Η Μεγάλη Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας το 2016

του π. Ιωάννη Χρυσαυγή,

Μετάφραση: Ιωάννης Λότσιος,  Δρ. Θ.

 Δημοσιεύτηκε στο ΑΜΕΝ

του π. Ιωάννη Χρυσαυγή

Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας έχει προγραμματιστεί για το 2016. Τον Μάρτιο του 2014 οι Προκαθήμενοι όλων των Αυτοκέφαλων Ορθοδόξων Εκκλησιών συναντήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, στην ιερά έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η οποία ιστορικά, τουλάχιστον κατά τους τελευταίους πέντε αιώνες, συγκαλεί και συντονίζει τέτοιες πανορθόδοξες  συναντήσεις, διευκολύνοντας την ενότητα και λειτουργώντας ως κέντρο επίλυσης διαφορών αυτών των εκκλησιών.

 Αναμφισβήτητα η κύρια απόφαση που εγκρίθηκε ομόφωνα κατά την Σύναξη των Προκαθημένων, ήταν η σύγκλιση της Μεγάλης Συνόδου το 2016, που αποφασίστηκε, με ορισμένες επιφυλάξεις, να πραγματοποιηθεί στην Ναό της Αγίας Ειρήνης, στην οποία έγινε η Β’ Οικουμενική Σύνοδος το 381, η οποία συμπλήρωσε το «σύμβολο της πίστεως», το οποίο απαγγέλλεται από τους περισσότερους χριστιανούς σήμερα. Ο Ναός της Αγία Ειρήνης είναι σήμερα μουσείο στην Κωνσταντινούπολη και ποτέ δεν μετατράπηκε σε τζαμί μετά την Άλωση της Πόλης το 1453.

Η Σύνοδος του 2016, η οποία είναι στο τραπέζι των συζητήσεων και προετοιμαζόταν τουλάχιστον από το 1961 (αν και υπήρχαν και παλαιότερες προτάσεις για μια τέτοια Σύνοδο το 1920 και το 1930), για πρώτη φορά θα συμπεριλαμβάνει εκπροσώπους και από τις δεκατέσσερις Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Αυτή καθ’ αυτή η  σύλληψη, αν εξαιρέσουμε την απόφαση σύγκλισης μιας μεγάλης ή γενικής Συνόδου, είναι γεγονός χωρίς προηγούμενο. Θα την παρακολουθήσουν όλοι οι Πατριάρχες, Αρχιεπισκόποι και Επίσκοποι και από τις δεκατέσσερις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, συμπεριλαμβανόμενων και των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων, με εξαίρεση εκεινου της Ρώμης.

Οι θεολόγοι σχολιαστές και οι ιστορικοί αναλυτές οφείλουν να έχουν υπόψη τους, ότι η διαδικασία σύγκλισης μιας συνόδου στην Ορθόδοξη Εκκλησία αναμφίβολα δεν συμφωνεί ως  προς την τακτική ή την οργάνωση με ορισμένες Δυτικές Εκκλησίες, επειδή προϋποθέτει την συναίνεση μεταξύ όλων των Εκκλησιών και δέν είναι απλά απόφαση μιας Εκκλησίας ή ενός ηγέτη. Ωστόσο, είναι αφελές να απορρίψει κανείς ολοκληρωτικά τις διαφωνίες μεταξύ των διαφόρων Εκκλησιών, προεξοφλώντας ότι προέρχονται από διαξιφισμούς γιά εξουσία. Αν και μια τέτοια αντίληψη δεν μπορεί να θεωρηθεί εκ των προτέρων λανθασμένη, και σίγουρα μια τέτοια διαδικασία να είναι απογοητευτική για όσους βρίσκονται εντός, όσο και για αυτούς που είναι εκτός της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι εντούτοις κατά κάποιο τρόπο μια βαθιά – αν και επώδυνη – δημοκρατική μέθοδος, που δεν γίνεται συχνά κατανοητή ευρύτερα.

Για την Μεγάλη Σύνοδο τα θέματα για συζήτηση και λήψη απόφασης έχουν επιμελώς καθοριστεί από τις αρχές του 1970, με ορισμένα θέματα να ανάγονται στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Τα θέματα και τα κείμενα περιλαμβάνουν κάποια εσωτερικής φύσεως ζητήματα, όπως η ιεραρχική τάξη των Εκκλησιών (δίπτυχα) και η συζήτηση γύρω από το θέμα του κοινού ημερολογίου, περιλαμβάνουν όμως και προβλήματα που προκύπτουν από την προσαρμογή της αρχαίας πίστης στη σύγχρονη πραγματικότητα, και ειδικότερα το θέμα της νηστείας, καθώς και τα κωλύματα του γάμου σε ένα πολιτισμικό και διαθρηκειακό περιβάλλον.

