Διεθνής Επιστημονική Ημερίδα με θέμα «Φραγκίσκος Α΄ Επίσκοπος Ρώμης-Βαρθολομαίος Α΄ Οικουμενικός Πατριάρχης. Πρότυπα θρησκευτικών ηγετών στον 21ο αιώνα»

Θεολογικά Δρώμενα

Άρχισε σήμερα λίγο μετά τις 10.00 το πρωί και ολοκληρώθηκε αργά το μεσημέρι η Διεθνής Επιστημονική Ημερίδα με θέμα «Φραγκίσκος Α΄ Επίσκοπος Ρώμης-Βαρθολομαίος Α΄ Οικουμενικός Πατριάρχης. Πρότυπα θρησκευτικών ηγετών στον 21^ο αιώνα». Η ημερίδα πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη υπό την αιγίδα της Κοσμητείας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στο αμφιθέατρο Γ΄ του Κέντρου Διάδοσης Ερευνητικών Αποτελεσμάτων (ΚΕ.Δ.Ε.Α) του ΑΠΘ (κόκκινο κτήριο) και διοργανώθηκε με τη συνεργασία του Institute for Ecumenical Theology, Eastern Orthodoxy, and Patristics του Τμήματος Καθολικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου του Γκράτς της Αυστρίας και του Τομέα Εκκλησιαστικής Ιστορίας, Χριστιανικής Γραμματείας, Αρχαιολογίας και Τέχνης του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ. Το αμφιθέατρο Γ΄ στο υπόγειο του ΚΕ.Δ.Ε.Α αποδείχτηκε μικρό για να φιλοξενήσει μια τέτοια εκδήλωση. Παρά το γεγονός ότι διανύουμε τη δεύτερη ημέρα μετά τις διακοπές του Πάσχα το αμφιθέατρο ήταν κατάμεστο από φοιτητές σε όλη τη διάρκεια της ημερίδας.

Στην ημερίδα συμμετείχαν ο Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, καθηγητής  Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου Καστελλίου και Βιάννου και καθηγητής του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ Ανδρέας Νανάκης, ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος Καθολικών Κερκύρας Ιωάννης Σπιτέρης και καθηγητές ομότιμοι και εν ενεργεία του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ και του Τμήματος Καθολικής Θεολογίας του Γκρατς. Χαιρετισμό εκ μέρους των Πρυτανικών Αρχών απηύθυνε η Αναπληρώτρια Πρύτανη, Καθηγήτρια Αριάδνη Στογιαννίδου. Το κοινό που παρακολούθησε τη διεθνή αυτή επιστημονική ημερίδα ανήκε και στις δύο εκκλησιαστικές παραδόσεις. Σε αυτήν παραβρέθηκαν καθηγητές και των δύο Τμημάτων της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, ξένοι καθηγητές οι οποίοι συμμετέχουν στο Διεθνές Συνέδριο με θέμα «Ο πάπας Λέων Α΄, ως γέφυρα διαλόγου Ανατολής και Δύσης» που διεξάγεται από χθες στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ, ορισμένοι από τους χορηγούς, προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί φοιτητές, υποψήφιοι διδάκτορες, θεολόγοι και εκπαιδευτικοί διαφόρων ειδικοτήτων, κληρικοί και μοναχοί καθώς και δημοσιογράφοι. Τον Παναγιότατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης εκπροσώπησε ιερέας της Μητροπόλεως.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Πρώτη Συνεδρία 10.00-11.40

Πρόεδρος: Καθηγητής Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου, Καθηγητής Ανδρέας Νανάκης, Βαρθολομαίος Α’, παγκόσμια προσωπικότητα.

Καθηγητής Pablo Argarate, The New Bishop of Rome: A Revolution?

Αν. Καθηγητής Παναγιώτης Υφαντής, Αναδεικνύοντας το ανθρώπινο πρόσωπο της Εκκλησίας. Η χριστοκεντρικότητα της ποιμαντικής διακονίας του  πάπα Φραγκίσκου.

Αν. Καθηγητής Στυλιανός Τσομπανίδης, Ο «οικουμενικός λόγος» του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου

Ομ. Καθηγητής Γρηγόριος Λαρεντζάκης, Η «επικοινωνία» των επισκόπων Ρώμης – Κωνσταντινούπολης. Συνέχειες και ασυνέχειες.

