''ΤΟ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ''

                                

Ιωάννου Λότσιου, verianet

Την Κυριακή των Προπατόρων, είναι η Κυριακή στην οποία η Εκκλησία μας υπενθυμίζει τους Προπάτορες του Χριστού. Συγχρόνως ακούμε στην ευαγγελική περικοπή την παραβολή του Μεγάλου Δείπνου.

Ίσως αναρωτηθούμε γιατί αυτή η διπλή υπενθυμίσει, τόσο για τους προπάτορες όσο και για το πλούσιο δείπνο, για το προσκλητήριο που απευθύνει ο Θεός σε εμάς. Ίσως να είναι ένα παλαιό προσκλητήριο, ξεθωριασμένο, ένα προσκλητήριο που βρίσκεται καταχωνιασμένο σε ένα ράφι. Αλλά γιατί η Εκκλησία μας υπενθυμίζει αυτά τα δύο σήμερα; Είναι δύσκολο να διερευνήσουμε όλες τις πτυχές αυτής της διπλής υπόμνησης. Δεν είναι δυνατόν να σκαφτούμε σε κανέναν από εμάς, ενώ μπορεί να είμαστε καλά στην υγεία, να αρνηθούμε ένα προσκλητήριο για έναν εορτασμό μιας επετείου ή έναν γάμο ή οποιαδήποτε άλλη οικογενειακή εορτή, εάν περισσότερο μας το ζητήσουν οι φίλοι μας, οι συγγενείς μας, ή ακόμα να αποτελεί μια πρόσκληση ενός συναδέλφου ή του αφεντικού μας. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι τέτοιες προσκλήσεις μας έρχονται και υπάρχου τέτοιες ημερομηνίες, που δεν τα αγνοούμε, γιατί ακριβώς θέλουμε να πάμε, γιατί αγαπάμε αυτά τα πρόσωπα. Αντίθετα η άρνηση μας σε μια τέτοια πρόσκληση, ίσως να την θεωρήσουν προσβλητική, και κατά συνέπεια να βλάψουμε και εμείς οι ίδιοι τις καλές μας σχέσεις με αυτούς.

Για την προετοιμασία την δική μας η Εκκλησία μας φέρνει σε υπόμνηση τους προπάτορες του Χριστού, αυτούς που προετοίμασαν το δρόμο για το ίδιο, για αυτούς επίσης που αναλύει ο Ευαγγελιστής το γενικολογικό δέντρο. Πολλές φορές και εμείς ξεχάσαμε από που προερχόμαστε και ποιοι ήταν οι προπάτορες μας. Η εκκλησία λοιπόν, σε αυτούς που έχουν προηγηθεί, τονίζει την πίστη, την ευσέβεια και τον αγώνα, που στο πρόσωπο του Χριστού ενώνονται και αυτοί με εμάς. Ποτέ σε όλος το διάβα της ανθρώπινης ιστορίας η Εκκλησία δεν διακοπεί αυτήν την σχέση και συνέχεια, από τους προπάτορες της Παλαιάς Διαθήκης. Στους Προπάτορες του Χριστού δεν συγκαταλέγονται όλοι. Είναι εκείνοι μόνο που μαζί με τους απογόνους τους, έζησαν και αναζήτησαν στην ζωή τους το Θεό. Μόνο όσοι επέλεξαν την σχέση αυτοί είναι οι προπάτορες του Χριστού.

Η παραβολή μας λέει να ξυπνήσουμε, να δούμε το προσκλητήριο, μας λέει επίσης να ανταποκριθούμε θετικά, να ντυθούμε και να προσέλθουμε σε αυτήν την μεγάλη και πλούσια τράπεζα. Μια τράπεζα που δείχνει πόσο ο Θεός αγαπάει τον άνθρωπο, με επιμέλεια και ιδιαίτερη φροντίδα. Πρόκειται για ένα δείπνο, που στην ουσία δεν είναι δείπνο απλό. Λέγεται Δείπνο, δηλαδή βραδινό γεύμα που κάνει ο Ίδιος ο Χριστός για εμάς, δηλαδή στα χρόνια μας, στα τελευταία χρόνια μας που περάσαμε, σε αυτά που ζούμε τώρα. Αυτό το δείπνο, το βραδινό γεύμα γίνεται σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και επίσης είναι συγκεκριμένη η ώρα που στέλνει ο Κύριος τον υπηρέτη που για το κάλεσμα και την συμμετοχή στο δείπνο. Να δείπνο απλωμένο με όλες τις λιχουδιές και τον μόσχο τον σιτευτό, δηλαδή το ίδιο το Χριστό.