Το ποιο σημαντικό, όμως, είναι ότι τα κείμενα θίγουν ευαίσθητα ζητήματα, όπως οι σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τις άλλες χριστιανικές ομολογίες, ο ρόλος και η θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τις σύγχρονες προκλήσεις της εποχής, καθώς και οι «ανορθόδοξες» (ή αντικανονικές) δομές διοίκησης που αντιμετωπίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία στον Δυτικό κόσμο.

Τα τελευταία τρία θέματα μπορεί να φαίνονται απλά ή αυτονόητα προς τους έξω, είναι όμως ζωτικής σημασίας για την πορεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Για παράδειγμα, το οικουμενικό άνοιγμα για μια κατά τα άλλα παραδοσιακή Εκκλησία είναι κρίσιμης σημασίας, αν λάβει κανείς υπόψη του τους παραδοσιαρχικούς κύκλους, ιδιαίτερα στον ελληνικό και σλαβικό κόσμο. Ο τρόπος που η Ορθόδοξη Εκκλησία αντιμετωπίζει την νεωτερικότητα έχει μια ενδιαφέρουσα και άμεση σχέση με τον τρόπο μαρτυρίας της στην δημόσια σφαίρα.

Το τρίτο στοιχείο αφορά στον ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε παραδοσιακά μη-Ορθόδοξες χώρες (που συχνά αποκαλείται Ορθόδοξη «διασπορά»). Το θέμα αυτό σχετίζεται με την επαναφορά στο κανονικό καθεστώς του ενός επισκόπου ανά περιοχή (ή πόλη), όταν σήμερα υπάρχουν επισκοπές που έχουν ένα μεγάλο αριθμό εθνικών Ορθοδόξων Εκκλησιών και επομένως περισσότερους από έναν επίσκοπο. Είναι έτοιμοι οι εκκλησιαστικοί ηγέτες να δώσουν κάποιο είδος πραγματικής αυτονομίας; Και ακόμη πιο σημαντικό: είναι οι εκκλησιαστικοί ηγέτες σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έτοιμοι για μια περισσότερο συλλογική οργάνωση ή θα παραμείνουν στις έμμονες ιδέες με στενά εθνικά ενδιαφέροντα;

Ορισμένοι σχολιαστές σπεύδουν να επικρίνουν την προσεχή Σύνοδο ως μικρής σημασίας ή ακτινοβολίας. Οι επικριτές αυτοί αρέσκονται στο να υποστηρίζουν ότι κανένα δογματικό θέμα δεν πρόκειται να συζητηθεί και να αποφασιστεί. Δεν είμαι σίγουρος αν οι επίσκοποι στις αρχαίες οικουμενικές συνόδους γνώριζαν οι ίδιοι ότι επρόκειτο για την επίλυση διαφόρων θεολογικών και εκκλησιαστικών θεμάτων. Απλά ασχολούνταν με τα τρέχοντα θέματα, κι όχι μόνο θεολογικά αλλά και διοικητικά (εκκλησιαστικά) ή και πολιτικά (κανονικά).

Επίσης, υπάρχουν τουλάχιστον δύο θέματα προς συζήτηση στην Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδο,  που έχουν παγκόσμιο και χωρίς προηγούμενο ενδιαφέρον. Το πρώτο είναι ο τρόπος με τον οποίο οι Ορθόδοξες Εκκλησίες αντιμετωπίζουν τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό και τον φανατισμό. Μια ενιαία και κατηγορηματική απάντηση στα εξτρεμιστικά και ανατρεπτικά στοιχεία και παρατάξεις – μερικές φορές από κύκλους που επηρεάζονται από ακραίους αντιδραστικούς μοναχούς – αποτελεί άμεση δεσμευτική απόφαση που θα προτείνει με έμφαση την «βασιλική οδό» διάκρισης  και μετριοπάθειας που υιοθέτησαν οι κλασσικοί διδάσκαλοι της αρχαίας Εκκλησίας. Θα δούμε, λοιπόν, μια καταδίκη των αυτονομιστικών ομάδων και μιαν εκ νέου δέσμευση προς ένα οικουμενικό άνοιγμα;