11.40-12.00 Διάλειμμα – Καφές

Δεύτερη Συνεδρία 12.00-13.00

Πρόεδρος: Επ. Καθηγητής Νίκος Μαγγιώρος

Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Καθολικών Κέρκυρας Ιωάννης Σπιτέρης, «Η Χαρά του Ευαγγελίου»: Η εικόνα της Εκκλησίας σε μια πορεία διαλόγου.

Ομ. Καθηγητής Πέτρος Βασιλειάδης, «Η Χαρά του Ευαγγελίου»: Μια Ορθόδοξη ιεραποστολική αποτίμηση.

Επ. Καθηγητής Χρήστος Τσιρώνης, «Η Χαρά του Ευαγγελίου»: Κοινωνική και ηθική θεώρηση.

Τα ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ θα δημοσιεύσουν τις επόμενες ημέρες ορισμένες από τις εισηγήσεις των ομιλητών.

''Η Ορθόδοξη τρομοκρατία'', του Mykhailo Cheremkov (Mάιος 2015), Μιά ουκρανική εκδοχή!

 Αρθρο του Mykhailo Cheremkov στο First Thinks

Μετάφραση: Ιωάννης Λότσιος 

Ιστορικής Σημασίας η Αναφορά για την Γενοκτονία των Αρμενίων του Πάπα Φραγκίσκου

O πάπας Φραγκίσκος χρησιμοποίησε από τη βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη τον όρο «γενοκτονία» αναφερόμενος στη σφαγή των Αρμενίων πριν από 100 χρόνια, μια δήλωση που προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Τουρκία.

Ο Προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, παρά την φερόμενη, αρχική απόρριψη του σχετικού αιτήματος που είχαν κάνει οι αρμένοι χαρακτήρισε την σφαγή των Αρμενίων από τους Οθωμανούς, ως την πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα.

«Η πρώτη τραγωδία του εικοστού αιώνα, ήταν η γενοκτονία των Αρμενίων», δήλωσε σήμερα ο Πάπας Φραγκίσκος απευθυνόμενος στους πιστούς στην πλατεία του Αγίου Πέτρου. Ο Φραγκίσκος θέλησε να επαναλάβει, ακριβώς, τα λόγια του πάπα Ιωάννη Παύλου του Δεύτερου, ο οποίος είχε αναφερθεί στην γενοκτονία των Αρμενίων, ήδη, το 2001.

«Η τραγωδία αυτή -είπε σήμερα ο αργεντινός ποντίφικας- έπληξε τον αρμενικό λαό, μαζί με σύρους καθολικούς και ορθόδοξους, Χαλδαίους, Ασσύριους και Έλληνες». «Δολοφονήθηκαν επίσκοποι, ιερωμένοι, κληρικοί, άνδρες, γυναίκες, ηλικιωμένοι, ακόμη και ανυπεράσπιστα παιδιά και ασθενείς», πρόσθεσε ο Πάπας.

 Το να τιμάμε την μνήμη των θυμάτων είναι αναγκαίο - ή μάλλον επιβάλλεται- διότι όταν δεν υπάρχει η μνήμη σημαίνει ότι το κακό διατηρεί ακόμη ανοικτή την πληγή. Όταν κανείς κρύβει ή αρνείται το κακό, είναι σαν να αφήνει να τρέχει αίμα από μια πληγή, χωρίς να την γιατρεύει», τόνισε με έμφαση ο Φραγκίσκος.

Δήλωσε, δε, ότι οι άλλες δυο γενοκτονίες του περασμένου αιώνα ήταν εκείνες του ναζισμού και του σταλινισμού. Η ιταλική εφημερίδα Λα Ρεπούμπλικα, γράφει ότι η χρήση του όρου γενοκτονία από τον Πάπα, αποτελεί ισχυρό στοιχείο -από πολιτικής απόψεως- δεδομένης της άρνησης της τουρκικής κυβέρνησης να αναγνωρίσει την γενοκτονία αυτή.

To Ευαγγέλιο της Αναστάσεως

 Ευαγγελική Περικοπή της Αναστάσεως

Κατα Μάρκον 16, 1-8

Και διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ ᾿Ιακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν.  καὶ λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου.  καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς· τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;  καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος· ἦν γὰρ μέγας σφόδρα.  καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν.  ὁ δὲ λέγει αὐταῖς· μὴ ἐκθαμβεῖσθε·᾿Ιησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν.  ἀλλ᾿ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν.  καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου· εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ.

Ανέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται

                                                     Τού εν Aγίοις Πατρός ημών
                                                                   ΙΩΑΝΝΟΥ
                                  ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
                                                      ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
                                                     ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΣ

Εις τήν αγίαν καί λαμπροφόρον ημέραν τής ενδόξου καί σωτηριώδους Χριστού τού Θεού ημών, Αναστασεως.

Είτις ευσεβής καί φιλόθεος απολαυέτω τής καλής ταύτης καί λαμπράς πανηγύρεως,

 Είτις δούλος ευγνώμων, εισελθέτω χαίρων εις τήν χαράν τού Κυρίου αυτού, 

Είτις έκαμε νηστεύων, απολαυέτω νύν τό δηνάριον, 

Είτις από τής πρώτης ώρας ειργάσατο, δεχέσθω σήμερον τό δίκαιον όφλημα, 

Είτις μετά τήν τρίτην ήλθεν, ευχαρίστως εορτασάτω,

 Είτις μετά τήν έκτην έφθασε, μηδέν αμφιβαλλέτω, καί γάρ ουδέν ζημιούται,

 Είτις υστέρησεν εις τήν εννάτην, προσελθέτω, μηδέν ενδοιάζων, 

Είτις εις μόνην έφθασε τήν ενδεκάτην, μή φοβηθή τήν βραδύτητα, φιλότιμος γάρ ών ο Δεσπότης, δέχεται τόν έσχατον, καθάπερ καί τόν πρώτον, Αναπαύει τόν τής ενδεκάτης, ως τόν εργασάμενον από τής πρώτης,

 Καί τόν ύστερον ελεεί, καί τόν πρώτον θεραπεύει, κακείνω δίδωσι, καί τούτω χαρίζεται, Καί τά έργα δέχεται, καί τήν γνώμην ασπάζεται,

 Καί τήν πράξιν τιμά, καί τήν πρόθεσιν επαινεί, ουκούν εισέλθετε πάντες εις τήν χαράν τού Κυρίου ημών, καί πρώτοι καί δεύτεροι τόν μισθόν απολαύετε, Πλούσιοι καί πένητες μετ' αλλήλων χορεύσατε,

 Εγκρατείς καί ράθυμοι τήν ημέραν τιμήσατε, Νηστεύσαντες καί μή νηστεύσαντες, ευφράνθητε σήμερον, 

Η τράπεζα γέμει τρυφήσατε πάντες, ο μόσχος πολύς μηδείς εξέλθη πεινών, 

Πάντες απολαύετε τού συμποσίου τής πίστεως 

Πάντες απολαύσατε τού πλούτου τής χρηστότητος, 

Μηδείς θρηνείτω πενίαν εφάνη γάρ η κοινή βασιλεία,

 Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα, συγγνώμη γάρ εκ τού τάφου ανέτειλε, 

Μηδείς φοβείσθω θάνατον, ηλευθέρωσε γάρ ημάς τού Σωτήρος ο θάνατος, 

Έσβεσεν αυτόν, υπ' αυτού κατεχόμενος,

 Εσκύλευσε τόν Άδην, ο κατελθών εις τόν Άδην,

 Επίκρανεν αυτόν, γευσάμενον τής σαρκός αυτού, καί τούτο προλαβών Ησαϊας, εβόησεν, ο Άδης, φησίν, επικράνθη συναντήσας σοι κάτω, 

Επικράνθη, καί γάρ κατηργήθη Επικράνθη, καί γάρ ενεπαίχθη, Επικράνθη, καί γάρ ενεκρώθη, 

Επικράνθη, καί γάρ καθηρέθη, 

Επικράνθη, καί γάρ εδεσμεύθη,

 Έλαβε σώμα, καί Θεώ περιέτυχεν, 

Έλαβε γήν, καί συνήντησεν ουρανώ, 

Έλαβεν, όπερ έβλεπε, καί πέπτωκεν, όθεν ουκ έβλεπε, 

Πού σου θάνατε τό κέντρον; πού σου Άδη τό νίκος; Ανέστη Χριστός, καί σύ καταβέβλησαι, 

Ανέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες,

 Ανέστη Χριστός, καί χαίρουσιν Άγγελοι,

 Ανέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται 

Ανέστη Χριστός, καί νεκρός ουδείς επί μνήματος, Χριστός γάρ εγερθείς εκ νεκρών απαρχή τών κεκοιμημένων εγένετο, Αυτώ η δόξα καί τό κράτος εις τούς αιώνας τών αιώνων, Αμήν. 

