος της Ασίζης), ενώ ταυτόχρονα παραπέμπει στα πολύτιμα έργα Ρωμαιοκαθολικών επισκοπικών συνεδρίων σε όλο τον κόσμο (κυρίως σε περιοχές όπου η λεηλασία της γης ταυτίζεται με τα δεινά των φτωχών), ο Πάπας Φραγκίσκος προτείνει νέα πρότυπα και νέες πολιτικές, σε αντίθεση με εκείνες του "ντετερμινισμού", της «περιφρόνησης» και της «κυριαρχίας».

Το 1997, ταπεινά υποστήριξαμε πως ότι βλάπτει την δημιουργία του Θεού ισοδυναμεί με την αμαρτία. Είμαστε ιδιαίτερα ευγνώμονες προς τον πάπα Φραγκίσκο για την αναγνώριση της επιμονή μας στην ανάγκη να διευρύνουμε τις στενές και ατομικιστικές αντίληψεις της αμαρτίας μας και χαιρετίζουμε το άγχος του για την "οικολογική μετατροπή" και τη "συμφιλίωση με τη δημιουργία." Επιπλέον, επικροτούμε την προτεραιότητα που η παπική εγκύκλιος θέτει σχετικά με την "γιορτή της ανάπαυσης." Η αρετή του στοχασμού ή η σιωπή αυτή αντανακλά την ποιότητα της αναμονής και, ανάλογα με χάρη του Θεού, και για τον ίδιο λόγο, η πειθαρχία της νηστείας ή η λιτότητα αποκαλύπτει τη δύναμη του να "μη θέλουμε" ή να θέλουμε λιγότερα. Και οι δύο ιδιότητες είναι κρίσιμης σημασίας σε έναν πολιτισμό που τονίζει την ανάγκη να βιαστούμε, καθώς και την υπεροχή του ατομικού "θέλω" σε αντίθεση με το παγκόσμιο "πρέπει".

Κατά το τρίτο έτος της θητείας του αδελφού μας  Πάπα Φραγκίσκου, μετράμε σαν μια πραγματική ευλογία που είμαστε σε θέση να μοιραζόμαστε μια κοινή ανησυχία και ένα κοινό όραμα για την δημιουργία του Θεού. Όπως αναφέραμε στην κοινή δήλωσή μας κατά τη διάρκεια του προσκυνήματος μας στα Ιεροσόλυμα τον περασμένο χρόνο:".. Μαζί, δηλώνουμε τη δέσμευσή μας για την αύξηση της ευαισθητοποίησης σχετικά με τη διαχείριση της δημιουργίας, κάνουμε έκκληση σε όλους τους ανθρώπους καλής θέλησης να εξετάσουν τρόπους για να ζούμε λιγότερο σπάταλα και πιο λιτά, να εκδηλώνεται λιγότερη απληστία και περισσότερη γενναιοδωρία για την προστασία του κόσμου του Θεού και το όφελος του λαού Του..".