Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

The Secrets of the Santa Priscilla Catacombs

 
The frescoes of the Santa Priscilla catacombs in Rome call our knowledge of the past into question and challenge the teachings of the Church. Amanda Ruggeri investigates.
When archaeologists in Rome at the end of the 19th Century began to excavate the Catacombs of Santa Priscilla, they hoped to find treasure: intricately carved monuments and vibrant frescoes of the type found in other ancient, underground cemeteries. Instead, they found devastation.
The marble sarcophagi they found inside had been broken into hundreds of pieces, wrote Rodolfo Lanciani, the scholar in charge of the dig. Lavish mosaics, a rare find in Rome’s catacombs, had been pulled from the walls, “the marble incrustations torn off, the altar dismantled, the bones dispersed.”
Some of the plundering, it turned out, had been carried out two centuries earlier – and on the Vatican’s orders. In the mid-17th Century, both Pope Innocent X and Clement IX sent treasure-hunters deep into the catacombs’ depths. Others may have destroyed the catacombs for a reason other than greed. Some think that early explorers vandalised the cemeteries believing they were cursed and had to be destroyed. Lanciani recounts that men picnicking at the site spoke of “the ghosts who haunted the crypt below, when suddenly the carriage which had brought them there, pushed by invisible hands, began to roll down the slope of the hill.” It fell into the river; oxen had to haul it out.
Few people think ghosts haunt the cemetery today. But the Catacombs of Santa Priscilla remain, in some ways, just as dangerous to traditional Church teachings. The discoveries there have sparked controversy over the role of women in the Church, and helped scholars re-evaluate the importance of the Virgin Mary in early Christian history.
Located on the Via Salaria, an ancient road leading north out of Rome, the Santa Priscilla catacombs aren’t as well known to travellers as those on the Via Appia. But they are among Rome’s most important. Thanks to the number of martyrs buried here as well as its sheer size, the underground cemetery was an important pilgrimage site throughout the Middle Ages.
Ladies' supper?
Today, its main draw for scholars and curious visitors is the Cappella Greca, or Greek Chapel. The space once held large, expensive marble sarcophagi, now lost. It also is lavished with an extraordinary number of frescoes – many that, unsually, feature women.
A fresco depicts a banquet
One fresco may depict women celebrating a Eucharistic feast – although the figures may also be celebrating a funeral banquet (Getty)
The most controversial is the fresco that depicts a Eucharistic banquet. The fresco shows seven individuals along a dining bench; the figure on the far left-hand side breaks bread. At the time of the fresco’s discovery, the assumption was that "if that figure is breaking bread, then he has to be male, because women wouldn't break bread and be leading the Eucharist,” says Nicola Denzey Lewis, professor of religious studies at Brown University and the author of The Bone Gatherers: The Lost Worlds of Early Christian Women. Perhaps to aid that interpretation, in the 19th Century, she says, someone rubbed off some of the face’s pigment, making it look shadowed, as if it has a beard. Yet thanks to the figures’ dress (one figure in the middle even wears a veil, as a Roman woman would) and their delicate features, few academics today, or even visitors, think the figures are male.
Some have argued that the fresco shows women leading a Mass – in other words, acting as priests – which would fly in the face of Catholic teachings. But instead it might depict a funereal banquet – the kind of celebration that both pagan and early Christian Romans would hold at the tomb of the deceased. “It was not a Eucharist. It was never meant to be a Eucharist. It was only called a Eucharist because the 19th-Century Catholic clergyman who discovered it, when he saw a meal, that’s where his mind went,” says Denzey. “I think it's a woman in charge, absolutely. But I don't see evidence in that scene for women priests.”
A fresco shows a female figure with her hands outstretched
A fresco that shows a female figure with her hands outstretched has been put forward as evidence of women priests in the early Church (Max Rossi/Reuters/Corbis)
Yet, say Denzey and other scholars, whether women led Mass or not may be beside the point: the frescoes in Santa Priscilla show that women played a larger role in the early Church than is generally assumed. “I don’t think anyone can seriously question whether there were women deacons until the 4th Century, at least,” says Robin Jensen, professor of Christian art history at Vanderbilt University.
Curioser and curioser
Mysterious frescoes aside, Santa Priscilla is notable for another reason. The traditional conception of Roman catacombs is that catacombs with Christian tombs were purely Christian establishments, laid out by the Church for this purpose. The implication? That the early Church was highly organised and already had a clear hierarchy. But, points out Barbara Borg, professor of classical archaeology at the University of Exeter, “this model doesn’t work with the early catacombs.” The Santa Priscilla catacomb was originally owned not by the Church, but privately, by Rome’s illustrious Acilii Glabriones family. The family – which may or may not have been Christian – owned the land for more than 250 years. They began burying the dead of their extended family here, freedmen and slaves included, in a system of tunnels, which they added to as necessary. Even if they were Christian, they probably weren’t just burying Christians: families in the early centuries of the Common Era were often of mixed religions, and the tombs here are organised around family groupings, not ecclesiastical hierarchies.
A fresco shows a woman holding a baby
One of the images in the catacombs could be the first ever depiction of the Virgin Mary – or it could just show a woman holding a baby (Wikipedia)
There is yet another piece of the Priscilla puzzle that calls traditional modes of thought into question: the supposed fresco of the Virgin Mary. Said to date to the 3rd Century, the painting shows a veiled woman with a child in her arms. If it is of Mary, it is the oldest image of Jesus’ mother in existence. But it is also an odd one. The small fresco is oddly placed, tucked up on high, on the ceiling. Aside from this one, the first recognised images of Mary come from the 5th Century – after the Council of Ephesus in 431 officially recognised Mary as the mother of God.
But because of how unusually early the fresco would be, some doubt whether it’s Mary at all. “It might be the very first image of the Virgin Mary. It might be a deceased woman with a baby,” says Jensen.
The Virgin Mary or someone else? A Christian catacomb or a mixed one? Women as leaders, or no? If the catacombs had not been so damaged, so much of their archaeological context erased, we might have clearer answers. For now, only the ghosts know for sure.