Πατριαρχική Απόδειξις επί τω Αγίω Πάσχα

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ἀδελφοὶ συλλειτουργοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Χριστὸς Ἀνέστη!

Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ ἑορτάζομεν καὶ ἐφέτος χαρμοσύνως τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ψάλλομεν: «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν· καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν Αἴτιον» (τροπάριον τοῦ Κανόνος τῆς Ἀναστάσεως).

Καὶ ἐνῷ ἡμεῖς χαρμοσύνως ἑορτάζομεν τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου, ὡς πραγματικότητα ζωῆς καὶ ἐλπίδος, πέριξ ἡμῶν, ἐν τῷ κόσμῳ, ἀκούομεν τὰς κραυγὰς καὶ τὰς ἀπειλὰς τοῦ θανάτου, τὰς ὁποίας ἐκτοξεύουν ἐκ πολλῶν σημείων τῆς γῆς ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι δύνανται νὰ λύσουν τὰς διαφορὰς τῶν ἀνθρώπων διὰ τῆς θανατώσεως τῶν ἀντιπάλων, γεγονὸς τὸ ὁποῖον καὶ ἀποτελεῖ τὴν μεγαλυτέραν ἀπόδειξιν τῆς ἀδυναμίας των.

Διότι, διὰ τῆς προκλήσεως τοῦ θανάτου τοῦ συνανθρώπου, διὰ τῆς ἐκδικητικότητος κατὰ τοῦ ἑτέρου, τοῦ διαφορετικοῦ, δὲν βελτιώνεται ὁ κόσμος, οὔτε ἐπιλύονται τὰ προβλήματα τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι, ἄλλωστε, ὑπὸ πάντων παραδεκτὸν καὶ ἀναγνωριζόμενον, ἰδιαιτέρως δὲ ὑπὸ τῶν σκεπτομένων ἀνθρώπων πάσης ἐποχῆς, ὅτι τὸ κακὸν νικᾶται διὰ τοῦ ἀγαθοῦ καὶ οὐδέποτε διὰ τοῦ κακοῦ.

Τὰ προβλήματα ἐπιλύονται ἀληθῶς διὰ τῆς ἀναγνωρίσεως καὶ τῆς τιμῆς τῆς ἀξίας τοῦ προσώπου καὶ διὰ τοῦ σεβασμοῦ τῶν δικαιωμάτων του. Καὶ ἀντιστρόφως, τὰ παντὸς εἴδους προβλήματα δημιουργοῦνται καὶ ὀξύνονται ἐκ τῆς περιφρονήσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καὶ τῆς καταπατήσεως τῶν δικαίων αὐτοῦ, ἰδιαιτέρως τοῦ ἀδυνάτου, ὁ ὁποῖος πρέπει νὰ δύναται νὰ αἰσθάνεται ἀσφαλὴς καὶ ὁ ἰσχυρὸς νὰ εἶναι δίκαιος διὰ νὰ ὑπάρξῃ εἰρήνη.

Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν καὶ ἀπέδειξε καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον τὴν ἀδυναμίαν τοῦ θανάτου νὰ ἐπικρατήσῃ καὶ νὰ ἐπιφέρῃ σταθερὰν μεταβολὴν εἰς τὸν κόσμον. Αἱ δημιουργούμεναι διὰ τοῦ θανάτου καταστάσεις εἶναι ἀναστρέψιμοι, διότι, παρὰ τὰ φαινόμενα, εἶναι προσωριναί, δὲν ἔχουν ρίζαν καὶ ἰκμάδα, ἐνῷ ἀοράτως παρὼν εἶναι ὁ πάντοτε νικήσας τὸν θάνατον Χριστός.

Ἡμεῖς, οἱ ἔχοντες τὴν ἐλπίδα μας εἰς Αὐτόν, πιστεύομεν ὅτι τὸ δικαίωμα τῆς ζωῆς ἀνήκει εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ Ζωὴ καὶ ἡ Ἀνάστασις προσφέρονται ὑπὸ τοῦ πατήσαντος τὸν θάνατον καὶ τὴν ἰσχύν αὐτοῦ ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων, Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ εἰς Αὐτὸν μόνον καὶ εἰς τὴν διδασκαλίαν Του ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἐλπίζῃ.

