Δρ. Ιωάννου Γ. Λότσιου, Panorthodox Synod
Η
Συνάντηση των Προκαθημένων στο Μπάρι στην Κρύπτη του Αγίου Νικολάου υπο του
Πάπα Φραγκίσκου, του Οικουμενικού Πατριάρχου και των άλλων Προκαθήμενων των
Κοπτών και των υπολοίπων Εκκλησιών που κυριολεκτικά καταστρέφονται από τους
διωγμούς, φανέρωνε πολλά και δείχνει αρκετά για το μέλλον.
Η συμμετοχή του
Οικουμενικού Πατριάρχη και Πάπα Αλεξάνδρειας, αναδεικνύει την φωνή του
Μηνύματος της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου:
‘’Ἀπευθύνει ἔκκληση πρός τήν παγκόσμια κοινότητα γιά τήν προστασία τῶν
γηγενῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν ἄλλων Χριστιανῶν, καθώς καί ὅλων τῶν πληθυσμῶν τῆς
περιοχῆς, πού ἔχουν ἀπαράβατο δικαίωμα νά παραμείνουν στήν πατρίδα τους ὡς ἰσότιμοι
πολίτες. Ἡ Σύνοδός μας καλεῖ ὅλους τούς ἐμπλεκομένους νά καταβάλουν χωρίς
καθυστέρηση συστηματικές προσπάθειες γιά τήν κατάπαυση τῶν πολεμικῶν συρράξεων
στή Μέση Ἀνατολή καί ὅπου ἐξακολουθοῦν οἱ πολεμικές συγκρούσεις,… Προτρέπουμε τίς πολιτικές ἀρχές, τούς πολίτες καί τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς στίς χῶρες πού καταφεύγουν οἱ ἐξουθενωμένοι πρόσφυγες, νά συνεχίσουν νά προσφέρουν ἀπό τό περίσσευμα καί ἀπό τό ὑστέρημα τῶν δυνατοτήτων τους’’[1].
Ο άγιος Νικόλαος κοινός άγιος σε Ανατολή κι
Δύση, αποτέλεσε το ενωτικό στοιχείο, ένα Άγιος του λαού, των πτωχών και των απελπισμένων.
Ας μην ξεχνούμε ότι κατά την εποχή του η έννοια της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης
βρήκαν στο πρόσωπο του υπόσταση. Η προσκύνηση του τάφου και των Ιερών λειψάνων,
υπο όλων των Προκαθημένων, φανερώνει τις κοινές ρίζες και την κοινή παράδοση,
πίστης και πράξης, που επιδεικνύεται ως παράδειγμα στα πρόσωπα των κοινών Αγίων.
Το Μπάρι και ο Άγιος Νικόλαος, προσκύνημα όλων των χριστιανών, αποτελεί ένα
σημείο σύνδεσης, για μια προσευχή οικουμενική προσευχή για την κατάσταση των
Χριστιανών της Μέσης Ανατολής.
Η
Μέση Ανατολή, κοιτίδα και γέννηση του Χριστιανισμού, δεν μπορεί να αποτελεί ένα
θέμα σιγής από όλες τις πλευρές, από όλα τις Εκκλησίες, όπως αναφέρει και ο
Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, από την Αντιόχεια στην Επιστολή τους προς Εφεσίους,
«Καὶ ὑπὲρ τῶν ἄλλων δὲ ἀνθρώπων ἀδιαλείπτως
προσεύχεσθε». Η Συνάντηση των Προκαθημένων αποτέλεσε μια φωνή διαμαρτυρίας
για την κατάσταση των χριστιανών της Μέσης Ανατολής προς τις κοσμικές δυνάμεις
και τους Διεθνείς οργανισμούς, έδειξε επίσης ότι ο ι Χριστιανοί και σε επίπεδο
Πνευματικών Ταγών, μπορούν να συνεργαστούν για κοινά προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν.
Στην Ομιλία του ο Πάπας Φραγκίσκος εξαίρει
αυτήν την κοινή μας πνευματική καταγωγή για εκείνες τις χριστιανικές κοινότητες
και Πατριαρχεία που πρέπει να επιζήσουν και να προστατευτούν. Το κοινό αυτό
στοιχείο της κοινής μας προέλευσης, οφείλει να γίνει ο δρόμος μιας ανανέωσης
στην Μέση Ανατολή[2].
Αλλά
εκτός από όλα αυτά η συνάντηση των Προκαθημένων έδειξε την σχέση Πρωτείου και
Συνόδικοτητας. Με το Κείμενο του Κιέτι, που εισέρχονται τα Πρεσβεία των Θρόνων
των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων, η αλληλοσυσχετιση πρωτείου και συνοδικότητας
είναι αναγκαία. Είναι γνωστό ότι στην Ανατολή η εκκλησιαστική Τάξη είναι
πολυεδρική σε αντίθεση με την Δύση. Η Συνάντηση των Προκαθήμενων, έδειξε ακόμα, μια
μικρή εικόνα το πώς μπορεί εις το μέλλον να λειτουργήσουν οι θεσμοί αυτοί. Ο ‘‘Από
τον ‘’Οικουμενισμό του Αίματος’’ του Πάπα Φραγκίσκου, των κοινών δεσμών όλων
των χριστιανών και εκκλησιών, εμπερικλείονται και οι οικουμενικοί Άγιοι.
Χρειάζεται σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε στην αμοιβαία προσέγγιση, μορφές αρχαίες και
νέες στην οικουμενική προοπτική των Εκκλησιών. Στον ‘’οικουμενισμό του
Άιματος’’, μια υπενθύμιση των κοινών πνευματικών και εκκλησιαστικών δεδομένων
των Εκκλησιών. Η είσοδος των Οικουμενικών Αγίων συνδέει τους πιστούς, των εκατέρωθέν
μελών, σε μια συνάντηση, αλληλοκατανόηση και συμπόρευση στα σύγχρονα προβλήματα
και ενδεχομένως απειλητικά εναντίων του Χριστιανισμού και της ανθρωπότητας.
Αυτή η συναίνεση στο Μπάρι, όχι μόνο των Προκαθημένων αλλά και των πιστών πιστών, φανέρωσε
ότι το μέλλον η συμπόρευση είναι αναγκαίο δεδομένο.