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015

Η Μεγάλη Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας το 2016




του π. Ιωάννη Χρυσαυγή,

Μετάφραση: Ιωάννης Λότσιος,  Δρ. Θ.
 Δημοσιεύτηκε στο ΑΜΕΝ

του π. Ιωάννη Χρυσαυγή
Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας έχει προγραμματιστεί για το 2016. Τον Μάρτιο του 2014 οι Προκαθήμενοι όλων των Αυτοκέφαλων Ορθοδόξων Εκκλησιών συναντήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, στην ιερά έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η οποία ιστορικά, τουλάχιστον κατά τους τελευταίους πέντε αιώνες, συγκαλεί και συντονίζει τέτοιες πανορθόδοξες  συναντήσεις, διευκολύνοντας την ενότητα και λειτουργώντας ως κέντρο επίλυσης διαφορών αυτών των εκκλησιών.

 Αναμφισβήτητα η κύρια απόφαση που εγκρίθηκε ομόφωνα κατά την Σύναξη των Προκαθημένων, ήταν η σύγκλιση της Μεγάλης Συνόδου το 2016, που αποφασίστηκε, με ορισμένες επιφυλάξεις, να πραγματοποιηθεί στην Ναό της Αγίας Ειρήνης, στην οποία έγινε η Β’ Οικουμενική Σύνοδος το 381, η οποία συμπλήρωσε το «σύμβολο της πίστεως», το οποίο απαγγέλλεται από τους περισσότερους χριστιανούς σήμερα. Ο Ναός της Αγία Ειρήνης είναι σήμερα μουσείο στην Κωνσταντινούπολη και ποτέ δεν μετατράπηκε σε τζαμί μετά την Άλωση της Πόλης το 1453.