Ἡ πίστις εἰς τὸν Χριστὸν ὁδηγεῖ εἰς τὴν Ἀνάστασιν, εἰς τὴν Ἀνάστασιν πάντων ἡμῶν, ἡ πίστις καὶ ἡ ἐφαρμογὴ τῆς διδασκαλίας Του εἰς τὴν ζωήν μας ὁδηγοῦν εἰς τὴν σωτηρίαν πάντων ἡμῶν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ἀντιμετώπισιν τῶν προβλημάτων μας ἐν τῷ κόσμῳ.

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα,

Τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ὑπέρβασις αὕτη τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας, εἶναι τὸ κήρυγμα τῆς ζωῆς ἔναντι τῆς φθορᾶς τοῦ κόσμου καὶ τῆς περιπετείας τῶν ἀνθρωπίνων, καὶ εἰς αὐτὸ προσκαλοῦμεν ἀπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἡμεῖς ὁ ἐλέῳ Θεοῦ Προκαθήμενος τῆς ἐν ἀληθείᾳ Ὀρθοδόξου ἀγάπης, πάντα ἄνθρωπον εἰς γνῶσιν καὶ βίωσιν, φρονοῦντες ὅτι μόνον δι᾿ αὐτοῦ θὰ ἐπανευρεθῇ ἡ «κλαπεῖσα» ὑπὸ τῆς ἀνθρωπίνης συγχύσεως «ἐλπὶς ἡμῶν» καὶ τοῦ κόσμου παντός.

Εἴθε τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως νὰ φωτίζῃ τὰς καρδίας ὅλων διὰ νὰ χαίρωνται ὁμοῦ μετὰ τῶν συνανθρώπων των ἐν ἀγάπῃ, εἰρήνῃ καὶ ὁμονοίᾳ ἐν τῷ Υἱῷ καὶ Λόγῳ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου, ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή.

Αὐτῷ μόνῳ, τῷ Ἀναστάντι ἐκ νεκρῶν Κυρίῳ τῆς δόξης, τῷ «ζωῆς κυριεύοντι καὶ θανάτου δεσπόζοντι», τῷ ζῶντι εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ τοῖς «ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαριζομένῳ», ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ εὐχαριστία. Ἀμήν.

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βιε΄

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρὸς Χριστὸν Ἀναστάντα
εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Δεύρο πάσα κτίσις, ύμνους εξοδίους, προσοίσωμεν τώ Κτίστη.

Ότε κατήλθες πρός τόν θάνατον, η ζωή η αθάνατος, τότε τόν Άδην ενέκρωσας, τή αστραπή τής θεότητος, ότε δέ καί τούς τεθνεώτας εκ τών καταχθονίων ανέστησας, πάσαι αι Δυνάμεις τών επουρανίων εκραύγαζον. Ζωοδότα Χριστέ ο Θεός ημών, δόξα σοι. 

Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από τού ξύλου καθελών τό άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά, ειλήσας καί αρώμασιν, εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο.
  

Ταίς Μυροφόροις Γυναιξί, παρά τό μνήμα επιστάς, ο Άγγελος εβόα. Τά μύρα τοίς θνητοίς υπάρχει αρμόδια, Χριστός δε διαφθοράς εδείχθη αλλότριος. 

Η ζωή εν τάφω, κατετέθης Χριστέ, καί Αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι τήν σήν.

Η ζωή πώς θνήσκεις; πώς καί τάφω οικείς; τού θανάτου τό βασίλειον λύεις δέ, καί τού Άδου τούς νεκρούς εξανιστάς.

Μεγαλύνομέν σε, Ιησού Βασιλεύ, καί τιμώμεν τήν Ταφήν καί τά Πάθη σου, δι' ών έσωσας ημάς εκ τής φθοράς.

Μέτρα γής ο στήσας, εν σμικρώ κατοικείς, Ιησού παμβασιλεύ τάφω σήμερον, εκ μνημάτων τούς θανέντας ανιστών.

Ιησού Χριστέ μου, Βασιλεύ τού παντός, τί ζητών τοίς εν τώ Άδη ελήλυθας; ή τό γένος απολύσαι τών βροτών.

Ο Δεσπότης πάντων, καθοράται νεκρός, καί εν μνήματι καινώ κατατίθεται, ο κενώσας τά μνημεία τών νεκρών.

Η ζωή εν τάφω κατετέθης Χριστέ, καί θανάτω σου τόν θάνατον ώλεσας, καί επήγασας τώ Κόσμω, τήν ζωήν.