Ίσως τα θέματα με τις πλέον σημαντικές και μακροπρόθεσμες συνέπειες της Μεγάλης Συνόδου να είναι η συζήτηση και επίλυση των θεμάτων που αφορούν στην οργάνωση και την διοίκηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε ολόκληρο τον κόσμο. Το ερώτημα είναι εάν οι Ορθόδοξες εκκλησιαστικές κοινότητες στο εξωτερικό, όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και την Δυτική Ευρώπη, καθώς και την Ασία ή Αυστραλία – που αποτελούνται από προσηλύτους και Ορθόδοξους μετανάστες, που όμως ενσωματώθηκαν στις νέες πατρίδες τους, μίλια μακριά από τις «Μητέρες Εκκλησίες» και τους πολιτισμούς από τους οποίους προήλθαν – έχουν φθάσει σε βαθμό ωριμότητας ή έχουν αποκτήσει κοινό φρόνημα και ευθύνη να διακονήσουν τον λαό και να διαχειρισθούν τις υποθέσεις του με ενότητα. Δυστυχώς, όμως, οι περισσότερες Ορθόδοξες Εκκλησίες φαίνεται να είναι κλεισμένες σε ένα ασφυκτικό και προστατευτικό εθνικισμό τον οποίον προσπαθούν να εξηγήσουν – ή πολλές φορές να δικαιολογήσουν – ως κάτι πιο σημαντικό ποιμαντικά, ακόμη και από τη συνεργασία και τη συνοδικότητα. Το πιό λυπηρό όμως είναι ότι σημερινοί επίσκοποι που διαποιμαίνουν στον σύγχρονο κόσμο και μέσα στις παγκόσμιες προκλήσεις – συγκρινόμενοι τουλάχιστον με τους προκατόχους των που βρίσκονταν στο «σιδηρούν παραπέτασμα» ή είχαν ξενοφοβικές τάσεις – ενδιαφέρονται λιγότερο στο να υπερβούν κάθε είδους προκάλυψης και τοπικισμού.

Ο χρόνος θα δείξει πόσο οι Ορθόδοξοι θέλουν πραγματικά την σύγκληση της Μεγάλης Συνόδου του 2016 και σε τι βαθμό οι αποφάσεις αυτής της Συνόδου θα γίνουν αποδεκτές από τις ίδιες τις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες. Θα έλεγα μάλιστα να είμαστε σε εγρήγορση για να δούμε πόσο πρόθυμη είναι η κάθε αυτοκέφαλη Εκκλησία να αφήσει κατά μέρος τις τάσεις ρατσιστικού εθνικισμού και τους πειρασμούς της κοσμικής εξουσίας.

Πηγή: http://www.firstthings.com/web-exclusives/2015/03/at-last-a-council-for-the-ages

Πηγή:  http://www.firstthings.com/web-exclusives/2015/03/at-last-a-council-for-the-ages - See more at: http://www.amen.gr/article20779#sthash.ABITdpXk.dpuf

Ομοφυλόφιλος Ιμάμης στην Αμερική ανοίγει τα Xαρτιά του

 Του Ιωάννη Λότσιου,

Ο Ιμάμης Daayiee Abdullah, ίσως ο μόνος που δηλώνει ανοικτά ότι είναι ομοφυλόφιλος στην Αμερική, αν και έχει καταδικαστεί από τους μουσουλμάνους πνευματικούς ηγέτες έχει την δική του ιστορία. Αρκετοί άλλοι ιμάμηδες στην Αμερική αρνούνται και να τον χαιρετήσουν.

Ο Ιμάμης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ντιτρόιτ από γονείς που ήταν Βαπτιστές. Στα 33 σπούδασε στην Κίνα και προσηλυτίστηκε στο Ισλάμ. Ακολούθησε μελέτες θρησκειολογίας στην Αίγυπτο, Συρία και την Ιορδανία. Αλλά, επειδή ήταν ομοφυλόφιλος ο ίδιος, παρατήρησε ότι οι ασθενείς ομάδες των ομοφυλοφίλων, λεσβιών, αμφισεξουαλικών και τρασεξουαλικών πιστών, που ανήκουν στον Μουσουλμανισμό, είχαν και αυτοί πνευματικές ανάγκες. Για αυτό και αποφάσισε να γίνει ιμάμης για να στηρίξει την κοινότητα.. ‘’μερικές φορές η αναγκαιότητα είναι η μητέρα της δημιουργίας. Και λόγο της αναγκαιότητας στην κοινότητα, ανέλαβα τον ρόλο αυτόν’’, τόνισε ο  ίδιος.