Η Σύνοδος του 2016, η οποία είναι στο τραπέζι των συζητήσεων και προετοιμαζόταν τουλάχιστον από το 1961 (αν και υπήρχαν και παλαιότερες προτάσεις για μια τέτοια Σύνοδο το 1920 και το 1930), για πρώτη φορά θα συμπεριλαμβάνει εκπροσώπους και από τις δεκατέσσερις Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Αυτή καθ’ αυτή η  σύλληψη, αν εξαιρέσουμε την απόφαση σύγκλισης μιας μεγάλης ή γενικής Συνόδου, είναι γεγονός χωρίς προηγούμενο. Θα την παρακολουθήσουν όλοι οι Πατριάρχες, Αρχιεπισκόποι και Επίσκοποι και από τις δεκατέσσερις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, συμπεριλαμβανόμενων και των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων, με εξαίρεση εκεινου της Ρώμης.

Οι θεολόγοι σχολιαστές και οι ιστορικοί αναλυτές οφείλουν να έχουν υπόψη τους, ότι η διαδικασία σύγκλισης μιας συνόδου στην Ορθόδοξη Εκκλησία αναμφίβολα δεν συμφωνεί ως  προς την τακτική ή την οργάνωση με ορισμένες Δυτικές Εκκλησίες, επειδή προϋποθέτει την συναίνεση μεταξύ όλων των Εκκλησιών και δέν είναι απλά απόφαση μιας Εκκλησίας ή ενός ηγέτη. Ωστόσο, είναι αφελές να απορρίψει κανείς ολοκληρωτικά τις διαφωνίες μεταξύ των διαφόρων Εκκλησιών, προεξοφλώντας ότι προέρχονται από διαξιφισμούς γιά εξουσία. Αν και μια τέτοια αντίληψη δεν μπορεί να θεωρηθεί εκ των προτέρων λανθασμένη, και σίγουρα μια τέτοια διαδικασία να είναι απογοητευτική για όσους βρίσκονται εντός, όσο και για αυτούς που είναι εκτός της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι εντούτοις κατά κάποιο τρόπο μια βαθιά – αν και επώδυνη – δημοκρατική μέθοδος, που δεν γίνεται συχνά κατανοητή ευρύτερα.

Για την Μεγάλη Σύνοδο τα θέματα για συζήτηση και λήψη απόφασης έχουν επιμελώς καθοριστεί από τις αρχές του 1970, με ορισμένα θέματα να ανάγονται στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Τα θέματα και τα κείμενα περιλαμβάνουν κάποια εσωτερικής φύσεως ζητήματα, όπως η ιεραρχική τάξη των Εκκλησιών (δίπτυχα) και η συζήτηση γύρω από το θέμα του κοινού ημερολογίου, περιλαμβάνουν όμως και προβλήματα που προκύπτουν από την προσαρμογή της αρχαίας πίστης στη σύγχρονη πραγματικότητα, και ειδικότερα το θέμα της νηστείας, καθώς και τα κωλύματα του γάμου σε ένα πολιτισμικό και διαθρηκειακό περιβάλλον.

Το ποιο σημαντικό, όμως, είναι ότι τα κείμενα θίγουν ευαίσθητα ζητήματα, όπως οι σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τις άλλες χριστιανικές ομολογίες, ο ρόλος και η θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τις σύγχρονες προκλήσεις της εποχής, καθώς και οι «ανορθόδοξες» (ή αντικανονικές) δομές διοίκησης που αντιμετωπίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία στον Δυτικό κόσμο.