Μετά τών κακούργων, ως κακούργος Χριστέ, ελογίσθης δικαιών ημάς άπαντας, κακουργίας τού αρχαίου πτερνιστού.

Ο ωραίος κάλλει, παρά πάντας βροτούς, ως ανείδεος νεκρός καταφαίνεται, ο τήν φύσιν ωραϊσας τού παντός.

Άξιόν εστι, μεγαλύνειν σε τόν Ζωοδότην, τόν εν τώ Σταυρώ τάς χείρας εκτείναντα, καί συντρίψαντα τό κράτος τού εχθρού.

Άξιόν εστι, μεγαλύνειν σε τόν πάντων Κτίστην, τοίς σοίς γάρ παθήμασιν έχομεν, τήν απάθειαν ρυσθέντες τής φθοράς.

Έφριξεν η γή, καί ο ήλιος Σώτερ εκρύβη, σού τού ανεσπέρου φέγγους Χριστέ, δύναντος εν τάφω σωματικώς.

Υπνωσας Χριστέ, τόν φυσίζωον ύπνον εν τάφω, καί βαρέως ύπνου εξήγειρας, τού τής αμαρτίας, τό τών ανθρώπων γένος.

Μόνη γυναικών, χωρίς πόνον έτεκόν σε Τέκνον, πόνους δέ νύν φέρω πάθει τώ σώ, αφορήτους, έλεγεν η Σεμνή.

Άνω σε Σωτήρ, αχωρίστως τώ Πατρί συνόντα, κάτω δέ νεκρόν ηπλωμένον γή, φρίττουσιν ορώντα τά Σεραφίμ.

Ρήγνυται ναού, καταπέτασμα τή σή σταυρώ, σε, κρύπτουσι φωστήρες Λόγε τό φώς, σού κρυβέντος Ήλιε υπό γήν.

Γής ο καταρχάς, μόνω νεύματι πήξας τόν γύρον, άπνους ως βροτός καθυπέδυ γήν, φρίξον τώ θεάματι ουρανέ.

Έδυς υπό γήν ο τόν άνθρωπον χειρί σου πλάσας, ίν' εξαναστήσης τού πτώματος, τών βροτών τά στίφη, πανσθενεστάτω κράτει.

Θρήνον ιερόν, δεύτε άσωμεν Χριστώ θανόντι, ως αι Μυροφόροι γυναίκες πρίν, ίνα καί τό Χαίρε ακουσώμεθα σύν αυταίς.

Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τή Ταφή σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.

Καθελών τού ξύλου, ο Αριμαθαίας, εν τάφω σε κηδεύει.

Μυροφόροι ήλθον, μύρα σοι Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.

Δεύρο πάσα κτίσις, ύμνους εξοδίους, προσοίσωμεν τώ Κτίστη.

Ως νεκρόν τόν ζώντα, σύν Μυροφόροις πάντες, μυρίσωμεν εμφρόνως.

Ιωσήφ τρισμάκαρ, κήδευσον τό σώμα, Χριστού τού ζωοδότου.

Ούς έθρεψε τό μάννα, εκίνησαν τήν πτέρναν, κατά τού Ευεργέτου.

Ούς έθρεψε τό μάννα, φέρουσι τώ Σωτήρι, χολήν άμα καί όξος.

Ώ τής παραφροσύνης, καί τής Χριστοκτονίας, τής τών προφητοκτόνων!

Ως άφρων υπηρέτης, προδέδωκεν ο μύστης, τήν άβυσσον σοφίας.

Ιωσήφ κηδεύει, σύν τώ Νικοδήμω, νεκροπρεπώς τόν Κτίστην.

Ώ γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου τό κάλλος;

Θρήνον συνεκίνει, η πάναγνός σου Μήτηρ, σού Λόγε νεκρωθέντος.

Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;

Ανέκραζεν η Κόρη, θερμώς δακρυρροούσα, τά σπλάγχνα κεντουμένη.

Ώ φώς τών οφθαλμών μου, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πώς τάφω νύν καλύπτη;

Αι Μυροφόροι Σώτερ, τώ τάφω προσελθούσαι, προσέφερόν σοι μύρα.

Ουράνιοι Δυνάμεις, εξέστησαν τώ φόβω, νεκρόν σε καθορώσαι.

Έρραναν τόν τάφον, αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωϊ ελθούσαι.

Ειρήνην Εκκλησία, λαώ σου σωτηρίαν, δώρησαι σή Εγέρσει.