Από τις πρώτες ενέργειες του ως Ιμάμης, ήταν η τέλεση μια κηδείας για ένα ομοφυλόφιλο μουσουλμάνο που πέθανε από Έιτζ. Βέβαια κανείς από τους ιμάμηδες, όπως σημειώνει ο ίδιος πικραμένος, δεν συμμετέχει στις θρησκευτικές τελετές που είναι  και ο ίδιος παρών. Τέλος, επισημαίνει ότι κάθε πρόσωπο, δεν έχει σημασία εάν διαφωνεί κανείς ή όχι μαζί του, έχει το δικαίωμα ως μουσουλμάνος να έχει τις απαραίτητες θρησκευτικές τελετές και αυτός, όπως οι υπόλοιποι μουσουλμάνοι. Δεν είμαι εγώ που θα κρίνω, αλλά ο Αλλάχ’’, τόνισε.

Ο ομοφυλόφιλος Ιμάμης, εξήρε την πνευματική σχέση με το Θεό με τον πιστό, ας είναι και ομοφυλόφιλος. Το ποιο όμορφο πράγμα, σημειώνει είναι να ζητάμε την βοήθεια του Θεού, που δείχνει ότι ο Θεός είναι πάντα εκεί μαζί με σένα’’, τόνισε στο κήρυγμα του στο τζαμί της Ουάσινγκτον. Στο τζαμί αυτό γνωστό ως μεταρρυθμισμένο τζαμί, εν σχέση με τις παραδοσιακές αντιλήψεις των μουσουλμάνων για την ομοφυλοφιλία, τις γυναίκες κ.λ.π. Περισσότερο στο συγκεκριμένο τζαμί, πολλές φορές οι γυναίκες προΐστανται της προσευχής. Για τον συγκεκριμένο Ιμάμη οι πιστοί δεν περιορίζονται ανάλογα το φύλο τους ή την σεξουαλική τους προτίμηση ή ακόμα, τολμηρό θα λέγαμε και μεταξύ μουσουλμάνων και μη μουσουλμάνων. Το τζαμί είναι χώρος προσευχής, τόνισε συγκεκριμένα.
Ο Καθηγητής της θρησκειολογίας δρ. Χουσεΐν Ρασίντ σε μια έκθεση του σχετικά με την ομοφυλοφιλία για τις μουσουλμανικές κοινότητες στην Αμερική, τόνισε την εξέταση των πηγών για το θέμα, αλλά η παραδοσιακή αντίληψη παραμένει  ίδια. Η μουσουλμανική παράδοση, θεωρεί την ομοφυλοφιλία ως αμαρτία

Αρκετές πρόσφατες ταινίες έχουν βοηθήσει να ρίξουν φως για τους ομοφυλόφιλους μουσουλμάνους και την καθημερινή τους πραγματικότητα. Οι ποιο γνωστές ταινίες, "Τζιχάντ στην αγάπη’’, και  ‘‘Είμαι ομοφυλόφιλος και μουσουλμάνος’’, προσπαθούν να παρουσιάσουν την ζωή των ομοφυλόφιλων μουσουλμάνων στο Μαρόκο.

Εκτός από τον συγκεκριμένο Ιμάμη, υπάρχει παρόμοιος Ιμάμης και στο Παρίσι. Κύριο επιχείρημα είναι ότι η ομοφυλοφιλία και ο Μουσουλμανισμός δεν είναι ασυμβίβαστα.

Τέλος, οι πιστοί που εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα στο συγκεκριμένο Τζαμί αντιπροσωπεύουν ένα ευρύ φάσμα πολιτιστικών, θρησκευτικών  και σεξουαλικών προσανατολισμών τρόπων ζωής.

Πηγή:
Αmerica Αljazeera

St. Justin Popovich:What is the essence of Orthodoxy;

''What is the essence of Orthodoxy? It is the God-man Christ. Everything that is Orthodox has a divine-human character: knowledge, the senses, the will, the mind, morality, dogma, philosophy, and life. Divine humanity is the only category in which all the manifestations of Orthodoxy are received and fully operate. In all creation, God occupies the first place, man the second. God leads while man is led; God acts and man cooperates. God does not act transcendentally, He is not the abstract God of deism, but rather the God of the most immediate historic reality, the God of revelation, the God who became man and lived within the categories of our human existence while appearing everywhere as absolute holiness, goodness, wisdom, justice, and truth''.
+ St. Justin Popovich. +

Το Πρώτο Τζαμί για τις Γυναίκες είναι πραγματικότητα στο Λος Άντζελες

Του Ιωάννη Λότσιου,

Το πρώτο Τζαμί για τις γυναίκες είναι μια πραγματικότητα στο Λός Άντζελες στην Αμερική. Η μέχρι τώρα εκτέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων των γυναικών μουσουλμάνων στα υπόγεια ή σε εξωτερικούς χώρους, θεωρούταν ένας υποβιβασμός για τις ίδιες τις γυναίκες.  