Τα τελευταία τρία θέματα μπορεί να φαίνονται απλά ή αυτονόητα προς τους έξω, είναι όμως ζωτικής σημασίας για την πορεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Για παράδειγμα, το οικουμενικό άνοιγμα για μια κατά τα άλλα παραδοσιακή Εκκλησία είναι κρίσιμης σημασίας, αν λάβει κανείς υπόψη του τους παραδοσιαρχικούς κύκλους, ιδιαίτερα στον ελληνικό και σλαβικό κόσμο. Ο τρόπος που η Ορθόδοξη Εκκλησία αντιμετωπίζει την νεωτερικότητα έχει μια ενδιαφέρουσα και άμεση σχέση με τον τρόπο μαρτυρίας της στην δημόσια σφαίρα.

Το τρίτο στοιχείο αφορά στον ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε παραδοσιακά μη-Ορθόδοξες χώρες (που συχνά αποκαλείται Ορθόδοξη «διασπορά»). Το θέμα αυτό σχετίζεται με την επαναφορά στο κανονικό καθεστώς του ενός επισκόπου ανά περιοχή (ή πόλη), όταν σήμερα υπάρχουν επισκοπές που έχουν ένα μεγάλο αριθμό εθνικών Ορθοδόξων Εκκλησιών και επομένως περισσότερους από έναν επίσκοπο. Είναι έτοιμοι οι εκκλησιαστικοί ηγέτες να δώσουν κάποιο είδος πραγματικής αυτονομίας; Και ακόμη πιο σημαντικό: είναι οι εκκλησιαστικοί ηγέτες σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έτοιμοι για μια περισσότερο συλλογική οργάνωση ή θα παραμείνουν στις έμμονες ιδέες με στενά εθνικά ενδιαφέροντα;

Ορισμένοι σχολιαστές σπεύδουν να επικρίνουν την προσεχή Σύνοδο ως μικρής σημασίας ή ακτινοβολίας. Οι επικριτές αυτοί αρέσκονται στο να υποστηρίζουν ότι κανένα δογματικό θέμα δεν πρόκειται να συζητηθεί και να αποφασιστεί. Δεν είμαι σίγουρος αν οι επίσκοποι στις αρχαίες οικουμενικές συνόδους γνώριζαν οι ίδιοι ότι επρόκειτο για την επίλυση διαφόρων θεολογικών και εκκλησιαστικών θεμάτων. Απλά ασχολούνταν με τα τρέχοντα θέματα, κι όχι μόνο θεολογικά αλλά και διοικητικά (εκκλησιαστικά) ή και πολιτικά (κανονικά).

Επίσης, υπάρχουν τουλάχιστον δύο θέματα προς συζήτηση στην Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδο,  που έχουν παγκόσμιο και χωρίς προηγούμενο ενδιαφέρον. Το πρώτο είναι ο τρόπος με τον οποίο οι Ορθόδοξες Εκκλησίες αντιμετωπίζουν τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό και τον φανατισμό. Μια ενιαία και κατηγορηματική απάντηση στα εξτρεμιστικά και ανατρεπτικά στοιχεία και παρατάξεις – μερικές φορές από κύκλους που επηρεάζονται από ακραίους αντιδραστικούς μοναχούς – αποτελεί άμεση δεσμευτική απόφαση που θα προτείνει με έμφαση την «βασιλική οδό» διάκρισης  και μετριοπάθειας που υιοθέτησαν οι κλασσικοί διδάσκαλοι της αρχαίας Εκκλησίας. Θα δούμε, λοιπόν, μια καταδίκη των αυτονομιστικών ομάδων και μιαν εκ νέου δέσμευση προς ένα οικουμενικό άνοιγμα;