Το προσκλητήριο αναφερόταν πρώτα στους Εβραίους και συγχρόνως σε όλους τους ανθρώπους, με μια ηχηρή φωνή: το δείπνο είναι έτοιμο. Οι δικαιολογίες όμως είναι έτοιμες πάντοτε για αποφυγή συμμετοχής σε αυτό το πλούσιο τραπέζι. Ο πρώτος προσκεκλημένος δικαιολογήθηκε ότι αγόρασε χωράφι, ήταν λάτρης της γης, του άρεσαν τα γήινα πράγματα, ο άλλος αγόραζε δύο ζεύγη βοδιών, είναι οι αισθήσεις του ανθρώπου, τόσο του άνδρα όσο και της γυναίκας, και βασικά μας λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας ότι αυτό αναφέρεται στις σχέσεις των δύο φύλων. Οι αισθήσεις μας δεν είναι κακές αλλά αντίθετα εξαρτάται πώς τις χρησιμοποιούμε. ο άλλος επίσης προσκεκλημένος, έφερε και αυτός την συνήθης δικαιολογία ότι είναι παντρεμένος και δεν μπορεί να έρθει, δηλαδή είχε σφοδρή επιθυμία για την απόλαυση μιας ζωής, είτε παράνομης είτε έννομης. Με μια συναίνεση, με δικαιολογία, αρνήθηκαν την συμμετοχή τους. Ο λόγος ήταν δικαιολογημένος, αλλά πονηρός. Αυτοί οι προσκεκλημένοι δεν ήθελαν τελικά να πάνε στο δείπνο. Αυτές οι μικρές και ίσως ασήμαντες δικαιολογίες που προβάλουμε κάθε λίγο, είναι στον μικρόκοσμο μας, και στέκονται ανάμεσα σε εμάς, τον Θεό και τους άλλους ανθρώπους.

Εμείς πεινάμε, και πεινάμε και πνευματικά και σωματικά. Υπάρχει η σαρκική πείνα, που θέλουμε απολαύσεις, χρήμα και δόξα. Η πνευματική πείνα όμως είναι κάτι διαφορετικότερο πράγμα. Χρειάζεται χρόνος για να αναπτύξει ο άνθρωπος μια γεύση των πνευματικών πραγμάτων. Πράγμα που δεν είχαν οι προσκεκλημένοι αυτοί. Ο Κύριος ξαναστέλνει τον υπηρέτη, ξανά στους δρόμους και στις πλατείες, να καλέσει πάλι, όποιον θέλει να έρθει. Ο Χριστός εργάζεται και νοιάζεται πάντοτε. Εξακολουθεί να δείχνει ενδιαφέρον. Στέλνει τον υπηρέτη του στον αυτοκινητόδρομο που είναι μακριά από την πόλη, τους φράχτες και στους θάμνους, για να βρει ανθρώπους. Μαζεύει αμαρτωλούς και πόρνες. Στους φράχτες κρύβονται συνήθως οι κλέφτες και στους θάμνους οι πονηροί. Το δεύτερο προσκλητήριο απευθύνεται στους άσημους, όποιον βρει στον δρόμο, που απορούν πώς ο μεγάλος νοικοκύρης καλεί τους ίδιους σε ένα πλούσιο δείπνο. Σε αυτούς που βρίσκει ο υπηρέτης στον δρόμο, είναι όλη η ανθρωπότητα, που γινόμαστε εκλεκτοί όταν απαντάμε θετικά σε αυτήν την πρόσκληση. Αυτοί όλοι με όλα όσα είχαν επάνω τους δεν αγκιστρώθηκαν από την τρελή επιδίωξη να αποκτήσουν επίγεια δόξα, πλούτο και απολαύσεις, ούτε περισσότερο στηρίχθηκαν στα γήινα πάθη. Ακριβώς αγαπητοί μου, αυτοί οι δεύτεροι προσκεκλημένοι δεν παγιδεύτηκαν από τις επιθυμίες τους.

Πολλοί προσκλήθηκαν, άλλα λίγοι ανταποκρίθηκαν, μεταξύ λαών και πολιτισμών και διαθέσεων προσωπικών. Ας απαντήσουμε σε αυτό το προσκλητήριο, ας ξυπνήσουμε από τον πνευματικό λήθαργο. Είναι μια συμμετοχή σε ένα δείπνο για όλους και με όλους τους ανθρώπους, από κάθε φυλή, γλώσσα και έθνος. Η ζωή μας είναι σε στιγμές που πρέπει να πάρουμε αποφάσεις, αποφάσεις που μας δείχνουν την διάθεση της καρδιά μας. Η κόπωση, οι έγνοιες, οι κοσμικές απολαύσεις, η απόλαυση, είναι στοιχεία που δείχνουν ακριβώς αυτό που εμείς επιθυμούμε. Στην ίδια περίπτωση θα είμαστε απέναντι στην δικαιολογία, στο πως μεταχειριζόμαστε τους συνανθρώπους μας, είτε είμαστε αδιάφοροι για αυτούς, είτε αρνούμαστε μια σχέση με το πλήθος. Η δικαιολογία θα βρίσκει πάντοτε μπροστά μας. Στο δείπνο αυτό, πάντα το τραπέζι είναι γεμάτο και ποτέ άδειο. Ας μην κάνουμε τις δικαιολογίες μεταδοτικές...