Το πρώτο αυτό γυναικείο τζαμί στεγάζεται σε ένα πολυδύναμο χώρο λατρείας, σε ένα παλαιό κτίριο κοντά στο κέντρο της πόλης. Αρχικά το κτήριο αποτελούσε μια μικρή θρησκευτική ένωση και σήμερα αποτελεί τον οίκο του μη κερδοσκοπικού οργανισμού ‘’Τζαμί Γυναικών’’ και πολλών χριστιανικών και εβραϊκών ομάδων.

Η βάση της προσπάθειας αυτής βρίσκεται στο γεγονός ότι σε πολλά τζαμιά στην Αμερική, ειδικά και με τις αποφάσεις των διοικητικών συμβουλίων , οι γυναίκες βρίσκονται σε υπόγεια ή σε μπαλκόνια ή στα σπίτια τους για να εκτελέσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Αυτό ήταν μια κοινή και σύνηθες πρακτική που υποβιβάζει το γυναικείο φύλο σε πιστούς δεύτερης κατηγορίας.

Το γυναικείο τζαμί είναι μια καινοτομία, ανάμεσα στα 2.000 τζαμιά που υπάρχουν στην Αμερική. Η ιδέα ενός θρησκευτικού οίκου με βάση το φύλο, άρχισε ήδη εδώ και καιρό να υλοποιείται. Η σκοπιμότητα της ιδρύσεως ενός τζαμιού μόνο για τις γυναίκες, στοχεύει στην αντιμετώπιση των πολιτιστικών και κοινωνικών πρακτικών που περιθωριοποιούν τις γυναίκες. Επιπλέων, δίδεται προσπάθεια να συνδεθούν  με την καθιερωμένη μουσουλμανική πίστη για όσες γυναίκες έχουν έντονη δυσαρέσκεια με την θρησκεία τους. Δεν είναι υποχρεωτικό να φορούν μαντίλες, η ενδυμασία των γυναικών είναι ελεύθερη επιλογή τους. Γυναίκες που πρωτοστάτησαν σε αυτήν την ενέργεια τονίζουν την παραδοσιακή μουσουλμανική πίστη που γαλουχήθηκαν από τις μητέρες τους, όσο αφορά την ισότητα των γυναικών με βάση το Κοράνι και της αρνητικής πρακτικής ή συμπεριφοράς που έχουν στην κοινωνία. Επίσης προβάλλουν ότι η χειραφέτηση των γυναικών δεν υπάρχει στο Κοράνι, είναι μια προσπάθεια επανασύνδεσης με την κοινωνία. Στα κανονικά τζαμιά τα ζητήματα των γυναικών είναι δευτερεύουσας σημασίας. Η πρόσθεσης της νέας αυτής πρακτικής είναι να βοηθήσει τις γυναίκες να αναγνώσουν το Κοράνι και να διερμηνεύσουν τις γραφές και την παράδοση για τον εαυτό τους, με ην παρακολούθηση ορισμένων μαθημάτων. Αυτό, όπως τόνισαν, θα επιφέρει μια καλύτερη εξυπηρέτηση για την λειτουργία της μουσουλμανικής κοινότητας. Δεν γίνεται ανταγωνιστικά άλλα συμπληρωματικά. Οι γυναίκες μουσουλμάνες έχουν μια φωνή και μια συζήτηση , που είναι μια πρωτόγνωρη όντως εμπειρία.

Η ίδρυση του γυναίκειου Τζαμιού προσπαθεί να δώσει μια φωνή στις μουσουλμάνες γυναίκες, ένα θρησκευτικό χώρο για τις ίδιες που μπορούν να ανταλλάσουν απόψεις, μάλιστα όταν δεν θα υπάρχει άνδρας ιμάμης, αλλά γυναίκα. Από αυτήν την νέα πρωτοβουλία δίνεται έμφαση στην συμμετοχή των μουσουλμανικών ιδρυμάτων της Αμερικής με ευρύτερα θέματα της αμερικανικής κουλτούρας. 

Πηγή:

Αljazeera