Ίσως τα θέματα με τις πλέον σημαντικές και μακροπρόθεσμες συνέπειες της Μεγάλης Συνόδου να είναι η συζήτηση και επίλυση των θεμάτων που αφορούν στην οργάνωση και την διοίκηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε ολόκληρο τον κόσμο. Το ερώτημα είναι εάν οι Ορθόδοξες εκκλησιαστικές κοινότητες στο εξωτερικό, όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και την Δυτική Ευρώπη, καθώς και την Ασία ή Αυστραλία – που αποτελούνται από προσηλύτους και Ορθόδοξους μετανάστες, που όμως ενσωματώθηκαν στις νέες πατρίδες τους, μίλια μακριά από τις «Μητέρες Εκκλησίες» και τους πολιτισμούς από τους οποίους προήλθαν – έχουν φθάσει σε βαθμό ωριμότητας ή έχουν αποκτήσει κοινό φρόνημα και ευθύνη να διακονήσουν τον λαό και να διαχειρισθούν τις υποθέσεις του με ενότητα. Δυστυχώς, όμως, οι περισσότερες Ορθόδοξες Εκκλησίες φαίνεται να είναι κλεισμένες σε ένα ασφυκτικό και προστατευτικό εθνικισμό τον οποίον προσπαθούν να εξηγήσουν – ή πολλές φορές να δικαιολογήσουν – ως κάτι πιο σημαντικό ποιμαντικά, ακόμη και από τη συνεργασία και τη συνοδικότητα. Το πιό λυπηρό όμως είναι ότι σημερινοί επίσκοποι που διαποιμαίνουν στον σύγχρονο κόσμο και μέσα στις παγκόσμιες προκλήσεις – συγκρινόμενοι τουλάχιστον με τους προκατόχους των που βρίσκονταν στο «σιδηρούν παραπέτασμα» ή είχαν ξενοφοβικές τάσεις – ενδιαφέρονται λιγότερο στο να υπερβούν κάθε είδους προκάλυψης και τοπικισμού.

Ο χρόνος θα δείξει πόσο οι Ορθόδοξοι θέλουν πραγματικά την σύγκληση της Μεγάλης Συνόδου του 2016 και σε τι βαθμό οι αποφάσεις αυτής της Συνόδου θα γίνουν αποδεκτές από τις ίδιες τις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες. Θα έλεγα μάλιστα να είμαστε σε εγρήγορση για να δούμε πόσο πρόθυμη είναι η κάθε αυτοκέφαλη Εκκλησία να αφήσει κατά μέρος τις τάσεις ρατσιστικού εθνικισμού και τους πειρασμούς της κοσμικής εξουσίας.


Πηγή:  http://www.firstthings.com/web-exclusives/2015/03/at-last-a-council-for-the-ages - See more at: http://www.amen.gr/article20779#sthash.ABITdpXk.dpuf

Τρίτη 3 Μαρτίου 2015

Ομοφυλόφιλος Ιμάμης στην Αμερική ανοίγει τα Xαρτιά του




 Του Ιωάννη Λότσιου,
Ο Ιμάμης Daayiee Abdullah, ίσως ο μόνος που δηλώνει ανοικτά ότι είναι ομοφυλόφιλος στην Αμερική, αν και έχει καταδικαστεί από τους μουσουλμάνους πνευματικούς ηγέτες έχει την δική του ιστορία. Αρκετοί άλλοι ιμάμηδες στην Αμερική αρνούνται και να τον χαιρετήσουν.

Ο Ιμάμης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ντιτρόιτ από γονείς που ήταν Βαπτιστές. Στα 33 σπούδασε στην Κίνα και προσηλυτίστηκε στο Ισλάμ. Ακολούθησε μελέτες θρησκειολογίας στην Αίγυπτο, Συρία και την Ιορδανία. Αλλά, επειδή ήταν ομοφυλόφιλος ο ίδιος, παρατήρησε ότι οι ασθενείς ομάδες των ομοφυλοφίλων, λεσβιών, αμφισεξουαλικών και τρασεξουαλικών πιστών, που ανήκουν στον Μουσουλμανισμό, είχαν και αυτοί πνευματικές ανάγκες. Για αυτό και αποφάσισε να γίνει ιμάμης για να στηρίξει την κοινότητα.. ‘’μερικές φορές η αναγκαιότητα είναι η μητέρα της δημιουργίας. Και λόγο της αναγκαιότητας στην κοινότητα, ανέλαβα τον ρόλο αυτόν’’, τόνισε ο  ίδιος.

Από τις πρώτες ενέργειες του ως Ιμάμης, ήταν η τέλεση μια κηδείας για ένα ομοφυλόφιλο μουσουλμάνο που πέθανε από Έιτζ. Βέβαια κανείς από τους ιμάμηδες, όπως σημειώνει ο ίδιος πικραμένος, δεν συμμετέχει στις θρησκευτικές τελετές που είναι  και ο ίδιος παρών. Τέλος, επισημαίνει ότι κάθε πρόσωπο, δεν έχει σημασία εάν διαφωνεί κανείς ή όχι μαζί του, έχει το δικαίωμα ως μουσουλμάνος να έχει τις απαραίτητες θρησκευτικές τελετές και αυτός, όπως οι υπόλοιποι μουσουλμάνοι. Δεν είμαι εγώ που θα κρίνω, αλλά ο Αλλάχ’’, τόνισε.

Ο ομοφυλόφιλος Ιμάμης, εξήρε την πνευματική σχέση με το Θεό με τον πιστό, ας είναι και ομοφυλόφιλος. Το ποιο όμορφο πράγμα, σημειώνει είναι να ζητάμε την βοήθεια του Θεού, που δείχνει ότι ο Θεός είναι πάντα εκεί μαζί με σένα’’, τόνισε στο κήρυγμα του στο τζαμί της Ουάσινγκτον. Στο τζαμί αυτό γνωστό ως μεταρρυθμισμένο τζαμί, εν σχέση με τις παραδοσιακές αντιλήψεις των μουσουλμάνων για την ομοφυλοφιλία, τις γυναίκες κ.λ.π. Περισσότερο στο συγκεκριμένο τζαμί, πολλές φορές οι γυναίκες προΐστανται της προσευχής. Για τον συγκεκριμένο Ιμάμη οι πιστοί δεν περιορίζονται ανάλογα το φύλο τους ή την σεξουαλική τους προτίμηση ή ακόμα, τολμηρό θα λέγαμε και μεταξύ μουσουλμάνων και μη μουσουλμάνων. Το τζαμί είναι χώρος προσευχής, τόνισε συγκεκριμένα.
Ο Καθηγητής της θρησκειολογίας δρ. Χουσεΐν Ρασίντ σε μια έκθεση του σχετικά με την ομοφυλοφιλία για τις μουσουλμανικές κοινότητες στην Αμερική, τόνισε την εξέταση των πηγών για το θέμα, αλλά η παραδοσιακή αντίληψη παραμένει  ίδια. Η μουσουλμανική παράδοση, θεωρεί την ομοφυλοφιλία ως αμαρτία

Αρκετές πρόσφατες ταινίες έχουν βοηθήσει να ρίξουν φως για τους ομοφυλόφιλους μουσουλμάνους και την καθημερινή τους πραγματικότητα. Οι ποιο γνωστές ταινίες, "Τζιχάντ στην αγάπη’’, και  ‘‘Είμαι ομοφυλόφιλος και μουσουλμάνος’’, προσπαθούν να παρουσιάσουν την ζωή των ομοφυλόφιλων μουσουλμάνων στο Μαρόκο.

Εκτός από τον συγκεκριμένο Ιμάμη, υπάρχει παρόμοιος Ιμάμης και στο Παρίσι. Κύριο επιχείρημα είναι ότι η ομοφυλοφιλία και ο Μουσουλμανισμός δεν είναι ασυμβίβαστα.

Τέλος, οι πιστοί που εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα στο συγκεκριμένο Τζαμί αντιπροσωπεύουν ένα ευρύ φάσμα πολιτιστικών, θρησκευτικών  και σεξουαλικών προσανατολισμών τρόπων ζωής.

Πηγή:
Αmerica Αljazeera